Victoria Falls

Victoria Falls

Na een snel ontbijt en een prima taxiritje (“bel me maar als jullie willen worden opgepikt; je zou bijvoorbeeld kunnen gaan lunchen bij the Lookout Café”) staan we rond 10 over half 8 voor de ingang van Nationaal Park Victoria Falls. De watervallen vormen één van de 8 natuurlijke wereldwonderen en samen met de Iguazu watervallen en Niagara Falls de grootste watervallen ter wereld. Nu in het droge seizoen, zijn ze een schijntje van wat ze normaal zijn, maar nog steeds zeer de moeite van het bezoeken waard. Het is bovendien wel zo fijn dat je nu ook iets kunt zien (en niet alleen maar tegen een witte wand van waterdamp aankijkt).

Het is nu nog redelijk koel en gewapend met een kussentje (voor de houtjen bankjes) en een stoeltje (voor als die er niet zijn) voor Tijn, trekken we na het betalen van de toegang (30 dollar p.p.) het park in. We kiezen de snelste route naar de falls (100 meter) en gelukkig  blijkt alles redelijk vlak, zijn er bankjes genoeg voor veel mini-pauzes en houdt Martijn het prima vol. En we genieten! We lopen uiteindelijk de hele route en overal zijn doorkijkjes, bankjes en prachtige felle regenbogen die stralen tegen de witte waterdamp. De falls komen over de hele lengte van een enorme kloof aan de Zambiaanse kant naar beneden en Zimbabwe (waar wij staan) heeft het belamgrijkste deel van het uitzicht. Een deel van de kloof ligt zoals aangekondigd droog, maar het uitzicht is nietemin spectaculair. Ook de stalen spoorbrug weten we te vinden. Deze is in de vroege 20ste eeuw in delen op zijn plaats gehangen en destijds de hoogste brug ter wereld. Nu springt er een dame aan een bungykoord (gillend) naar beneden. De vervetaapjes die om het uitzichtspunt spelen vinden de koelkast met drankjes die er staat veel interessanter: een klein aapje is de volledige 15 minuten dat we op dat punt zijn, bezig de koelkast open te peuteren. Helaas zonder succes.

Als we op het verste punt in de zon even helemaal alleen zitten (het was uitgestorven, maar nu, twee uur later, is het enorme druk) komen er twee mensen aan die ons wel heel bekend voorkomen. “He, he”, zegt Karin tegen Ria: “ben je daar eindelijk?!” We moeten er allemaal enorm om lachen en kletsen even gezellig bij. Daarna volgen zij hun gids en wij onze neuzen. Na vandaag is het echt over, maar het was een grappig contact!

Na drie uur zijn we doorgezweten en behoorlijk op en zoeken we het Rainforrest Café bij de ingang op. Daar drinken we in de koelte een kop koffie (ook al niet slecht) waar we een miniglaasje Amarula (een soort Baileys) bij krijgen en een glas (kraan)water. Het water laten we voor de zekerheid staan, maar ach om die Amarula nou te laten staan… Als we alles op hebben en Nederland hebben ‘verveelt’ met wat plaatjes pakken we ons boeltje op en lopen een paar honderd meter het park uit en naar the Lookout Café. En uitzicht is er zeker.

Het café kijkt  uit over de kloof, de (spoor)brug), rafters (heel ver beneden ons), een zipline, een gorge-swing. En het is druk, dus eigenlijk kunnen we niet terecht. Maar als we nou in de tuin willen zitten en niet té lang blijven… We krijgen een orima tafel, onder een parasol en terwijl verschillende mensen zich gillend wagen aan de zipline en de gorge-swing (een soort enorme ‘schommel’ de kloof in, die begint met een enorme val, tot het touw / elastiek pakt) genieten we van een prima lunch. Als we klaar zijn belt Martijn onze Taxi-man die 5 minuten later voor de deur staat en ons keurig ophaalt. 

Nadat we hebben afgesproken dat we vanavond nog één keer bij de 3 Monkeys willen eten en Taximan ons daarvoor rond kwart voor 7 zal oppikken, brengen we opnieuw een luie middag aan het zwembad door. Als het te warm wordt landen we op ons bed onder de ventilator. Moeilijk vor te stellen dat het straks, in Kaapstad, héél veel kouder zal zijn!

Het avondeten is niet helemaal net zo’n succes als gisteren, vooral omdat we onze anti-malaria pil bijna vergeten en dus na de maaltijd innemen en omdat we de herrie eigenlijk vrij snel zat zijn.  Martijn belt Taximan of hij eerder kan komen en dat is gelukkig geen probleem. Hij zet ons bij het guesthouse af en we rekenen af met een handdruk en een stevige fooi. Erg fijn, om een betrouwbare Taximan te vinden die bovendien niet probeert je elke 5 minuten wat te verkopen! Als er nog mensen naar Victoria Falls Zimbabwe gaan binnenkort: we hebben nog wel een telefoonnummer voor je! 🙂

Dan is het op en in de hitte zakken we langzaam in slaap. Morgen opnieuw een nieuw landje!

Geef een antwoord

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd.