Ruim voor de wekker gaat, gaan onze ogen open. Jawel, eindelijk: het is zover. We gaan op reis! Anders dan anders vinden we het behalve heel erg leuk, óók een beetje spannend.

Martijn heeft anderhalve week voor ons vertrek te horen gekregen dat de rugproblemen waar hij al maanden last van heeft, veroorzaakt worden door een hernia. Dat het beestje (eindelijk) een naam heeft stelt enrzijds gerust (het is niet iets nóg naarders), maar het maakt ook wel dat we ons (opnieuw) hebben afgevraagd of het een goed idee is om deze reis te gaan doen. Gelukkig zijn alle artsen (orthopeed, arbo-arts èn neuroloog) unaniem in hun oordeel: ja, prima die vakantie. Geen eindeloze afstanden lopen, niet zwaar tillen maar verder lekker blijven bewegen en vooral uitrusten en genieten. Pijn is een goeie graadmeter (niet teveel want dan moet het rustiger aan), maar wees er ook niet te bang voor: je moet het wel héél bont maken om je rug erger stuk te maken.

Nou da’s best een helder verhaal eigenlijk. Gaan dus! Neemt niet weg dat we ons natuurlijk afvragen hoe het zal gaan. Maar er is maar één manier om daar achter te komen. Gaan! Om kwart over 7 zitten we dan ook in de stromende regen in de taxi. Als we het weerbericht zo eens bekijken besluiten we dat het echt een topdag is om te vertrekken: Nederland krijgt vandaag beestenweer over zich heen! De taxi chauffeur is het met ons eens. Al pratend wisselen we verhalen uit over Chili, waar zijn vrouw vandaan komt. Hij wenst ons een heel erg mooie reis en helpt ons ondanks het beestenweer aan een karretje zodat we niet hoeven te sjouwen.

Als we de enorme rijen auto’s zo zien zal het binnen helemaal belachelijk druk zijn verwachten we zo, dus we halen maar eens diep adem voor we naar binnen gaan. … Precies drie kwartier later zitten we bij de Starbucks aan de koffie, volkomen verbouwereerd. We zijn letterlijk nog nooit zo snel overal doorheen gezeild. We zijn erg opgelucht en genieten rustig van een bakkie. Daarna browsen we nog een beetje door wat winkeltjes en planten onszelf vervolgens bij de gate.

Aan boord hebben we twee ruime stoelen geboekt, zodat we meer ruimte hebben. Bovendien zitten we op de middelste rij van het vliegtuig aan het gangpad èn (mazzel) blijft er naast ons een stoel vrij. We hebben dus samen drie stoelen en dat is heel erg lekker. Want het is wel een heel erg lange vlucht… Het loopt soepel en het personeel is enorm attent. Als er nog geen koffie is bij de eerste ronde drankjes komt de stewardess Martijn bijvoorbeeld speciaal een bakkie brengen. We zien elk drie films: LaLa land, Kong en Fantastisc Beasts and where to find them voor Karin en Logan, Pirates of the Caribean (deel zoveel) en ook Kong (ja, kwaliteitsfilmpje hoor …) voor Martijn. We lezen. We bewegen. We eten en drinken. En we zijn heel erg blij als we na bijna 11 uur landen op de luchthaven van Johannesburg.

Een stempel en onze bagage hebben we snel te pakken, maar waar vinden we nu die shuttlebus? Langswandelen bij een airport information stalletje biedt uitkomst: volg die man die dat andere stel wegbrengt. Zij moeten er ook heen! “Er” blijkt een halletje te zijn waar allerlei mensen wachten op een busje naar een hotel in de buurt. Na een kwartiertje wachten komt ook het busje naar Premier Hotel O.R. Tambo voorrijden. We krijgen een private transport en nauwelijks 10 minuten later worden we uitgeladen. We checken in, kijgen ondertussen wat drinken, onze bagage wordt op een karretje geplaatst en een vriendelijke ‘bell boy’ brengt ons naar de kamer. Hij is voor PSV zegt hij: voor wie zijn wij? We kunnen het niet over ons hart verkijgen om te zeggen dat voetbal ons geen biet interesseert. Feyenoord, zegt Martijn, daar ben ik vlakbij geboren. De jongen knikt goedkeurend. Ook een goede club.

De kamer is uitstekend en als we ook in de bar nog een drankje kunnen doen (een goeie gin & tonic) zijn we zeer tevreden. Morgen deel 2: nu lekker slapen. Weltruzzzzz…