Dat opstaan viel niet mee, maar door een paar versnellingen sneller het ochtendritueel te doorlopen waren we wel ruim op tijd klaar. Op naar de SMA; de grote supermarkt waar we werden opgepikt. De bus was keurig op tijd en we hadden zelfs een bekend gezicht aan boord: Raldy ging ook mee!

De reis naar Caltagirone werd doorspit met verhalen en uitleg van Francesco, onze Duits-Italiaanse gids, die ook een stevig mondje Engels sprak. Na ongeveer anderhalf uur rijden kwamen we aan in Caltagirone; een stadje dat vooral bekend is geworden door de 142 treden tellende trap (nee, we zijn NIET helemaal naar boven geweest), waarvan elke trede door een apart keramiek-motief is bedekt. Mooi gezicht!

Keramiek wordt in Caltagirone nog steeds met de hand gemaakt: klei wordt een gebruiksvoorwerp dat na droging wordt gebakken. Daarna wordt het beschilderd en geglazuurd en vervolgens nog een keer gebakken. We mochten een kijkje nemen in een “atelier”, waar een stel ginnegappende meiden aan het werk was. Toch wel leuk om even te zien.


Na koffie (waarom wilde die ober ons nu perse met volzinnen aanspreken: net nu we zo trots worden op on Italiaans, begrijpen we er niets meer van. We besluiten dat het aan hem ligt!) in de bus naar Piazza Armerina en meer specifiek naar de Villa Romana. Een halverwege vorige eeuw opgegraven Romeins landhuis uit de 4e eeuw na Chr., waarvan de vloeren volkomen bedekt zijn met (de resten van) schitterende mozaieken. Het geheel is bedekt met een glazen dak om de mozaieken te beschermen, waardoor het ook bij deze temperaturen (alweer zonnig en ongeveer 25 graden) al een oven wordt, maar het is de moeite waard. Grote delen zijn erg goed bewaard gebleven en de voorstellingen zijn erg gedetailleerd. Wist je trouwens dat ze in die tijd ook al dames in bikini’s hadden? De moeite waard! 😉

In Piazza Armerina konden we met de kudde (overigens erg beperkt: ongeveer 15 a 20 mensen) mee lunchen, maar we wilden natuurlijk liever zelf iets regelen. Dat resulteerde na 10 minuten zoeken in een late lunch in een plaatselijk restaurant dat prima eten serveerde. Op de gok namen we een “papardelle” van het huis. Dat bleek pittig, maar erg lekker. Iets met spinazie en broccoli in de saus. En pepers dus…

Na de lunch (het is dan drie uur), hoppen we de bus in en gaan we terug naar Giardini. Daar zijn we om ongeveer 5 uur. We strompelen de supermarkt in, slepen wat wijn en hapjes mee naar het appartement en ploffen op een stoel, om daar de eerste uren niet meer vanaf te komen. Heerlijk: wat een dag!