Reisverslag.org

Vroeg de bus in, want er wacht een mooie dag: de route door de Haast Pass is volgens Colin zijn favoriete stuk van de reis (om te rijden) en de zon schijnt (en ja, Mt. Cook begint vrij snel op te klaren als we wegrijden: we proberen het ons niet aan te trekken…).

Na een stuk stevig doortuffen rijden we langs Bruce Bay (de plaats waar de Maori waarschijnlijk als eerste aan land kwamen) als we in de zee iets zien: dolfijnen?! Ja! We roepen naar Colin en hij gaat meteen in de remmen. Er blijkt een grote groep dolfijnen (we gokken een stuk of 30) vlak bij de kust te zwemmen. Af en toe springt er een boven water. Ze zijn vrij klein (geen exact idee welke soort: Colin denkt de zeldzame Hector-dolfijn) en het is leuk om ze zo dichtbij te zien. Omdat we worden opgegeten door de sandflies (het wordt in de bus nog een hele jacht met tissues) gaan we na ongeveer 5 minuten weer verder.

Na een paar extra fotostops aan de kust (gelukkig voorzien van wc…) stoppen we bij Roaring Bily Falls. Een korte wandeling door prachtig bos (ieder groepje bomen, hoe dicht bij de weg ook, blijkt hier een stuk ongerept sprookjesbos), leidt ons naar de rivier (tegenover de falls), waar we al Jade-zoekend een uurtje doorbrengen. Jade komt hier in veel soorten voor en hoewel maar een paar mensen iets vinden dat ook echt Jade zou kunnen zijn, amuseren we ons prima.

Na de koffie rijden we naar Thunder Crack Fals en (500 meter verder) uitzicht op de inmiddels redelijk woeste rivier. We maken weer behoorlijk wat foto’s (voor de nieuwgierigen: Karin gokt op dit moment op ongeveer 1300 foto’s…) voor we doorrijden naar de lunchstop.
Ook vanuit de bus blijven we plaatjes maken. Het uitzicht is geweldig: bergen, rivieren en bloeiende weilanden vol beesten. We lunchen met uitzicht op een besneeuwde berg (waarschijnlijk Mt Castor) voor we doorijden naar Lake Wanaka. Daar zijn de ooooh’s en aaah’s niet van de lucht. Het water is geweldig blauw en om elke bocht ligt een ansichtkaart op ons te wachten. We stoppen een aantal keer voor een plaatje voor we uiteindelijk doorrijden naar Fairway Motel, waar we een keurig appartementje krijgen. Daar verdwijnen 8 mensen voor een sky-dive, 3 mensen gaan langs het meer wandelen en 1 iemand duikt de puzzelwereld in (een soort puzzeltocht door een groot doolhof). Wij gaan met Elisa naar het meer, waar we foto’s maken, koffie gaan drinken en het Internet-cafe induiken! Morgen gaat een tweede keer paardrijden voor Karin helaas niet door (niet genoeg belangstellenden) en dus mogen we uitslapen! Vertrek is pas om 10 uur!

En ineens in het zomer: als we wakker worden (rond 7 uur, maar dat valt niet tegen) schijnt de zon en is het rond de 20 graden. Om 9 uur wordt ons ontbijt gebracht (verse fruitsalade, brood, honing en jam, cornflakes, melk en jus) dat we in de zon op ons balkonnetje opeten. Het vakantiegevoel slaat toe!

Na het ontbijt verzamelen we ons voor een wandeling. We lopen een loop-trek, van ongeveer 2 uur, met als hoogtepunten enorme palmvarens, 400 jaar oude Kauri-bomen en een werkelijk geweldig uitzicht over de omringende eilanden en Auckland (in de verte). Het is voor Karin wel zwaar: het blijkt meteen dat wandelen in Nieuw-Zeeland een uitdaging wordt. Gelukkig is er genoeg te doen in dit land! Na het wandelen doen we de rest van de dag erg weinig: lezen, wandelen op het strand, prachtige schelpen verzamelen en fotograferen en heerlijk met een wijntje en een zakje chips op het balkon zitten.

Om vijf uur gaat Karin met een paar anderen Colin helpen met inkopen doen voor de BBQ. Om 6 uur zijn de inkopen gedaan en om 7 uur zitten we aan tafel. Er zijn kaasjes, chips en worst als aperitief, er is daarna zalm en steak van de grill, met salade en knoflookbrood erbij en uiteindelijk is er een enorme fruitsalade met yoghurt. De wijn en het bier smaken er prima bij en het is een mooi moment om elkaar wat beter te leren kennen. In de groep zijn de dames sterk in de meerderheid, maar de leeftijd is aardig verdeeld: van 23 tot 70! Twee Vlaamse stellen (Dirk en Lieve, Emiel en Lily), twee Nederlandse stellen (naast onszelf zijn dat Henk en Eugenne) en veel dames, waaronder drie stellen vriendinnnen (Miek en Rie en ongelooflijk maar waar twee keer een Wil en Jannie) en vier “losse” dames (Elisa, Judith, Elna en Isabella). Het is een gezellig stel mensen en er wordt lekker op los gekletst. Heel laat wordt het alleen niet: om 10 uur gaat letterlijk en figuurlijk het licht uit. Het laatste restje jetlag moet er nog wel even uit.

Zaterdagavond onmoeten we om half zeven Judith en de rest van de sky-divers weer bij het motel. Ze hebben het erg leuk gehad! Iedereen zit nog boordevol adrenaline en vertelt 100-uit over de ervaring. Vooral de oudste springers (waarvan Wil met haar 70 jaar de kroon spant) worden bejubeld. Ze zijn erg blij en trots en terecht!

We eten bij de Green Room, tot de vorige reis de accomodatie van de Baobab-reis en nu om onduidelijke redenen niet meer (volgens Colin was het motel af en toe onverwacht vol, maar was er niet veel mis mee). Het eten is in ieder geval lekker: gazpacho vooraf en daarna een wrap (Karin) en Mole Chicken (kippenbout met saus voor Martijn). Daarna bekijken we een deel van de foto’s die we op dvd hebben laten zetten op de laptop van Colin. Hoewel er uiteraard ook veel near-miss foto’s tussen zitten, zijn er ook een aantal echte “plaatjes” bij. Overigens verbleken ze bij de sterren-foto’s die Colin laat zien, die een Japanse reiziger een keer heeft gemaakt. Er valt nog veel te leren!

‘s Ochtends slapen we lekker uit: we hoeven pas om 10 uur in de bus te zitten. Als we wegrijden neemt Colin ons mee naar een aantal leuke stops, waaronder het meer dan 100 jaar oude en inmiddels gerestaureerde Cardrona hotel en een hek waar honderden bh’s aan hangen! De rage starte toen ongeveer zes jaar geleden een boer een gevonden paar schoenen aan het hek hing, zodat ze makkelijker teruggevonden konden worden door de eigenaar. De schoenen zorgden voor een verkeersprobleem (veel kijkers) en moesten verplaatst worden. Naast de schoenen kwam een bh te hangen en dat sloeg aan. Inmiddels hangen er heel veel, in allerlei soorten, maten en kleuren. Wij hebben alleen foto’s gemaakt, maar Colin vertelt dat er ook 2 Baobab-bh’s hangen van reizigsters die ons voorgingen!

Na de bh-stop rijden we door naar Crown Pass, op 1076 meter de hoogste geasfalteerde pas van NZ. De bergen er omheen zien er vreemd gespikkeld uit door de vele keren dat het gras en de prikkelbossen verbrand zijn om er schapen te laten grazen. De schapen waren overigens ook de oorspronkelijke bestaansreden van deze weg van Wanaka naar Queenstown. Op de top en ook lager maken we een fotostop voor we doorrijden naar schattig maar erg toeristisch Arrowhead. Na de lunch rijden we van daaruit door naar de “Shotover Jetboat”, waar 7 mensen een flink bedrag neertellen om in de supersnelle jetboat 20 miuten lang over de smalle en ondiepe rivier gevaren te worden. Wij kijken en maken veel foto’s en genieten van de zon die opnieuw volop aanwezig is.

Na die stop rijden we door naar Queenstown, waar we inchecken in Sherwoord Manor Motel, op ongeveer 3 kilometer van het centrum. Gelukkig moet Colin tanken, zodat we 10 minuten later mee terug kunnen rijden naar de stad. Daar kijken we rond bij de gondola (misschien morgen), de winkeltjes en de steamer die het meer opgaat (duur) en drinken we lekker lui een drankje in de zon. Daarna proberen we een Wine Tour te boeken voor maandag, maar dat blijkt Waitangi-day, de nationale feestdag waarop het verdrag tussen de Maori en de witte Nieuw-Zeelanders is getekend. Ook die trip gaat niet door. We hopen op wat meer geluk voor de komende dagen, want dit begint jammer te worden!

‘s Avonds eten we bij Pasta Pasta Cucina, een klein maar erg goed pasta en pizza restaurantje. Morgen moeten we vroeg op: ALS het goedgaat (en we worden er wat voorzichtig mee) gaan Elisa en wij hanggliden (samen met een instructeur aan een deltawing hangen)! Duim je voor ons?

Zomer? Ja heel erg zomer: strakblauwe lucht en zo’n 23 graden als we opstaan. Weer zitten we met ons ontbijtje in de zon. Met zonnebrand op ons lijf, want als je niet oppast wordt je levend geroosterd! Ook ‘s ochtends vroeg.

Na het ontbijt pakken we onze zooi in en maken nog een lekkere wandeling over het bijna lege strand. Daarna is het om 10 uur tijd voor een taxi naar de ferry. We hebben nog even, dus met een cappuchino in de zon kijken we vogels (Jan van Gent) en vissen. De ferry uit Auckland is vol, maar gelukkig is er genoeg plek voor ons op de weg terug. Het heerlijke weer houdt ons aan dek: zon, kletsen en foto’s maken. Het uitzicht op Auckland wordt steeds beter. De ferry legt aan naast cruiseschip “Statendam” uit Rotterdam en wij duiken een shuttlebusje in naar ons hotel: Kiwi International Queen Street Hotel.

We kunnen de kamers nog niet in, maar met de bagage gestald gaan we samen met Elise en Judith de stad in. Via Queen street (markt op Aotearoa plein) en Wesley Street naar Victoria Park Market, een leuke overdekte markt, waar we rondsnuffelen en een broodje eten. Daarna langs de Sky Tower waar mensen van af springen (de ultieme bungee-jump) en via de rest van Queen Street naar de haven. Daar eten we een ijsje….pardon ENORME ijshoorn met heerlijk Italiaans ijs, waarna we weer teruglopen naar het hotel. Vanavond eten we lekker samen en morgen bekijken we de rest van Auckland!

Wauw!

Bij het opstaan (veel te vroeg, na een avond gezellig borrelen en potjes Yathzee spelen met Judith, Elise en Colin) durven we bijna niet naar buiten te kijken: wat zou het weer zijn? Tot onze verrassing en absolute opluchting is het strakblauw! Dat beloofd wat. De weathercheck die Colin doen geeft de doorslag: het gaat door!
Om kwart over 8 worden we opgehaald door Matt en Jim van Extreme Air. Ze nemen ons, samen met Elise, mee naar Coronet Peak voor het hanggliden. In no time zijn alle gliders opgetuigd en Martijn en Elise in een harnas gehesen. Een oefenloopje voor de afsprong en dan is het zover.

Elise mag eerst. Ze rent samen met Jim de heuvel af en in een paar seconden zweeft ze over het werkerlijk schitterende (berg)landschap rondom Queenstown. Daarna Martijn, samen met Ron. Omdat ze samen wat zwaarder zijn en de wind niet echt wil meewerken duurt het wel 10 minuten, maar dan rennen ze de heuvel af. Ook zij glijden langs de bergrand. Karin blijft achter tot Jim opnieuw naar boven komt om haar mee te nemen. De wind zit mee en het is meteen rennen. Geweldig, wat een ervaring!

Je hang zij aan zij met je instructeur onder de glider, met je voeten op een soort trapeze-stang. De afsprong is vooral door blijven rennen, ook in de lucht, omdat de glider eventueel nog een dipje kan hebben voor je echt opstijgt. Daarna strek je je uit en de grijns op je gezicht komt daarna vanzelf. Het is echt genieten. Je zweeft echt als een vogel. Na een paar minuten in de lucht mogen we allemaal zelf even proberen hoe het werkt en de instructeur maakt foto’s (bij Karin nauwelijks gelukt door een foutje met de camera’s, maar bij Martijn geweldig!). Daarna laten ze zien wat er kan met de glider: Martijn maakt scherpe draaien in de lucht en Karin scheert over de boomtoppen en jaagt vogels op!

Veel te vroeg is het tijd om te landen. Je komt hard aanvliegen, om op het laatste moment zachtjes op je buik te landen! We zijn uitgelaten; het was echt geweldig. Na het ophalen van de foto’s (Karin krijgt de paar foto’s die nog gelukt zijn gratis erbij) worden we keurig bij ons hotel afgegooid. Judith zit ons heerlijk in het zonnetje op te wachten en we vertellen 100-uit, om daarna te rennen naar de bus naar het centrum.

Daar gaan we eerst iets te eten en drinken halen dat we in het zonnetje aan het water “wegwerken”. Vervolgens pakken we de gondola de berg op en genieten een paar uur van het schitterende uitzicht, het weer en alle activiteiten die aan de gang zijn. Mensen scheuren met een “luge” (een rodel) keihard de berg af, gooien zichtzelf met een bungee-cord het diepe in, wandelen stukken en paragliden. Dat is met een “matras” (zo’n rechthoekige parachute) in plaats van met een driehoekig zeil de berg af. We zien heel veel mensen “springen” en ergens begint het te kriebelen…er zijn flink wat ingecalculeerde excursies / activiteiten niet doorgegaan en het weer en uitzicht zijn werkelijk magnefiek. Uiteindelijk hakt Martijn de knoop door een trakteert Karin en zichzelf op een paraglide!!!

We klimmen met 2 instructeurs een stukje omhoog. Karin mag eerst, omdat ze vanochtend moest wachten. De wind is meteen goed en ze rent direct de berg af. Voor ze weet wat er gebeurt hangt ze in de lucht….met instructeur Pius Gobetti onder een KFC (Kentucky Fried Chicken) paraglider….. (ja begin maar vast te lachen! 🙂 Het vliegen zelf is heel rustig: je zit in een soort zitje bijna op schoot bij je instructeur en hebt rustig de tijd om rond te kijken.

Er worden foto’s gemaakt en deze keer zijn die van Karin beter gelukt. Daarna is het gedaan met de rust: ook deze instructeurs “ruiken” thermiek en moeten stunten. We draaien als een kurkentrekker rond en landen daarna keurig op een grasveld midden in de stad! Martijn moet opnieuw langer wachten (te weinig wind), maar ook hij komt keurig naar beneden. Met bijna een kwartier in de lucht, foto’s erbij en een geweldige ervaring rijker is het absoluut net zo gaaf als vanochtend. Zo’n dag hebben we nog nooit gehad!

We trakteren Elise en Judith (die ook foto’s hebben gemaakt) op een ijsje en praten nog lang na. Nu nog lekker eten en dan was dit absoluut 1 van de hoogtepunten van de reis!!