Reisverslag.org

Nog niet alle sokken zijn droog (het ondergoed gelukkig wel) de volgende ochtend, dus die gaan in een tasje mee en de spieren van Martijn zijn een tikkie pijnlijk, maar verder stappen we vrolijk de bus is. Het weer is opnieuw goed: deze keer helemaal wolkenloos en het beloofd niet alleen warm, maar zelfs heet te worden! De tocht gaat na een aantal kilometer en een koffiestop rechtsaf de oude en gedeeltelijk onverharde hoofdweg op, die grotendeels langs de Waganui Rover loopt.

Langs deze rivier leven nog steeds veel Maori en tot op de dag van vandaag zijn er claims over het land, die tegenwoordig juridisch uitgevochten worden, tussen Maori en Paheka (“wit vlees”, de Maori-naam voor witte mensen). De plaatsnamen langs de rivier staan veelal in twee talen aangegeven: soms de een als vertaling van de ander, soms de originele en de nieuwe naam. We komen Jerusalem tegen (waar tot op de dag van vandaag nonnen leven, die vanuit het plaatselijke klooster scholing en ziekenhulp bieden aan de mensen langs de rivier) en ook Londen! Wij zijn op weg naar Korinthe, of Koriniti, waar we mogen logeren in de ontmoetingsshuizen of “whare” (spreek uit “faree”) van Sanny en zijn familie.

Daar gaat een heel kennismakingsritueel aan vooraf. De bezoekers lopen, zodra het welkomslied klinkt, met de vrouwen voorop en de mannen achteraan (om te laten zien dat je geen kwaad in de zin hebt) de Marae (spreek uit “maree”) op, zeg maar de heilige ontmoetingsplek. Daarbij pauzeer je drie keer: voor de voorvaderen, voor het land en voor de gastheren/-vrouwen. Daarna mag je gaan zitten: mannen eerst en vrouwen achteraan, want het kan nog verkeerd gaan. Vervolgens spreekt eerst de gastheer en daarna een woordvoeder voor de groep. Je vertelt in je eigen taal over wie je bent, waar je wortels liggen en wat je komt doen. Martijn vertelt namens de groep over wie hij is en waar hij vandaan komt. Na elke speech moet de groep die bij de spreker hoort zingen, om eventuele kwade geesten te verjagen. Onze kanon van Vader Jacob klinkt ineens wat ongepast en iedereen doet extra z’n best, zodat het nog heel wat lijkt. Daarna mogen we dichterbij komen en begroet iedereen elkaar door met open ogen de neus en vooral het voorhoofd van de ander met je eigen neus en voorhoofd te raken. Het voorhoofd is waar de ziel woont en gek genoeg is het bijna intiemer dan zoenen.

En we voelen ons ECHT welkom. De ceremonie is bijzonder en het welkomstlied bij de lunch, het heerlijke eten en de absolute gastvrijheid zijn overweldigend. Het weer is geweldig: het is voor het eerst niet alleen warm, maar gewoon snikheet en iedereen zoekt de koelte van de schaduw of de rivier op. Wie dat wil kan een korte cursus weven volgen (met Flax, een soort rietbladeren) en verder volgen we de vorderingen van de Hangi, de traditionele in de grond klaargemaakte maaltijd.
Ook ‘s avonds is het erg leuk: het eten is opnieuw heerlijk en uitbundig en daarna worden we getrakteerd op een zang- en dansvoorstelling door familieleden van Sanny. De dames dansen met de Poi, een soort zachte bal aan een touwtje, die oorspronkelijk bedoeld was om de polsen van de strijders te oefenen. De heren laten een echte Haka zien, een soort strijddans, die echt enorm indrukwekkend is. En jawel, daarna is het onze beurt. Eerst de dames, die al snel ontdekken dat die Poi nog niet zo eenvoudig is, en dan de heren die zich vol overgave in een Haka gooien. We voelen ons eerst wat opgelaten, maar de sfeer is zo ontspannen dat we al snel de grootste lol hebben en het ondanks de enorme hitte in het zaaltje erg gezellig wordt.

Daarna is het tijd voor een officieel afscheidswoord en deze keer mag het ook door een vrouw gedaan worden en in een taal die je zelf passend vindt. Karin bedankt in het Engels alle aanwezigen voor hun gastvrijheid en de leuke dag en avond. Daarna moet er weer gezongen worden en het “We gaan nog niet naar huis”, waarbij we flink klappen en stampen, valt enorm in de smaak: onze gastheren en -vrouwen klappen al snel mee. Daarna is er koffie en thee en nog meer eten: kaasjes, brood, koek en taart. Het is maar goed dat we niet nog langer blijven, dan groeien we dicht! De avond eindigt buiten, met een borrel, onder een schitterende sterrenhemel waarin we niet alleen het Zuiderkruis en Orion (op z’n kop!) zien, maar echt de hele melkweg. Moe, maar voldaan liggen we ‘s nachts op ons matras in 1 van de twee whare’s, te kijken naar de sterren die we door het raam zien. Echt een dag om nooite te vergeten.

En dan is het zover. Om half 9 zitten we na een laatste inpak-sessie in de bus die ons naar de luchthaven brengt. Vier weken zijn omgevlogen en we gaan naar huis. Om te onderstrepen dat dat niet per-se een leuk idee is, is het werkelijk stralend weer. We zijn blij voor Henk en Eugenne die nog een week op het Noordeiland bij familie blijven en hopen dat zij er nog wat van meekrijgen. Ze gaan ons uitwuiven op de luchthaven, voor ze zelf op een (andere) vlucht naar Christchurch gaan.
Inchecken valt ons niet mee: als iedereen al klaar is, staan wij er nog. Eerst zijn we kwijtgeraakt in het systeem, dan blijken we van de vlucht naar Kuala Lumpur afgeboekt!

Als dat is rechtgezet blijken we ook nog van de vervolgvlucht afgehaald. Het duurt meer dan een half uur voor alles is rechtgezet en we zijn nog een beetje angstig voor onze bagage als de dame die ons incheckt vrolijk meldt dat ze er 6 weken uit is geweest en niet meer exact weet hoe het moet. Afijn, dat zien we in Nedreland wel: wij mogen in ieder geval mee.

De vlucht is vooral heel lang… Eerst anderhalf uur naar Auckland. Dan 2 uur wachten en door naar Kuala Lumpur. We kijken veel films om wakker te blijven en in KL drinken we koffie, kletsen anderhalf uur over de msn met mensen in Nederland, trekken iets schoons aan en beginnen dan aan de langste vlucht: 13 uur naar Nederland. We slapen allebei een paar uur en uiteindelijk komt Nederland in zicht. Nouja, in zicht: het is bewolkt en de temperatuurmeter op het schermpje laat zien dat het 3 graden is… Welkom thuis…

Om 7 uur zitten we aan het ontbijt. Ook dat is uitgebreid en we houden niet op met de vrouw van Sanny te bedanken. Hij laat ondertussen het adres zien van de website waarop al zijn foto’s vanaf komende week op te zien zullen zijn! Thuisblijvers: kijk komende week eens op deze link en daar verschijnt rechts bovenin ergens komende week een link naar de foto’s die van ons bezoek zijn gemaakt! Daar kan je ook nog wat meer lezen en zien over de iwi (stam) die we bezocht hebben.

Om 8 uur zitten de tassen in de bus en is het tijd om afscheid te nemen. Alleen Sanny, zijn vrouw en zijn kleinzoon zijn er. Sanny bedankt ons; er komen maar een paar keer per jaar (ongeveer 6) zulke gasten en hij zegt het iedere keer weer leuk te vinden. We merken dat hij het meent. De zegen die hij uitspreekt over de rest van onze reis en de zang van zijn vrouw klinken hartverwarmend, ondanks dat we de taal niet verstaan en Martijn zegt als woordvoerder in zijn (engelse) afscheidstoespraak vooral dat hij hoopt nog eens terug te kunnen en mogen komen. En ook dat is gemeend. Deze derde keer spreken en zingen is wat onverwacht, maar Vader Jacob kan nog wel een keer mee. Even later vertrekken we, uitgezwaaid en iedereen is de eerste uren erg rustig.
De rit naar Wellington is door een snel veranderend landschap: van de rivier buigen we ongeveer 30 kilometer later weer af, na een laatste schitterende fotostop. Daarna wordt het land snel vlakker, om vervolgens bij Wellington weer bergachtig te worden. Ondanks het mooie weer aan de rivier ligt Wellington in de wolken en doet zijn (bij)naam van City of the Winds alle eer aan. De lodge is eenvoudig, maar in het centrum van de stad en vlakbij Te Papa, het National Museum, waar we een kartier na het afgooien van de spullen, zo ongeveer om kwart voor 2 heenlopen.

