Nadat Mt Cook al 5 dagen in de wolken en het slechte weer was gehuld (incl gisteren), staan we op met wolken, maar ook een beetje blauwe lucht. We hebben, net als bijna iedereen anders, een vlucht geboekt, maar we zien al aan het weer dat het niets wordt om 8 uur. Colin bevestigt dat bij het ontbijt, maar we eten toch maar door. Tijdens het ontbijt en de koffie erna trekt het langzaam op en we genieten van de eerste glimpjes Mt Cook door de wolken heen. Iedereen gaat er wel van uit dat we pech hebben en we vertellen elkaar dat we al blij mogen zijn met het uitzicht.

Om 9 uur rijden we weg bij de accomodatie, als Colin gebeld wordt: we kunnen alsnog vliegen! Zowel de helicoptervluchten (voor 5 man) als de ski-plane vluchten (voor 11 man, waaronder wijzelf) gaan door. Iedereen is uitgelaten: het voelt als een soort bonus en na 3 keer pech rondom Mt Cook zijn we erg blij met deze vierde keer scheepsrecht! Wij komen met Lieve, Dirk, Emiel, Lily en 2 Engelsen bij piloot Mike in het vliegtuig. Tegen de tijd dat we gaann vliegen is het volledig helder en Mike net zo uitgelaten als wijzelf: het was de eerste keer in 5 dagen dat ze weer gaan vliegen EN landen op de gletcher. Wij hebben gekozen voor een 45 minuten-trip, incl. landing boven op de Tasman gletcher, maar doordat het de eerste keer is, moet Mike eerst de sneeuw testen (touch en go landing) en blijven we langer vliegen EN op de gletcher, zodat we wel meer dan een uur wegzijn. Het is echt supergaaf. Heel erg mooie vlucht en bovenop een gletcher lopen is echt heel bijzonder (en winderig!).
Genieten; het was een duur tripje, maar we hebben er geen spijt van.

De rest van de dag rijden we naar Christchurch. We stoppen voor lunch bij the little church of the good sheperd, een klein kerkje uit 1935, dat vooral bekend is door de GEWELDIGE locatie aan de rand van een meer en het grote raam in de achterwand van de ker, waardoor je het hele meer kan zien als je in de bankjes zit. Ook het beeld van de herdershond (dat overigens door enorme hoeveelheid sandflies wordt belaagd, alsof het leeft) is bekend; een eerbetoon aan de schapehonden die – nog steeds – zo belangrijk zijn in een van de belangrijkste industrien van het land. Het kerkje is dicht, maar het uitzicht op het meer in het zonlicht is er niet minder om. Na de lucht rijden we vlot door, met alleen nog een stop voor een ijsje. We zijn om half vier in Christchurch en nemen afscheid van Colin. Dat laatste is niet leuk: we hebben genoten van zijn gezelschap en we beloven dat we terugkomen en foto’s sturen. Colin; ook langs deze weg dank je wel en zeker tot ziens! ‘s Avonds eten we bij de Mexicaan (en Karin drinkt marghartita’s! 😉 en gaan vroeg slapen.