Lekker ontspannen staan we op: nog helemaal vrolijk van de geweldige dag gisteren. Als we naar buiten kijken blijven we vrolijk: nog een beetje mistig zo te zien, maar de blauwe lucht breekt alweer door de wolken heen.
Het ontbijt zorgt dat we vrolijk blijven: net als elke dag tot nu toe kunnen we kiezen welk deel van het ‘cooked’ breakfast we willen (ALS we dat al willen) en op de counter staan cereals, melk, jus d’orange, yoghurt en fruit. Toast, boter en jam zijn ook ‘standaard’. Niets te klagen dus. Vandaag kiezen we voor een gepocheerd eitje (Karin) en scrambled eggs & bacon (Martijn). Als we klaar zijn rekenen we af en vertrekken: Martijn heeft voor het ontbijt de auto al voor de deur gezet en de tassen kunnen we dus bijna met een grote zwiep van de voordeur in de kofferbak gooien. Nieuwe dag, here we come!
De eerste stop is Maiden Castle. Dit fort uit de ijzertijd (jawel, uit ong. 500 v. Chr.) beslaat een oppervlakte van bijna 50 (!) voetbalvelden! Het is op het oog vooral een aantal aarden wallen, opgeworpen ter verdediging van een heuvelrug. Deze heuvelrug stond vroeger helemaal vol met een compleet dorp. Er zijn twee ‘ingangen’ van het enorme fort en vooral daar is goed te zien hoe complex de toegang was. Toch is het fort, zo rond 40 v. Chr. een keer ingenomen, door de Romeinen. Tegenwoordig grazen er schapen en koeien en komen nieuwsgierige toeristen als wij proberen zich een voorstelling te maken van het leven zo lang geleden, op deze plek.
Als we zijn uitgegekeken zijn we toe aan koffie en die halen we in Cerne Abbas. Nooit van gehoord? Niet vreemd, maar toch heeft dit miniscule Britse dorpje een beroemde bezienswaardigheid of eigenlijk beroemdheid. Na de koffie zoeken we hem op. De ‘Reus van Cerne Abbas’ is in meerdere opzichten enorm: niet alleen is hij 60 meter hoog en 51 meter breed (en in kalklijnen op een heuvelrug afgebeeld), ook het bewijs dat hij een jongetje is, is enorm. En hij is er… nogal enthousiast over. Om de LP te quoten: he’s in the stages of excitement that would be banned from most magazines! En het is interressant om te zien elke corny souvenirs dat oplevert. De klok die we zien spant de kroon: drie keer raden wat de secondenwijzer is…
Afijn, toch is hij – alle flauwe grappen ten spijt – indrukwekkend en zijn geschiedenis is mysterieus. Sommigen zeggen dat hij door de Romeinen is gemaakt; anderen claimen dat hij in de 17e eeuw is gemaakt. Zeker is dat de Victorians zich nogal opgelaten voelden door zijn eh.. enthousiasme. Ze lieten gras groeien over zijn meest opvallende kenmerk. Tegenwoordig zorgen schapen ervoor dat het gras kort is, op de hele heuvelrug en alle onderdelen van onze Reus.
Na beide historische hoogtepunten (no pun intended) scheuren we in een keer door naar Salisbury, ons eindstation van vandaag. Ons Vlaams Vriendinnetje brengt ons keurig in de straat van onze Inn, waar we de auto parkeren en eerst gaan lunchen.
[Jawel, je leest het goed: Het Wijf heeft ons definitief verlaten! We hebben haar streng verbannen naar het Rijk der Niet-Sprekenden en haar ingeruild voor de beduidend vriendelijkere, minder Goois klinkende Lucy. Met Lucy kunnen we het een stuk beter vinden, al klinkt ook zij wat teleurgesteld als we haar negeren…]
We lunchen bij G&D’s, een geweldige leuk lunchtentje dat toevallig 5 huizen bij de auto vandaag staat. Het heeft een prima tuin, waar we lekker in het zonnetje een broodje eten. Daarna gooien we nog een klein beetje geld in de meter en gaan op zoek naar nr. 38, the White Horse Inn… Als we de straat twee keer hebben gehad (geen nummers te bekennen aan de kant waar we de Inn verwachten) gaan we het toch maar eens ergens vragen. The White Horse Inn? Oh dat is daar, waar nu Qudos staat. Ja die tent waarop staat dat ie morgen open gaat…?! Voorzichtig lopen we naar binnen in de zo op het oog gloednieuwe tent, waar een kerel staat te zingen en een band zich in speelt. Hij breekt af als hij ons ziet en vraagt of hij kan helpen. En jawel, de tent blijkt vernieuwd en heet vanaf nu Qudos. Vanavond is er een feestje voor vrienden en familie. Geen zorgen, de muziek stop uiterlijk 12 uur en we zijn alvast uitgenodigd! Hij belt de manager die ons binnen no time een prima, zij het wat rumoeirige kamer aan de voorkant van het gebouw geeft en meteen met ons afrekent zodat we morgen weg kunnen als wij dat willen. Gewoon sleutel in de deur laten, dan is het verder prima.
