Hoe vroeg is het??? We zijn wat gedesorienteerd als de wekker gaat. Om kwart over zes (ongeveer) zitten we in ieder geval in de bus, op naar Palermo. Eef slaapt het grootste deel van de reis en Karin studeert wat. De tijd vliegt in ieder geval voorbij en drie-en-een-half uur later zijn we in Palermo. Schitterend gelegen aan de baai, met op de achtergrond Monte Pellegrino.

Daar pikken we stadsgids Antonio op en de eerste stop is Cappella Palatina, een kleine kapel die verstopt ligt in een Normandisch Kasteel, La Martorana. Schitterende mozaieken op alle muren en een fantastisch bewerkt houten “stalachtieten” plafond.

Veel tijd hadden we niet binnen, maar het was erg indrukwekkend. Net als de tweede bezienswaardigheid, de middeleeuwse cathedraal van Monreale. Eigenlijk de Capella Palatina in het groot. We fotograferen ons suf en Eef heeft al een paar erg mooie foto’s laten zien! Vlak ernaast ligt een oud klooster met een eindeloos aantal allemaal verschillende “zuilen”. Karin is inmiddels begonnen aan haar vierde fotorolletje van deze vakantie…



Terug door de nauwe straatjes van Palermo en op naar de cathedraal. De buitenkant is indrukwekkend: de oudste delen stammen uit de 11e eeuw. En bijna elke eeuw zijn er delen bijgebouwd. De binnenkant valt eigenlijk erg tegen, met uitzondering van een “zonnenklok”, die precies het astronomische middaguur aanwijst als wij er zijn. Gids Antonio is enthousiast en we moeten toegeven dat het een knap staaltje bouwkunst is!


Na deze stop is het tijd voor de middagpauze…. Laten we aan de afgrijselijke eetgelegenheid geen woorden vuil maken. Gelukkig is er een schattig marktje in de buurt waar we heerlijk een half uurtje overheen dwalen voor we de bus weer ingaan voor een korte stadsrondrit. Daarna is het op naar de catacomben; Convento dei Cappuccini (nee, niet de koffie). Er liggen daar 8000 lijken, in meer of minder goed bewaarde toestand. Het absolute “hoogtepunt” is Rosalia Lombardo, een tweejarig meisje dat in 1920 overleed en er bij ligt alsof ze ligt te slapen.

Om stil van te worden. Dat werd het dan ook: op de terugweg ligt bijna iedereen in de bus te slapen. Om 7 uur staan we weer voor ons appartement. Bekaf, maar wel blij!