Om half 9 zitten we met al onze zooi in de auto. Dag Park Hotel, je bent fijn en we komen graag nog eens terug als we de kans hebben! Nu willen we eerst wat meer zien van Noorwegen en vol verwachting rijden we de stad uit. Het is niet erg mooi weer: bewolkt en er wordt regen voorspeld. Toch hebben we goede hoop op mooie uitzichtjes, want er is meer nodig dan een wolk en een regenbui om de fjorden oninteressant te maken!

Voorlopig valt het met die uitzichtjes nogal tegen. Een mevrouw die we later op de ferry van Vangsnes naar Dragsvik tegenkomen en net als wij ook uit Bergen komt gereden heeft de tunnels geteld: 39! Aanvankelijk zien we niet zo veel dus. We nemen de E16, eerst naar het noorden en vervolgens naar het oosten, tot aan Vossevangen. Daar zijn we toe aan koffie en alle tunnels een beetje zat, dus bij  de ‘Tre Brors’ (een café in een soort villa Kakelbont, voor wie dat wat zegt) drinken we een uitstekende bak koffie en daarna wandelen we een mini-rondje door het dorp.

Verder gaat het weer, en vlak voorbij Vossevangen verlaten we de E16 en slaan we af op de 13 naar het noorden. En vanaf de afslag wordt de weg een stuk interessanter. We komen nauwelijks nog door tunnels, maar genieten van snelstromende rivieren, enorme rotsblokken, rostwandelen die tientallen meters naast de auto omhoog komen, een enorme waterval (de Tvinnefossen) en voorbij Vinje haarspel-bocht de weg ineens omhoog. Bovenaan schiet Tijn een mini-parkeerplekje op en in absolute stilte maken we plaatjes van het indrukwekkende uitzicht over de vallei.

Verder gaan we, over een vlakte van mos en struikjes, met ijskoude meertjes en … ja, sneeuw! Niet alleen hoog boven ons, maar een aantal keer op ooghoogte. We verbazen ons over de hoeveelheid huisjes. Zouden mensen hier nu het hele jaar wonen?! Dat zal wel niet: de weg gaat dicht in de winter!  En aan de andere kant: wauw, uitzicht op het dal (of eigenlijk: de dalen) en in de verte de Sognefjord. We staan maar weer eens stil voor plaatjes, voor we naar Vik rijden.

Daar bekijken er eerst de Hove kerk, een klein stenen kerkje uit ongeveer 1250. Het is dicht, maar ook van buiten leuk om te zien. Al in de Romeinse tijden was het een belangrijke locatie, vertelt Internet ons, en waarschijnlijk in het kerkje gebouwd door een rijke landeigenaar als privé-kapel. Nu is het één van de drie kerken van Vik en een indrukwekkend stukje geschiedenis. Eén van de andere kerken willen we ook nog zien, maar eerst moeten we wat eten. Dat lukt bij Tine, een klein, eenvoudig lunchcafé dat ons allebei een prima broodje serveert. Ze specialiseren zich in kazen en die gaan er prima in!

Na de lunch bekijken we de andere grote trekpleister van Vik, de Hopperstad staafkerk. Dit houten gebedshuis is gebouwd rond 1130 (!) en één van de twee oudste nog bestaande staafkerken van het land. Het is een prachtig bewaard gebleven gebouw dat we uitgebreid bekijken. Binnen is nog een aantal schilderingen bewaard gebleven en ook het houtsnijwerk in en op de kerk is geweldig. We kijken onze ogen uit en klikken heel wat plaatjes. Wat een traktatie!

Als we zijn uitgekeken concluderen we dat we met een beetje haasten de boot van 14:05 van Vangsnes naar Dragsvik kunnen halen, dus is het tijd voor een beetje haasten. We sluiten aan in de rij en rijden de boot op. Daar komt een vriendelijke jongen ons een kaartje verkopen. Aha, zo werkt dat dus: we kunnen zelfs met kaart betalen! We kopen een kaartje. In Hella (de eerste stop) moeten we na 20 minuten van de boot af, maar mogen we er met een scherpe draai meteen weer op. En na nog 10 minuten zijn we in Dragsvik. Iedereen scheurt er vandoor en wij… rijden 300 meter naar de parkeerplaats van het Dragsvik Fjordhotel.

