stond de tweede excursie op het programma: de verdeelde hoofdstad Nicosia.

Vanuit Pafos een behoorlijk eind; zeker als er mensen in Limasol opgehaald moeten worden. Na een stop in Lefkara (bekend om het borduurwerk en kant “Lefkaritika”) was de eerste stop in Nicosia bij de grens.

In 1973, ongeveer 6 jaar na de verzelfstandiging van Cyprus tot een democratische republiek, viel Turkije Cyprus binnen. Sinds ’74 heeft Turkije 1/3 van het eiland in bezit. Geen land ter wereld erkent deze Turks-Cypriotische republiek, behalve Turkije. De grens (de “Green Line”, zo genoemd doordat een Engelse Generaal de lijn op de kaart tekende met een groene pen) loopt midden door de stad, zodat Nicosia de enige nog verdeelde hoofdstad in Europa is. Een vreemd gezicht: de hekken waarachter de Turkse mannen en jongens zwaaien naar de toeristen…

Het archeologisch museum was daarna aan de beurt. Met een rondleiding van een uur werd door de geschiedenis van Cyprus heengestapt. Met zevenmijls laarzen en aan de hand van opgegraven spullen: indrukwekkend, grover dan Griekse en Romeinse opgravingen, maar met een eigen, eenvoudige schoonheid.

Daarna hadden we vrije tijd. Bijna 3 uur om door de stad te slenteren, foto’s te maken vanaf de 11e verdieping van Woolworth en te lunchen. Na de lunch brachten we nog een bezoek aan de “Iannos”-kerk. Eén van de belangrijkste Grieks-Orthodoxe kerken, naast het Aartsbisschoppelijk Paleis.

Daarna een lange reis naar het appartement en een volkomen mislukt diner in Rania Beach (waar ik dus verder ook geen woorden aan zal vuilmaken) om vervolgens heerlijk aan de zuip te gaan in de Crocodile Pub! Cocktails! Lekker! Daarna slapen.