Het is ongelooflijk maar het is EINDELIJK zonnig. Karin huppelt bijna de straat op, tot lichte gène van Harro, die zich afvraagt waarom het ook alweer zo’n goed idee was om samen op stap te gaan. Zon! Het toch al zo schattige stadje ziet er meteen nog veel beter uit. De zon straalt blijkbaar op Karin’s gezicht door, want bij het ontbijt sneakte de eier-bak mevrouw Karin’s omelet vóór letterlijk 10 wachtenden er tussendoor. Geen idee waarom, maar als Karin ook al supersnel koffie krijgt moet Harro toch toegeven dat er redenen zijn om met haar op stap te zijn. Het gaat er wel lekker snel van!

We wandelen over de kades en de pier, volgen de rode lijn die langs allerlei bezienswaardigheden voert, fotograferen nu in de zon het ‘herksenproces’-monument. In de winter, het voorjaar en de zomer van 1692 werden uiteindelijk meer dan 200 mensen beschuldigd van hekserij, waarvan uiteindelijk 15 vrouwen en 5 mannen schuldig werden bevonden en geëxecuteerd. Daarnaast stieren nog eens minstens vijf mensen in de gevangenis. Vandaag de dag wordt het hensenverleden van Salem flink uitgebuit. Het monument is een mooi en sober gedenkteken aan dit afschuwelijke stukje geschiedenis.

Na het monument bezoeken we het ‘heksenhuis’, het enige huis dat nog stamt uit de tijd van de heksenprocessen en het woonhuis van rechter Jonathan Corwin. Het huis, waarvan een aantal kamers open is en dat is ingericht zoals het er destijds waarschijnlijk heeft uitgezien, is van hout en redelijk bescheiden van omvang voor een gezin van 10 kinderen! Van die 10 worden er uiteindelijk overigens maar twee volwassen. Het is interessant en de informatie is een leuke mix van feitjes over het wonen in die tijd en hekserij en heksenmiddeltjes.

Daarna zijn we wel zo’n beetje klaar met Salem. Het is schattig, maar we hebben geen behoefte aan een seance en wel aan een bezoekje aan Harvard! We halen onze tassen op die we door de drukke en deels vaststaande stad naar de parkeerplaats sjouwen. Daar programmeren we de foon om ons via de kust naar Harvard te brengen en hoepla, we kunnen zo doorrijden. We rijden inderdaad langs de kust (zie we daar nu allerlei robben op de rotsen liggen zonnen?) en na een paar grote, drukke stranden, worden we dwars door Boston en een indrukwekkende hoeveelheid tunnels naar Harvard geloodsd. Harro krijgt er gelukkig zelfs lol in om door deze idiotie te rijden en vrolijk parkeren we de auto in een parkeergarare aan de rand van de wijk Cambridge. En aan de overkant van de weg? Vinden we Black Sheep, de bageltent die Karin had uitgezocht. En oh mensen, kunnen ze daar even een bagel maken…?! We eten er zo ongeveer onze vingers bij op! Het is echt heerlijk en Karin neemt zich ter plekke voor de komende dagen nog wat vaker een bagel te ‘veroveren’.

Gesterkt en voorzien van een ijskoffie gaan we Harvard verkennen. Gesticht in 1636 en genoemd naar de eerste grote geldschieter John Harvard heeft deze ‘ivy leager universiteit meer dan 20.000 studenten. Deze leven in allerlei campussen grotendeels in Cambridge, waarbij Harvard Yard de centrale Campus is. En die bezoeken we vandaag. En het is druk! Er lijkt een soort summer-school programma te starten? We komen er niet helemaal achter wat er aan de hand is, maar het stikt er van de studenten, hun ouders, oudere studenten en nieuwsgierige aagjes zoals wijzelf. We dwalen over de campus en zoeken daarna de gebouwen van Rechten en Psychologie. Dat van rechten is net zo pompeus als je verwacht: dat van Psychologie net zo lelijk als het FSW in Leiden! We moeten er erg om lachen en plagen elkaar met de afschuwelijke gebouwen.

En als we zijn uitgekeken pakken we de auto voor de laatste keer en rijden naar 101 P street om in te checken in ons AirBnb stulpje waar we op de heenweg ook al sliepen. Het is nog een kwartiertje te vroeg dus Harro gaat nog even tanken terwijl Karin zichzelf op het stoepje parkeert. De wegen zijn zo slecht dat ze zowaar misselijk is. Als Harro terug is stapt ook net de eigenaresse naar buiten. We wisselen wat beleefdheden en dan gooien we onszelf en onze zooi op de kamer. Karin parkeert zichzelf op het bed en Harro gaat de auto wegbrengen en komt daarna hardlopend terug. We zijn beiden zeer tevreden met deze verdeling en Karin zwaait nog even naar onze tank voor Harro hem wegbrengt. Tikkie overdreven, maar wel comfortabel, zo’n onding.

Als Harro weer terug, bijgekomen èn schoon is, is het tijd om te gaan eten. We hebben (opnieuw) gereserveerd bij Broadway en net als de eerste avond bevalt de tent uitstekend. Harro vindt tot zijn tevredenheid een zeer acceptabele witte wijn en wordt daar overmoedig van. “Die rode kan ook wel; die weten ze niet zoet te maken” Karin begint hard te lachen en wedt met Harro: als we wijn idd niet zoet is, zal zij in NYC een gin & tonic betalen en anders moet Harro trakteren. Harro verliest… en niet te zuinig ook. Het is zo erg dat hij de wijn terugstuurt. De serveerster verblikt of verbloost niet en zorgt binnen 2 minuten voor de gevraagde andere wijn. De ‘mislukte’ wijn verschijnt ook niet op de rekening. Gelukkig is het eten heerlijk en de nieuwe wijn smaakt uitstekend. Zeer tevreden gaan we op tijd terug naar onze kamer. Morgen naar NYC!