25 februari: de rit naar Torres del Paine was geweldig: de reis voerde door het echte Patagonie. Uitgestrekte vlakten met besneeuwde bergen op de achtergrond. De eerste guanaco’s (lama’s), nandu’s (struisvogels), condors en flamingo’s gezien. We zaten met z’n tweeen in een touringcar en ons enthousiasme werkte aanstekelijk want de chauffeur bood spontaan aan een paar keer te stoppen voor een fotostop. Het laatste stuk naar het nationaal park Torres del Paine ging per minibusje over een kiezelweggetje. Op een gegeven moment moesten we een bruggetje over dat zo smal was dat de zijspiegels van het busje moesten worden ingeklapt. Grappig! Ondertussen een mooi uitzicht op de Torres (3 hoge grote rotsen). Na een kwartier waren we bij ons refugio. Een refugio bestaat meestal uit twee delen: een camping en een soort van slaapzalen voor 6 personen met gemeenschappelijke douches en wc’s. Wij sliepen op zo’n slaapzaal. In een heeeeeel nieuw gebouw. Waarschijnlijk nog niet eens opgeleverd want er was nog geen licht, nog niet alle ramen zaten in het gebouw en het warm water deed het meer niet dan wel. ‘s Avonds lekker gegeten in het refugio: 3 gangendiner. Veel luidruchtige Fransen aan de wijn waardoor het lastig kletsen was met Karin en Marian uit Den Haag die een wereldreis aan het maken zijn. Toch erg gezellig. Inmiddels is Alex trouwens van zijn keelpijn af dankzij blauwe wonderpillen die we in Puerto Natales hebben gekocht. Later hoorden we dat die pillen ongeveer de 4 dubbele dosis bevatten van wat in Nederland normaal wordt voorgeschreven…

26 februari: vroeg op voor een wandeling naar de voet van de Torres, ruim 8 uur heen en terug volgens de kaart. In het donker gedoucht en ontbeten, om 07:15 uur de deur uit. Het eerste stuk ging behoorlijk stijl de bergop. Vervolgens kwamen we in een heel mooi dal met een riviertje terecht. Koffie gedronken in het volgende refugio en toen weer verder door de bossen. Meerdere keren beken en riviertjes overgestoken. Toen kwamen we bij het laatste stuk naar de Torres. Een pittige klim over rotsen en losliggende stenen waarbij je handen en voeten moest gebruiken. De inspanning werd echter beloond met een geweldig uitzicht op de Torres met aan de voet een helder blauw meer. Omdat de top een beetje in de wolken zat hebben we een tijdje zitten wachten en een broodje gegeten. Het was echter zo koud (inmiddels sneeuwde en waaide het heel erg) hebben we het na een half uur opgegeven en zijn we weer naar beneden gegaan. Onderweg veel mensen van de boot tegengekomen, onder wie Sjors en Marieke, het Nederlandse stel uit Rotterdam. Van hen hoorden we later dat zij wel de Torres uit de wolken hebben gezien. ‘s Avonds tijdens het eten emailadressen uitgewisseld om elkaar foto’s te kunnen mailen. Het was weer erg gezellig aan de Nederlandse tafel.

27 februari: op excursie! Naar de ingang van het park gelopen, een wandeling van ongeveer 7 km. Daar werden we opgepikt door een busje met 6 andere toeristen en ging we via de zuidkant het park in. In het begin heel veel guanaco’s gezien en van alle kanten gefotografeerd (Karen ging helemaal los met de telelens en schoot een half rolletje vol dus er moeten er wel een paar gelukt zijn). Paar uitkijkpunten bezocht op bergen, meren en een waterval. Vooral het uitzicht op de zogeheten los Cuernos (de hoorns) was erg mooi. Tenslotte bij het strand van Lago Grey geweest. In dit meer komt de Grey gletsjer uit (konden we ook op grote afstand zien liggen). Het meer staat echter vooral bekend om de ijsbergen die van de gletsjer afkomen en op het strand aanspoelen. Er lagen twee enorme ijsschotsen. Echt geweldig om te zien: prachtige vormen en een hele mooie kleur blauw die schitterde in de zon. Wederom veel foto’s gemaakt. Vervolgens langs dezelfde route teruggereden. Al snel had het busje een lekke band. De gids hield meteen het eerstvolgende busje aan om passagiers over te laden. Wij hadden geluk en mochten met nog iemand uit onze groep met het eerste busje meerijden. Het busje ging erg snel en had een betere vering dan het andere busje, dus wij waren blij, totdat de chauffeur wel erg snel door bochten bleek te rijden waardoor de achterwielen slipten steeds weg. We waren opgelucht toen we bij het eindpunt waren. ‘s Avonds wederom lekker in het refugio gegeten (moet ook wel want er zijn geen restaurantjes en dergelijke in de buurt).