van Rundu naar Popa Falls (Nunda River Lodge)

van Rundu naar Popa Falls (Nunda River Lodge)

Bleh, dat was een veel te korte nacht. Het bed is zo keihard dat als we rond half 5 wakker worden om naar het toilet te gaan, echt slapen er niet meer inzit. Maar met wat doezelen en rustig luisteren hoe Afrika ontwaakt wordt ht vanzelf half 7. We trekken behalve een shirt ook een fleece aan, want het is fris. Overdag is het weliswaar snikheet, maar ‘s nachts koelt het flink af. Erg fijn vinden we: slapen onder een deken, met een frisse neus, is lekker! We dwalen langs de rivier (Martijn is meteen afgeleid door alle vogeltjes) en uiteindelijk naar het restaurant waar we het lekkerste ontbijt van de reis tot nu toe vinden. Een buffet met verse kleine, witte broodjes, licht gezouten roomboter, verse eieren, yoghurt met cruesli, verse fruitsalade, cake en cheese-scone! Die laatste zijn zo lekker dat Karin er twee neemt. En nog een kopje thee. Terwijl Martijn vogels besluipt en fotografeert, waaronder een koppeltje violet backed starling (een paarsrug-spreeuw, vertaalt Martijn vrijelijk). Karin werkt het verslag bij. Posten wil nog voor geen meter, maar dan staat het maar vast ergens.

Rond kwart voor 10 checken we uit en gaan op pad. Net als gisteren is het vooral één lange rechte weg en nadat het vlakbij Rundu nog druk is krijgen we daarna lange stukken ‘niets’ afgewisseld met mensen (vooral kinderen) die water halen. Lopend of op de fiets, op hun hoofden, of in hun hand in jerrycan’s, in een soort slede achter ossen, op een ezeltje of in een ezelkarretje… We kijken elkaar eens aan terwijl we een flesje water leegdrinken en in ons Gevaarte voorbij zoeven. We mogen (en willen) geen lifters mee nemen, maar ons hart breekt een beetje. Wat zijn we rijk en wat is het moeilijk om daar op een zinnige manier iets van door te geven. We zijn stil terwijl de kilometers onder ons vandoor glijden. 

Vlak voor we rechtsaf slaan halen we een reep bij een tankstation en daarna rijden we door naar Nunda River lodge. Het is deze keer maar een klein stukje offroad en daarna worden we welkom geheten door Conrad, een wat oudere en we gokken van oorsprong Zuidafrikaanse man die ons na een hartelijk welkom overdraagt aan Hellen, een vriendelijke, efficiënte lokale dame die ons door een mooie receptie, een open restaurant en een bar naar een overdekt platform over het water brengt. Ze brengt ons een welkomstdrankje, geeft ons een berg info en daarna vertelt ze dat we ook nog lunch kunnen bestellen. Nou dat bord frietjes en dat bord sla dat we delen gaan er wel in!

Onze tent is nog niet klaar, maar het is geen straf om in de schaduw en een briesje met een koel drankje rustig af te wachten tot we om 2 uur een seintje krijgen dat we in de tent kunnen. Nog even zwemmen wellicht…? Uiteindelijk is dat ons teveel moeite. Het is heet; de thermometer heeft een graad of 40 aan… in de schaduw. We bewegen zo min mogelijk en blijven stil zitten tot de tent klaar is en we daar onze spullen in kunnen zetten. We krijgen de mooiste tent vinden we: direct aan het water, op palen, met een open badkamer, echte bedden, een prima klamboe en een eigen veranda met twee prima stoelen waarin we de wereld voorbij kunnen zien trekkern… als het iets midner heet is. In de tent zelf is het ondanks de ventilator echt nauwelijks uit te houden en we vluchten naar de open bar waar we in de schaduw water drinken tot we om half 4 aan boord gaan samen met een groep Australiërs, een knorrige Duitse familie en ons Nederlandse echtpaar dat hier hun huwelijksreis viert en we al in een eerdere lodge zagen. Ze lijken permanent te stralen en vinden alles geweldig. Gelukkig: wij ook!

Nouja ‘boord’. De boot is een soort platform met een dakje en voorzien van stoelen, op twee kano-achtige drijvers. De captain heet iedereen en welkom en neemt ons mee het water op. Geen zorgen zegt hij, hij heeft twee koelboxen met drankjes bij zich dus we zullen niet van de dorst omkomen. We zijn echter inmiddels afgeleid: zien we daar nu een krokodil? Jazeker, een bescheiden exemplaar ligt op een steen te zonnen. Twee stenen verder ligt zijn nog veel kleinere broertje. We klikken wat plaatjes en daarna varen we verder stroomopwaarts, tussen de nijlpaarden door. We zien vooral ogen en oortjes. Waaronder een aantal héél kleine oortjes: jonkies! Captain houdt gepaste afstand en laat ons rustig genieten van deze gevaarlijke beesten. Verantwoordelijk voor de meeste doden in Afrika (misschien met uitzondering van de mug) zijn het geen beesten om mee te spotten. Vader snuift vervaarlijk en komt (net als iedereen zijn camera weg heeft gestopt natuurlijk) tot halverwege uit het water gesprongen. Wauw! Iedereen is ondanks de hitte en het lekkere briesje weer even wakker! De Popa falls, de belangrijkste reden voor veel mensen om naar dit gebied te komen, zijn niet bijzonder waterval-achtig. Het lijken meer rotsige stroomversnellingen, zeker in dit droogste deel van het jaar. Captain schuift de boot aan wal en iedereen (behalve Martijn, die lekker een koude cola neemt en aan boord blijft) klautert van boord en door het mulle zand naar de falls zelf. Karin doet haar best om wat plaatjes te maken, maar heel indrukwekkend is het niet. Tijd voor een borrel dan maar en terug op de boot blijkt er op speciaal verzoek van de Autraliërs zelfs gin & tonic aan boord. Karin glundert. We proosten: op een prima vakantie so far!

We varen weer terug en voorbij de lodge. We zien lokale vissers in mokorro’s (uitgeholde boomstam-kano’s). Een schitterend maar ook kwetsbaar gezicht. Captain geeft ons gelijk: de meeste nijlpaard-doden vallen doordat een visser wordt aangevallen door een teritoriale papa-hippo of beschermende mama-hippo. Deze vissers zijn gelukkig in orde en vangen vis. We zwaaien en ze zwaaien terug met een grote grijns. Verderop zien we in het steeds mooier wordende licht bijeneters; schitterende groen- en rood glanzende zangvogeltjes, en grote zwart-witte ijsvogels. In het water zien we meer nijlpaarden en … otters? Jawel, twee spelende otters. We schieten plaatjes van nijlpaarden in de ondergaande zon, die langzaam verandert van een gele, in een oranje en tenslotte een rode bol die verdwijnt in de laag stof boven de horzion.

In de schemering komen we aan en na even opknapper in de tent drinken we een berg water in de bar en gaan daarna eten. Het eten is het beste van de afgelopen week: kudu-schnitzel en cheesecake toe. Heerlijk! Dan is het echt wel een beetje op. na een laatste kopje thee gaan we naar de tent en nadat Martijn voor de tweede keer deze reis een spin verwijdert (Karin vindt hem een held: het zijn echt geen kleine jongens) is het tijd om te gaan tukken. De tent koelt langzaam af terwijl we in slaap vallen. Gauw, onder de dekens en lekker zzz….

Geef een antwoord

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd.