Melakka

Melakka

Dat viel dus nogal tegen. Na een heel rommelige nacht met veel herrie en weinig slaap, zitten we wat verkreukeld vroeg aan het ontbijt. Dit gaan we niet nog een nachtje doen. Heel voorzichtig vragen we of er soms nog een kamer is, die wat stiller is. Jazeker, al vindt de eigenaresse het nogal een bezwaar om ons te down-graden. Als we de kamer zien moeten we lachen. De kamer is zo op het oog vooral een hele vierkante meter kleiner en verder zien we geen verschil. Dat hóren we wel: het is VEEL stiller: alleen heel in de verte is er nog iets van verkeer te horen. Dit is beter. De schoonmaker helpt meteen met alle zooi versjouwen en we zetten de airco even aan om de ergste hitte uit de kamer te krijgen. Dat lijkt aleen geen enkel effect te hebben. Geen zorgen, zegt de eigenaresse: we laten ‘m aan staan en als je straks terug komt is het koel. We twijfelen er ernstig aan, maar vooruit. Voor nu: op pad!

Buiten genieten we vooral van het feit dat het een stuk koeler is dan het moment dat we de afgelopen dagen buiten kwamen. Acht uur of tien uur scheelt een hele berg graden. We wandelen langs de rivier naar het Maritime Museum, waar een foute replica van een Portugees zeilschip van welleer op het droge ligt. Ook maken we nog wat plaatjes van bolwerk ‘Middelburg’. Daarna drinken we koffie en forograferen we de Chinees versierde randjes op allerlei oude anden in ‘onze’ straat. Om rond 11 uur uit te komen bij het Baba & Nyonya Heritage Museum.

Baba’s en nyonya’s zijn de respectievelijk manlijke en vrouwlijke nakomelingen van gemengde stellen: half Chinees en half iets anders, meestal Maleis of Indonesisch. Samenvattend de Peranakan genoemd. Het museum is een enorm huis, bestaande uit drie delen die door de rijke eigenaar in de 19e eeuw zijn samengevoegd tot één huis. Het huis staat vól met museumstukken uit halverwege de 19e eeuw en om 11 uur kunnen we een tour krijgen van Shirley, zelf een nyonya (maar geen dochter uit deze familie). In iets minder dan een uur stort ze een enorme berg informatie over ons uit en neemt ze ons mee door de rijk versierde kamers van het enorme huis. Waar elke gelegenheid een eigen servies heeft: vrolijke gebeurtenissen rood en kleurig en blauw-wit voor rouw. Waar vrouwen door de gleufjes in de deur-schermen stiekem keken naar het bezoek (maar zelf niet bekeken konden worden). Waar de eigenaar óók al het bezoek kon begluren: via zijn slaapkamer door een verstopt gat in de vloer. Waar de prachtig versierde houten trap afgesloten kon worden, zodat inbrekers niet naar boven en de vrouwen niet naar beneden konden. En waar voorouder-verering nog steeds een belangrijke plek inneemt en de huidige generatie zeven keer per jaar komt bidden. We hebben het gevoel een kleine glimp te zien van een rijk deel van een geheime wereld. Het duizelt ons en we bedanken Shirley die ons als we door de kleine shop naar buiten lopen een oude Nederlandse VOC-munt laat zien. Te versleten om echt interessant te zijn, maar wel leuk!

We lopen terug naar het hotel, om de temperatuur in de kamer te checken. Zoals we al vreesden is het er nog steeds snikheet. De airco werkt voor geen meter. Heel voorzichtig lopen we naar beneden met de vraag of ze er misschien iets aan kunnen doen. Onze schroom wordt weg gewapperd. Geen enkel probleem en hopla, van kamer 208 worden we opgeschoven naar kamer 207. En daar doet de airco het wel en is het net zo stil. Hoera! We verslepen onze zooi nog een laatste keer en gaan daarna tevreden lunchen. Bij Navy Café, waar we ondanks de naam niets vissigs op de kaart ontdekken, maar wel een heerlijke sandwich eten en een lekker sapje drinken. Wat kán een mens toch lekker eten in Maleisië!

Na de lunch wandelen we nog een laatste rondje door het centrum, maar eigenlijk willen we vooral niet zo heel veel meer. Het is heet, we hebben (te) weinig geslapen: tijd voor een drankje (en dan nog twee) bij Sid’s, aan het water, met een boekje. Als we daar zitten wijst Karin Martijn op de vissen in de rivier zwemmen, die onder het raam door stroomt. Martijn denkt dat ze wijst naar iets anders en wordt wel erg enthousiast van een stel vissen. Als Karin nog een keer kijkt snapt ze waarom: er ligt een enorme hagedis-achtige in het water! We denken (later) dat het een Malayan Water Monitor Lizzard is: een fors beest van een centimeter of 80 (incl. staart) waar we proberen een plaatje van te schieten met onze foon (waar is je camera als je ‘m nodig hebt?!) en daarna een klein filmpje van maken.

Na deze ontmoeting gaat de rest van de middag heel rustig voorbij en voor we het weten is het tijd voor een hapje avondeten. Martijn vindt een vergetarisch restaurant, maar dat blijkt dicht op woensdag. Gelukkig is The Daily Fix dichtbij, waar we een heerlijk hapje eten (Martijn een …., Karin een heerlijke risotto en een gedeeld stukje cheesecake met ijskoffie toe). En daarna is het op. We gaan naar onze heerlijk stille en fijn koele kamer en liggen er vroeg in. Truste!

Geef een antwoord

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd.