zaterdag 20 december

Reisdag van Carnarvon National Park naar Gladstone, een plaatsje aan de kust. Onderweg emoes gezien! Zomaar in een weiland. Toen we de auto uitstapten om foto’s te maken, renden ze meteen weg. Ze zijn dus echt heel erg schuw. Leuk om te zien!
Voor een nacht een camping opgezocht.


zondag 21 december

Vandaag onze reis vervolgd van Gladstone naar Mon Repos, vlakbij Bundaberg. Mon Repos staat bekend als de belangrijkste broedplaats voor zeeschildpadden aan de Australische oostkust.
Ook hier een geweldige camping gevonden. Ons tentje stond letterlijk aan het strand met uitzicht op de oceaan. Een stukje zee was afgezet zodat je daar veilig kon zwemmen en dat hebben we dan ook gedaan. Hoge golven en lekker warm water!
‘s Avonds na het eten meteen naar het schildpaddenbezoekerscentrum gelopen. Elke avond wordt maar een beperkt aantal mensen toegelaten op het strand. We waren net op tijd, want na ons werd het druk. We hoefden gelukkig niet lang te wachten, want nog voor zonsondergang arriveerde de eerste schildpad. Op zich al heel bijzonder want ze komen normaal pas als het donker is. We mochten pas bij haar toen ze klaar was met het graven van een gat voor de eieren. Bij het graven van het gat werd ze trouwens geholpen door iemand van het bezoekerscentrum want ze was gewond aan haar achtervin. We mochten pas bij haar toen ze eieren ging leggen omdat ze tot dat moment heel gevoelig zijn voor allerlei verstoringen en heel makkelijk kunnen worden verjaagd. Als ze gaan leggen, raken ze in een soort van tranche, en kun je er met veel mensen om heen zitten.
Het is in het begin een beetje raar om naar een eieren leggende schildpad te kijken, maar het is toch ook vooral heel indrukwekkend.
Deze schildpad had was trouwens een bekende. In 1981 heeft ze voor het eerst eieren op dit strand gelegd en dit was haar 8ste keer (schildpadden leggen hun eieren altijd namelijk op dezelfde plek). In totaal heeft ze 143 eieren gelegd. Lijkt veel, maar valt op zich wel mee als je bedenkt dat maar 1 op de 1000 eieren een volwassen schildpad wordt.
Na het leggen heeft de schildpad het gat gedicht en is ze weer naar de zee gegaan. Bij het hele proces waren mensen van het schildpaddenonderzoekscentrum aanwezig en die hebben allerlei gegevens genoteerd en later de eieren opgegraven en op een veiligere plek begraven.


maandag 22 december

Reisdag van Mon Repos naar Hervey Bay, uitvalsbasis voor Fraser Island.
Camping gezocht, wasje gedaan en Hervey Bay ingegaan. Hervey Bay viel een beetje tegen, vooral als je het vergelijkt met Airlie Beach. Geen gezellig centrum, alleen maar motels, touroperators en eettentjes. Wel een mooie boulevard met uitzicht op de oceaan.


dinsdag 23 december

Dagje Fraser Island, het grootste zandeiland ter wereld (124 bij 25 km). Met een catamaran naar het eiland gebracht, daar met een 4WD bus (je kunt niet met gewone auto’s etc het eiland op) via het regenwoud naar het strand. Heftige weggetjes!
Een heel stuk over het strand gereden. Onderweg mooie dingen gezien: gekleurde zandformaties, een scheepswrak uit de eerste wereldoorlog en stroompjes water die vanuit het binnenland de zee instromen.
Na een overheerlijke lunch in een luxe resort (ja, ja!) een wandeling door het regenwoud gemaakt en gezwommen in Lake McKenzie, een heel mooi meer.
En dit alles oner begeleiding van een ranger, die heel veel wist van het eiland en de aboriginals die daar gewoond hebben. Hij vertelde dat ze de eerste blanken zagen als teruggekeerde geesten van overleden dierbaren of mythische figuren. Erg interessant!


Intermezzo

Als intermezzo even een paar dingen die ons de afgelopen weken zijn opgevallen:
> veel grote gezinnen (5 kinderen is heel gewoon)
> veel dikke mensen (maar goed, Queensland is dan ook de dikste staat)
> typische uitspraken zijn: “How’re you going mate” en “No worries”
> hoe leeg de weg ook is, harder dan 100 mag je niet (alhoewel dat nu we de grote steden naderen ook wel eens 110 is)
> veel bijzondere verkeersborden: pas op voor dieren, bejaarden, blinden en gehandicapten


woensdag 24 december

Reisdag van Hervey Bay naar de Gold Coast. Eerst nog even boodschappen gedaan in een overvolle Woolworths waar hysterische Australiers (hoezo “no worries”?!) kerstinkopen aan het doen waren. Al met al een vreselijke onderneming. De Christmas spirit was ver te zoeken.
We dachten dat de Goldcoast een lieflijk, leuk stukje kust zou zijn. Dus niet! Het leek wel alsof we een miljoenenstad ingingen! Bergen beton en hoge gebouwen. Gelukkig een eindje verderop een leuk plaatsje gevonden om te overnachten: Coolangatta. Ons hostel lag aan een bijzondere straat met de naam Boundary Street. De straat was de scheiding tussen Queensland en New South Wales. Omdat NSW zomertijd kent en QLD niet, was het aan de ene kant van de straat een uur later dan aan de andere kant.
Nog even naar het strand geweest om naar de surfers te kijken. Hoge golven en spectaculaire acties! Veel pelikanen en dolfijnen gezien.
De hosteleigenaren hadden vanwege kerstavond een borrel georganiseerd, dus nog even een hapje gegeten en gedronken met de andere hostelgasten. Erg gezellig!


donderdag 25 december

Eerste kerstdag, reisdag. Van Coolangatta naar Emerald Beach. Mooie camping aan het strand. Bij aankomst werden we wat raar aangekeken door de campingeigenaar die net aan zijn kerstlunch zat, maar inchecken was geen probleem. De rest van de dag aan het zwembad en op het strand doorgebracht.
Eerste kerstdag is ook de dag dat Alex voor het eerst in zijn leven auto gereden heeft (hij heeft namelijk geen rijbewijs). Kleine stukjes hoor en op een parkeerplaats, maar het ging best goed!


vrijdag 26 december

Reisdag van Emerald Beach naar Karuah. Voor het eerst gebruik gemaakt van de free driver reviver. Om vermoeidheid en dus ook ongelukken te voorkomen wordt op verschillende plaatsen langs de weg gratis koffie aangeboden door de SES (State Emergency Service). Ook op borden langs de weg wordt veel aandacht hieraan geschonken. Soms door midel van zeer botte teksten als “Rest or RIP”. De meest bekende leus, bekt ook wel lekker, is echter “Stop, revive, survive”.