Reisverslag.org

Je vakantie beginnen met nog een paar uur werken is niet altijd het beste begin, maar het zorgt wel voor effectief gebruik maken van je vrije dagen! Bereidwillige collega’s die je willen droppen op Schiphol helpen daarbij!

De vliegreis was behoorlijk ‘uneventfull’ hoewel we allebei nog nooit in zo’n groot vliegtuig hadden gezeten! Jemig: met zo’n middenrij (sorry: geen vliegtuigkenner, dus geen idee meer van het type).
Afijn, tussen alle oudere echtparen, gezinnen met jonge kids en een aantal jongelui met dranklucht om zich heen vielen we wat uit de toon, hoewel het voor de omgeving snel bekeken was, zeker in de bus: aggossie wat schattig waren we!

De busreis naar Praya da Oura (naast Albufeira) verliep voorspoedig. Har werd niet al te groen en Karin zat niet al te opgevouwen, dus het kwam goed. Het verdelen van de appartementen onder de deelnemers aan de reis was veel spannender. Een fijn glimlachje kon er dan ook wel vanaf toen we zomaar, zonder wensen opgegeven te hebben, uitzicht op zee hadden en een ENORM appartement.

De avond bestond met name uit rondneuzen aan zee, eten bij de Italiaan (echt prima te eten: pizza’s met dooie zeebeesten of geslachte koe! Mjummie!) en vooral op tijd tukken.

Dag twee begon met opstaan, ontdekken dat het prachtig weer was en moed verzamelen om naar de informatiebijeenkomst van de hostess te gaan. We werden niet teleurgesteld: alle vragen kwamen inderdaad voorbij. We zijn er nog steeds niet uit: hoeveel is die Euro daar nu waard? En wat doe je aan een beest in je appartement; zo’n grote zwarte met poten, nee geen spin? Lastig hoor, buitenland…

We regelden snel een auto en zijn ontsnapt. Wandelen, over de rotsen en het strand, naar Albufeira! Het is echt een schitterend stuk kust en hoewel naar het binnenland kijken niet aan te raden is door de massa’s mensen, snap je wel dat iedereen er komt!

Albufeira was net zoals Praya da Oura: veel te druk, veel te toeristisch en alles dat er ooit charmant aan was is inmiddels kapot gemaakt. We zijn er snel weer weg gegaan, naar het strand.


Harro bewees zijn heldenmoed door zijn teen in het Atlantische water te steken. Maar ook niet veel meer dan dat. De schoolklas naast hem liet zich niet ontmoedigen en stortte zich vol overgave in zee. Harro kroop blauwbekkend op een handdoekje en mompelde iets over onbezonnenheid van de jeugd, ijsbergen en wijze beslissingen…

Na een stevige terugtocht, een glaasje wijn en een hapje eten vielen we alweer snel in slaap.

’s Ochtends om negen uur kropen we de auto in en vertrokken breed wuivend naar alle achterblijvende landgenoten op weg naar het noorden. Het duurde toch zeker 20 minuten voor we voor de eerste keer verkeerd reden. Karin beweert tot op de dag van vandaag dat het niet haar schuld was. Harro ook. Ze zijn nog steeds bevriend.

De eerste koffiestop was in een bijzonder slaperig stadje. Twee espresso en een kannetje thee kostten bij het enige barretje dat er te vinden was (met een eigenaresse die geen woord over de grens sprak en wij geen woorden over haar grens) al gauw een hele euro. Dat was schrikken natuurlijk!

De tweede stop was in Beja, waar een geweldig Moors fort de omgeving domineerde. In de schaduw van het fort aten we bammetjes. Het ford werd natuurlijk van onder naar boven beklommen, doorzocht en tenslotte “gaaf!!” bevonden.


Bij aankomst in Evora bleek waarom de reisgids er zo lyrisch over was. Het middeleeuwse binnenstadje bleek door de ommuring, het bijna geheel weren van auto’s en het beschermen van de monumenten, nog bijna helemaal intact. Kathedraal, Romeinse tempel en 17e eeuws herenhuis: het stond in perfecte staat naast elkaar.

