Vandaag begint nogal… vochtig. Het is de enige dag waarop wolken en regen zijn voorspeld en temperaturen die in de vroege ochtend tenminste NIET boven de 25 graden komen. Dus wil Harro een wens realiseren. Hardlopen in Central Park. Hij probeert zich in stilte aan te kleden (wat mislukt met dank aan het appartementje), snackt een banaan naar binnen, drinkt nog wat water en vertrekt rond half 7. Karin draait zich nog een keer om, maar pakt daarna een boek. En wacht, regent het nou? Als het na een uurtje ook gigantisch onweert begint ze zich langzaam wat zorgen te maken maar voor ze actie kan ondernemen staat Harro voor de deur. Druipend. Letterlijk. Hij is volkomen doorweekt en veroorzaakt plasjes op de grond. Dat leek meer op zwemmen dan op hardlopen!

Als hij onder de douche door is gerend (‘het is eigenlijk niet nodig; ik ben al schoon geregend’) en we zitten te ontbijten bij Le Pain Quotidien vertelt hij lachend dat hij op sommige plekken enkeldiep door het stromende water moest rennen. Tijdens de onweersklappen liep hij alweer tussen de hoge gebouwen, waar half-doorweekte NYC’ers voor hem aan de kant gaan als hij door de plassen stormt. Nee, geen gevloek, eerdere medelijdende blikken. Harro eet zich door een berg eten heen en wil van geen medelijden weten. Dit was gaaf!

Na het ontbijt is het tijd voor nieuwe actie. Het is inmiddels droog, begint warm te worden en het is zo vochtig dat we de lucht bijna kunnen drinken. Het is grijs en dat is eigenlijk wel zo toepasselijk voor onze bestemming. We gaan het 9-11 memorial bekijken. Waar Karin in 2009 afgezette, diepe putten aantrof, staat er inmiddels een stijlvol monument en één nieuwe toren. One NYC. De beelden van vliegtuigen die zich in de WTC torens boorden en NYC en de wereld voorgoed veranderden staan op ons beider netvliezen gebrand. Op de plekken van de oude WTC-torens zijn twee diepe, vierkante putten geslagen met de exacte afmetingen en op de exacte plek van de torens. Langs de vierkante randen staan borden met alle namen van de omgekomen slachtoffers; langs de randen stort water zich in gaten waarvan de bodem niet is te zien. Een comité plaatst witte rozen in de uitgestanste namen van slechtoffers, op hun geboortedag. We wandelen, halen herinneringen op, klikken foto’s en zijn (een beetje ondanks onszelf) onder de indruk van het stijlvolle monument.

WORDT VERVOLGD!