Na een bescheiden ontbijtje stappen we in de auto. Ok zegt Karin en dan nu graag een keer ZON in Salem. Tien jaar geleden is haar bezoek aan Salem (samen met Martijn) grotendeels in het water gevallen, dus ze wil revanche. Dat gezegd hebbende: voorlopig zijn we nog niet in Salem. We gaan eerst Fort Williams Park opzoeken. Via achteraf weggetjes (dat doet Google
dan weer leuk: we komen langs wegen die we zelf niet als eerste uitgekozen zouden hebben) komen we bij deze officiële historische site. De plek van een oud vuurtorentje (voor het eerste verlicht in 1791), in de 19e eeuw aangevuld met een fort waar verschillende kanonnen werden geplaatst. Die werden actief bemand gedurende WO I en II. Geen overbodige luxe: in
1942 werd een Duitse onderzeeër gespot in Casco Bay!

De site is keurig onderhouden en nog veel groter dan we dachten. We wandelen, bekijken het vuurtorentje, de geschutsbatterijen en na een klein autoritje ook de restjes van een groot landhuis. Er staat weinig info bij een deel van de ‘restjes’, maar we vermaken ons wel. Pas als de hoeveelheid miezer overgaat in echte regen (oi, roept Karin verontwaardigt) houden we het voor gezien en vertrekken we. Tijd voor koffie. Die vindt Harro deze keer, bij C Salt Gourmet Market. Een verrassend leuke koffie en lekker dingen zaak, gewoon langs de kant van de weg. De koffie is prima en
met enige moeite houden we onszelf in en kopen we geen enkele van de heerlijk uitziende broodjes. Het is pas 11 uur; echt te vroeg voor lunch.

Na de koffie rijden we door naar Kaap Elizabeth. Dat is dan weer een site waar we een kaartje voor moeten komen (we kunnen soms niet helemaal volgen wanneer en waarom we nu wel en niet moeten betalen) en dan mogen we verder. De winderige kaap is droog en biedt leuke wandelpaden langs het water. Al kibbelend lopen we het pad: Harro wil Karin meer de bossen in hebben, Karin wil Harro meer naar het water hebben. Het pad trekt zich er niets van aan en loopt op de rand van het bos langs het
water. De meuwen lijken ons uit te lachen: mooi compromis toch?

Als het ook hier opnieuw begint te regenen houden we het voor gezien. Tijd voor lunch en Harro vindt die bij Panera Bread, een keten maar dan met sandwiches, bagels… Bijna alles dat mis kan gaan met onze bestelling gaat daadwerkelijke mis door de dame achter de balie (tot en met de ophaal-naam: Karin wordt Garren…), maar de jongens bij het uitgiftepunt repareren alles supersnel en zijn dan vooral opgelucht dat Karin vriendelijk en rustig reageert. Ik wilde dat iedereen dat deed mevrouw, zucht de jongen als Karin aangeeft dat het toch heel normaal is. Naast haar begint een mevrouw ongeduldig tegen de andere jongen te snauwen… Karin kijkt de dame in kwestie met opgetrokken wenkbrauwen aan (ze valt gegeneerd stil) en wenst beide heren hardop sterkte. Ze grijzen allebei: dank u wel mevrouw!

Het eten is simpel maar prima en met gevulde magen gaan we weer op stap. Tijd om naar Salem door te rijden. En dat is nog best even rijden. Het is druk onderweg en we krijgen herhaaldelijk een bui op ons kop. In Salem is het droog als we stoppen bij de Salem Inn. Ondanks dat we aan de vroege kant zijn, is onze kamer klaar. We dumpen onze spullen en gaan dan de auto wegzetten op de parkeerplaats een stuk verderop. Tijd voor wat dwalen. Aanvankelijk is het droog en we dwalen langs het heksenmonument, de begraafplaats, de werf, oude huisjes… Het is grijzig en donker en hoewel we goed kunnen zien dat het een mooi, schattig dorpje is, is het ook een beetje spooky. En als het dan weer begint te regenen, eerst
zachtjes, maar dan steeds harder, zijn we wel even klaar. We duiken een koffietent in, drinken een bakkie en stellen vast dat het morgen goed weer gaat worden. Fijn: drie keer is scheepsrecht?

Voor nu lummelen we nog een beetje en na een laatste rondje lopen melden we ons bij Turner’s Seafood Restaurant. Karin heeft het restaurant op televisie gezien, in een programma van beroemde kok James Martin en heeft hoge verwachtingen. Die worden… deels waargemaakt. De tent is prachtig, de kaart geweldig en beide hoofdgerechten (tonijn voor Harro en kreeftenpasta voor Karin) zijn verrukkelijk. Onze meningen over het voorgerecht (kreeftenbisque) zijn echter ernstige verdeeld. Harro vindt het heerlijk. Karin vindt het veel te zwaar en aangezien het hoofdgerecht binnen 5 minuten erna komt, laat ze uiteindelijk een groot deel van haar hoofdgerecht noodgedwongen staan. Wat zonde!

Met gemengde gevoelens gaan we terug naar het hotel. Via een oude, krakende trap komen we in onze ouderwetse maar van alle moderne gemakken voorziene èn stille kamer. De badkamer ligt op de gang maar hoeven we niet te delen. Met een tevreden zucht zakken we in het zachte matras. Die dag duurde wel weer lang genoeg: tijd voor een tukje!