Echt ruimte voor overnachtingen was er niet en het werd bovendien tijd dat we de tent gingen uitproberen. Op zoek naar een camping dus en die vonden we net buiten de stad. Groot, met schaduw (wat gezien de temperaturen geen overbodige luxe was) en zelfs een klein winkeltje.

De tent stond in no-time en de grote supermarkt in de buurt bood eindeloze mogelijkheden tot foerageren. Harro kwijlde bij alle hammen… Het diner bestond uit salades, worst en andere lekkere hapjes, sterke verhalen en een glaasje wijn… of twee…ofzo.

Ook dag vier was zonnig en warm. De auto lieten we verdekt opgesteld staan in de schaduw van de stadsmuren. De indrukken van Evora werden bij een uitgebreidere bezichtiging versterkt. Het is een prachtige stad en hoewel het in alle gidsen aangeprezen staat als een absolute bezienswaardigheid, heb je niet het gevoel dat het al overstroomd is door toeristen.

De Romeinse tempel (achtereenvolgens in gebruik geweest als o.a. tempel, executieplaats en slachthuis en nu “slechts” monument) is aan alle kanten te beklimmen en bezichtigen. Je voelt je een verrader als je over de rotsblokken klimt, en ergens weet je ook wel dat dit ding het niet nog eens 2000 jaar volhoudt, maar het blijft lokken, om zó dichtbij te komen.

De kathedraal is groots en stil, hoewel het mooiste deel verscholen ligt achter een deur, rechtsvoor in de kerk. Een klein klooster, volkomen verlaten en stil. Dat leverde een hoop mooie plaatjes op.


Een heel ander gevoel bekruipt in je in de “Kapel der Beenderen”, waar de beenderen van 5000 monniken opgestapeld liggen wachten tot je eigen beenderen ze zullen vergezellen. Ze zijn er neergelegd wegens ruimtegebrek; omdat de kleinere begraafplaatsen waar ze lagen geruimd werden. Het is er niet minder gruwelijk om.

Na een relativerend kopje koffie vertrokken we richting Lissabon. Onderweg kwamen we een verwijzing tegen naar een “monument”. Dat mochten we niet missen. En inderdaad hadden we de route over de vervallen weg, langs eindeloze bloemenzeeën, de koeien en de glooiende velden niet willen missen, maar dat monument….? Laten we het er op houden dat we wel eens interessantere steenklompen hebben gezien!

Over de brug, door de tol, reden we Lissabon binnen, 100 meter boven het water en met een spectaculair uitzicht over de stad. Harro reed in één keer naar de camping, door het drukke verkeer en de verwarrende borden heen. Aan de rand van de stad was een gigantische, maar wat lawaaiige (snelweg naast de deur) camping. Snel tent opzetten en nog sneller een bus naar de stad.

De eerste indruk van Lissabon was de vriendelijkheid; een indruk die zelfs niet verstoord werd door de junkies die om de haverklap drugs aanbieden aan elke toerist. En zéker aan blonde Harro’s…



Trammetjes als lift, prachtige pleinen en straatjes en bij de ondergaande zon was het makkelijk om mooie foto’s te maken. We aten in een traditioneel Portugees restaurant, zij aan zij met een irritant Frans stel. Harro had meteen “sjans” met de eigenaar waardoor al het eten op tijd, ruim voldoende en lekker was. De Fransen, hautain en irritant, kregen iets anders dan ze hadden besteld, te weinig en erg laat… jammer hoor.

Harro had het sublieme idee om op de terugweg een taxi te nemen. Laten we het kort houden… Harro zag groen, Karin geel en het katholieke geloof klink ineens aantrekkelijk, maar binnen 10 minuten waren we voor een schijntje bij de camping.

Tukken!

Ook in de ochtend bleek Lissabon prachtig. Het reusachtige ford op de heuvel, uitkijkend over de hele stad. De benedenwijken, met voor elke ambacht een straatje, prachtige pleinen, een enorme lift midden in de stad, met een geweldig uitzicht.

Na het slenteren en klimmen was de rondrit in een traditioneel trammetje een leuke (en rustige!) afwisseling. Lunchen bij MacD, thee en koffie in een echte theeroom èn een bezoek aan een internetcafé maakten het bezoek compleet.



Een tweede taxi terug (ja, net zo eng, net zo snel, maar stukken minder veilig voor ons gevoel) en het uitzitten van een regenbui op de camping leidden tot een laat broodje en daarna wijn… veel wijn!