Nadatw e de spullen hebben weggebracht en de auto hebben geparkeerd op de eigen parkeerplaats van de Inn, wandelen we de stad in, rechtstreeks naar de bezienswaardigheid waar we voor komen: de cathedraal. Voor deze cathedraal werden de eerste stenen al in 1220 gelegd. Behalve een prachtig bouwwerk, dat we in al zijn hoekjes en gaatjes bekijken, is de kerk ook een bewaarplaats voor twee uitzonderlijke en uitzonderlijk oude bezienswaardigheden. De eerste die we bekijken is de (werkende!) klok uit 1386. Het is een ingenieus pendule-systeem, dat geen wijzerplaat heeft maar vroeger alle uren sloeg. Nu laten ze dat nog 5 x per jaar gebeuren: de zolder waar de klokken hangen is eigenlijk te fragiel voor al dat gebeier. We krijgen uitleg van een aardige kerkman die voorbij komt wandelen en ons enthousiast ziet worden. De kerk heeft eeuwen in een aparte klokkentoren gehangen en hangt pas de laatste 50 jaar in het hoofdgebouw.
De tweede bezienwaardigheid is een van de 4 nog bestaande kopieen van de Magna Carta. Dit document, uit 1215 (!), is een geschreven set afspraken tussen de koning en zijn onderdanen en beschrijft de plichten, maar vooral de rechten van alle partijen. Het is een eerste begin van democratische grondbeginselen en heeft de grondwet van bijvoorbeeld de Verenigde Staten en de Verklaring van de Rechten van de Mens geinspireerd. De Magna Carta ligt in een aparte ruimte waar we geen foto’s mogen maken, maar we zijn behoorlijk onder de indruk van de staat van het document en van het idee dat het al zoveel eeuwen bestaat.
Nadat we binnen en buiten zijn uitgekeken en -gefotografeerd, is het hoog tijd voor een verlate kop koffie. Die drinken we op het marktplein, terwijl we blijven genieten van alle oude gebouwen in het centrum van deze stad. Veel huizen / gebouwen zijn uit de 15e en soms de 14e eeuw!
Met koffie achter de kiezen besluiten we nog een uurtje langs de rivier te gaan wandelen. Maar eerst reserveren we een tafeltje bij Prezzo, een naar het schijnt uitstekende Italiaan gevestigd in een 15e eeuws pand. Daarna wandelen we zoals gepland een uurtje langs het water: de rivier de Avon stroomt dwars door de stad en heeft een prachtig wandelpad ernaast. We zien eenden en zwanen, een soort rood-wang futen (mini-watervogeltjes) en Martijn spot een muis (nee, niet in, maar naast het water). Het zonnetje schijnt nog steeds en het voelt als een prima afsluiting van de dag.
Bij Prezzo kunnen we kiezen waar we gaan zitten, binnen of buiten, en aangezien het aantal keer dat we dit jaar nog buiten kunnen eten wel eens tegen zou kunnen vallen, opteren we voor het dakterras (met trui, dat wel). Er is niets teveel opgegeven over het eten bij deze tent: we genieten van een uitstekend voorgerecht (crostini met allelei prutjes erop) en een nog betere pizza, met een heerlijk glaasje wijn en een prima koje koffie toe. Tevreden wandelen we rond half 9 terug naar het hotel… waar we met open mond staan te kijken naar de werkelijk AFGELADEN tent. Allemaal opgetutte mensen en een berg herrie. We kijken nog eens naar ons eigen kloffie en sluipen achterom naar onze eigen kamer….waar de herrie echt irritante proporties aanneemt. Dat wordt voorlopig niets met dat slapen. Dus: if you can’t beat them, join them! Omgekleed wandelen we naar beneden en bestellen met veel geduld een drankje aan de propvolle bar. De eigenaar staat te glimmen, praat met iedereen, drinkt een bakkie en heeft tussendoor tijd voor een snelle handdruk en de opmerking dat hij blij is dat we ook zijn komen kijken and ‘please enjoy the party’. Het is duidelijk zijn avond en we wensen hem een succesvol vervolg op deze drukke avond.
De band is niet heel geweldig, maar ach, de anderhalf uur daarna vermaken we ons met kletsen met elkaar en af en toe over de eh… bijzondere kledingkeuze van een aantal gasten. Daarna is het wat ons betreft wel een beetje klaar, maar boven op de kamer moeten we toch echt wachten tot kwart voor 12 voor de band stopt met spelen en de oordoppen sterjk genoeg zijn om het overgebleven geluid van de pratende mensen te overstemmen. Wat een herrie kunnen zo’n 100 mensen maken. En hopelijk doen ze nog iets aan de geluiddichtheid van de kamer in de toekomst. Maar goed: we proppen voor het eerst deze reis de oordopjes in en in een zalige stilte vallen we in slaap.