Het museum is geweldig groot, geweldig ruim en vooral geweldig voor wat betreft de opzet en “inhoud”! We beginnen te lopen, met een koffiestop een uurtje later en voor we het weten is het “zomaar ineens” al vijf uur. Tijd voor Internet (de afgelopen dagen was er geen Internet en nauwelijks telefoon-ontvangst) en even bijkomen. Vanavond eerst eten en dan misschien nog een concert in de Botanical Gardens. Morgenochtend vroeg varen we naar het Zuideiland!

Het is maandagochtend heel vroeg als we stipt volgens schema landen op Schiphol. Nederland is zoals iedereen ons gewaarschuwd had kil, grijs en donker. We haasten ons door de lange gangen naar de bagagebanden. Langzaam komende tassen binnendruppelen en begint het afscheid nemen. Het is vreemd om gedag te zeggen tegen iedereen waar we vier weken lang zo intensief mee opgetrokken zijn.

Als alle tassen binnen zijn en iedereen al weg is, staan wij er nog: geen knalgele en zwarte flightbags; geen rugzakken… Na nog een kwartiertje wachten gaan we hulp zoeken. In eerste instantie lijken onze tassen “verdwaald” op weg van het vliegtuig naar de band, maar na nog 20 minuten wachten krijgen we het bericht dat ze in Auckland zijn achtergebleven! Een verkeerde code, ingevoerd door de dame in Christchurch, zorgt ervoor dat onze tassen ons nu haastig nagereisd komen via Londen. Ze worden dinsdag of woensdag verwacht. We onderdrukken wat vloeken, maar zijn blij dat ze in ieder geval niet weg zijn. Door de douane staat Karst ons trouw op te wachten en we zijn blij met de warme auto naar Leiden: dikke jas en schoenen zitten in de tassen die nu naar Londen onderweg zijn!

Thuis douchen we en dan begint het afkickproces. De foto’s zijn mooi geworden (wat het grote aantal enigszins rechtvaardigt 🙂 en we gebruiken het als een manier om in gedachten nog een keer door de reis “heen te wandelen”. Op de plaatjes komen we iedereen ook weer tegen en lieve reisgenoten: dank jullie wel voor een GEWELDIGE reiservaring! Nieuw Zeeland is een land waar het uitzicht en het weer elk half uur om kunnen slaan. Het is een aaneenschakeling van hoogtepunten geweest en zelfs de dagen met slechter weer of een beetje pech staan ons bij als een superervaring. Wij gaan terug, zoveel is zeker.

Naschrift: onze tassen arriveren dinsdagmiddag, keurig thuisgebracht.

Na een etentje bij “Coyote”, een goed en goed te betalen Mexicaans restaurant, gaan we snel terug naar het hotel. Hoewel het bed niet echt fantastisch ligt (als de een beweegt wordt de ander zeeziek), gaat de nacht vlot voorbij. De volgende ochtend vertrekken we om acht uur naar de “Challenger”, een veerboot van oorspronkelijk Briste makelei die de overtocht een half uur sneller doet dan de oude boten. Ja, de naam vonden wij ook niet geweldig, maar als we op het zonnedek de zon tegemoet varen die buiten de baai van Wellington wel zichtbaar is, wordt het snel minder erg. We waaien wel weg en zijn dus blij met het plaatsje dat Martijn op dek 7 uit de wind en in de zon ontdekt. Vooral als we van daaruit een aantal dolfijnen zien dat bij het binnenvaren van de Marlborough Sounds (een fjordengebied aan de rand van het Abel Tasman park) met de boeggolven komt spelen!

In Picton rijden we vlot van de boot af richting Kaikoura. Als we bij de kust komen zien we een vreemd fenomeen: wij rijden in de zon en vanaf 10 meter van de kust zit alles in een dichte mist. Het is zo’n vreemd gezicht dat we eerst nog even denken dat het rook is, maar het zijn echt dichte wolken! Daardoor missen we bijna de zeehonden-kolonie die daar “woont”. Gelukkig is Colin wel alert en als hij de bus stopt en iedereen gezien heeft waar het om gaat staan we al snel met ons snufferd op een aantal meter van een groep zeehonden! We maken veel plaatjes en het is heel bijzonder om zo dichtbij te zijn.
In Kaikoura hebben we pech: de mist zorgt ervoor dat de walvissentocht wordt afgelast. In plaats daarvan stropen we toeristisch maar erg leuk Kaikoura af en doen een handwasje. ‘s Avonds eten we bij onze lodge, de Lobster Inn, en drinken nog een borrel. Daarna gaan we vroeg slapen want morgen moeten we walgelijk vroeg op voor een stel dolfijnen….