Hoewel het ’s nachts behoorlijk had geregend was het droog toen we opstonden. Prima: de tent was al zo goed als weer opgedroogd… Die enthousiaste gedachte hielden we toch zeker tien minuten vol… Toen stortte de laatste regenbui van die vakantie zich over ons uit. Jech! Tent nat en daarom maar op de achterbank.

We reden Lissabon met enige spijt uit (wat een geweldige stad!), maar de rest van de kust riep. Na een koffiestop onderweg, reden we door naar Vila Nova de Milfontes, voor de nachtelijke stop. Een klein, schattig en in dit voorseizoen nog uitgestorven badplaatsje, waar we terecht konden in een klein hotelletje, vlakbij het “haventje”.

Na stevig uitwaaien op de boulevard (heerlijk) en een paar uur ongestoord lezen op de kade aten we ’s avonds in een klein restaurantje aan de haven. De vissen die die dag gevangen waren werden aan tafel gebracht, waarna je er één kon uitzoeken. Genieten! Voor Karin dan: Har hield het bij een stukje koe. Ook lekker natuurlijk!


Na een uurtje “stappen” in een plaatselijke discotheek (met toch zeker acht bezoekers, maar echt geweldige muziek!) doken we het mandje in!

Het stralende weer hield aan en na uitslapen en een eenvoudig ontbijt (maar met koffie èn thee!) vertrokken we verder zuidelijk. De autoroute was opnieuw prachtig en onderweg kwamen we weer de nodige forten en koffietentjes tegen.

Sagres is een klein stadje, met een brede toeristische cirkel eromheen gebouwd, met hotels en winkeltjes. Het stadje is met name bekend om het feit dat het het meest zuid-westelijke puntje Europa heeft (een rotspunt, met een vuurtorentje, een eindeloos uitzicht en veel te veel toeristen) èn een kaap met de resten van de zeevaartschool gesticht door Hendrik de Zeevaarder. Vanaf deze punt vertrokken de ontdekkingsreizigers naar het westen, het onbekende tegemoet.

We checkten in, in het hotel dat absoluut het mooiste van heel Portugal geweest moet zijn. Een voormalige “pousada” (landhuis van een rijke farmer) omgezet in een luxueus hotel, met een prachtig uitzocht op de kaap. De receptioniste probeerde deze twee foute jonge mensen met grote rugzakken en andere foute items (wandelschonen! Korte broeken!) naar buiten te kíjken en daarna af te schrikken met het feit dat er alleen kamers beschikbaar waren met aparte bedden. Jammer: we wilden toch!

Daarna bekeken we de zeevaartschool en wandelden we de kaap rond. Tenslotte deden we inkopen in de supermarkt (véél te duur). Het diner bij ondergaande zon op de kaap van het hotel was een geweldige afsluiting van de week! Daar kon geen sterrenrestaurant aan tippen!

De laatste dag begon met een geweldig uitzicht op de prachtige kaap van Hendrik de Zeevaarder en een luxe-ontbijt met de smerigste koffie er je ooit gedronken hebt. Na afscheid nemen van de receptioniste die zichtbaar ontdooide na het zien van een creditcard, vertrokken we richting Faro.


Na een ijsjes-stop op een stand in de buurt van Lagos, reden we naar Silves, voor koffie en het zoveelste ford. Maar, zoals alle andere forten, blijven ze erg de moeite waard! Het ford in Silves kijkt uit over de hele omgeving, al zie je hem niet liggen tot je er over struikelt. Het ligt bovenop een heuvel en is in verschillende stadia van z’n geschiedenis in handen geweest van verschillende

Faro viel tegen en behalve lunch was er niet veel te beleven. Het verplichte rondje stad deed weinig aan de mening af. Het inleveren van de auto verliep soepel, als begonnen ze wat te mekken over het aantal gereden kilometers. Tja: het was een onbeperkt aantal, dus jammer voor de verhuurmaatschappij!

De vlucht verliep probleemloos (alweer zo’n groot toestel!) en de wederhelften stonden trouw te wachten op Schiphol.

Slapen was geen probleem die nacht, al was een extra deken geen overbodige luxe! Koud land, dat Nederland!