Na enig wachten bij de receptie komt er een wat flodderige kerel aangerend. Hij steekt zijn hand uit en stelt zich voor. Dat doen we natuurlijk ook, met een grijns en hij knikt eens en pakt de bovenste sleutel. Kamer 105, begane grond, vinden we dat erg? Eh nee, natuurlijk niet en al helemaal niet als we de kamer zien. Een zitkamer met volledig ingerichte keuken, een aparte slaapkamer en in beide ruimtes een geweldig uitzicht over de fjorden! Wauw! Wat een bonus. Hij moet lachen om onze gezichten, geeft nog wat uitleg over het hotel en verdwijnt.

We vergapen ons aan het uitzicht, maar op het tijdstip van kwart over drie vinden we het nog wat vroeg om niet meer uit onze stoel te komen. Het weer verslechtert, maar we besluiten om er toch nog even op uit te gaan. We reserveren het diner en rijden daarna naar Balestrand, 6 kilometer verderop langs de Sognefjord. Dit fjord is één van de meest bekende van Noorwegen en we nemen ons voor om als we ooit terug komen nog wat meer tijd in deze regio door te brengen. Voor nu rijden we in Balestrand naar de St. Olav’s of English Church. Deze derde en laatste kerk van vandaag is in tegenstelling tot de vorig twee eigenlijk nog best jong. Vergeleken met de twee oudjes in Vik zelfs piepjong! De kerk is in 1897 gebouwd door een Noor die daarmee de laatste wens van zijn drie jaar daarvoor overleden Engelse vrouw respecteerde. Hij is gebouwd als een soort staafkerk en ziet er met zijn hout en vroelijke kleuren erg charmant uit. Zelfs in de regen. Als we langsrijden zien we een deur openstaan. Er staat een man te stofzuigen. Hij glimlacht en knikt vriendelijk als we om een hoekje kijken. Ja hoor, kom binnen. We bekijken het kleine kerkje. Zijn grootste ‘claim to fame’? Hij stond model voor de trouwkapel in de film Frozen!

Na het kerkbezoek (als we weggaan is de stofzuiger inmiddels opgeruimd en staat de man zichzelf in een regenpak te wurmen) tanken we de auto vol (handig, dan hoeven we daar morgen niet over na te denken) en rijden nog een stukje langs het fjord. De regen komt echter inmiddels met bakken uit de lucht dus we keren al snel om en vluchten terug naar het hotel. Daar nestelen we ons met een kopje thee en daarna met een zelf meegebrachte gin & tonic (ho, ho, nog steeds geen airfryer!) en een chippie op de luie stoelen voor het raam. We werken aan het verslag, lezen wat en betrappen onszelf op langdurig naar buiten staren. Ook in de regen is Noorwegen mooi.

Rond 7 uur schuiven we aan tafel voor een herten-burger en zalm-aardappel salade en ook hier geweldig uitzicht. Het personeel is super vriendelijk en we genieten. Om ons heen verzamelt zich een bont, internationaal gezelschap: een Duitse vader en dochter, een Amerikaans drietal (echtpaar en haar zus?), twee Franse stellen en een luidkeels mopperend Nederlands stel. He, fijn; helemaal niet ongemakkelijk ofzo… Er is werkelijk niks goed. We kijken elkaar aan: misschien moeten ze gaan kamperen? … met een airfryer?! We liggen dubbel en met een vrolijk ‘goedenavond!’ naar het Nederlandse stel trekken we ons terug op de kamer.

Daar lezen we nog een beetje tot het donker wordt. Tijd om naar bed te gaan? Bijna, de avond heeft nog één verrassing in petto. Als Karin opkijkt omdat ze zich afvraagt of ze de gordijnen dicht moet doen kijkt ze recht in de ogen van een vos, die op nog geen twee meter achter het raam staat te staren. Ze blijft doodstil zitten en waarschuwt Martijn die zijn ogen niet kan geloven. Als hij na een minuut voorzichtig probeert zijn telefoon te pakken schiet de vos ervandoor. Wauw, wat een afsluiter van deze mooie dag. Heel tevreden trekken we de gordijnen dicht en rollen lekker ons mandje in. Weltruzzzz…