Vandaag was het zover: Petra. De roze stad in de rotsen van Jordanie en voor een groot deel van de reisgenoten DE reden om naar dit land te komen. Ook wij zijn benieuwd: we hebben al zoveel gehoord over dit fenomeen, dat we bijna bang zijn dat het tegen gaat vallen.

Na een nacht redelijk slapen (vrij warm en wat onrustig na een langdurige oproep tot het gebed om 4 uur ‘s nachts, die nog een paar keer herhaald wordt) zitten we om 7 uur aan het ontbijt. Het is, net als het eten de avond ervoor, redelijk. Om half 8 zitten we bij Isam in de bus en al na 10 minuten zijn we bij de ingang van het enorme terrein. Het belooft warm te worden vandaag, dus we hebben aan alles gedacht: petjes, sjaals, zonnebrand en veeeeel water.
Marja regelt kaartjes en daarna mogen we te paard de eerste anderhalve kilometer afleggen naar de kloof die de echte toegang tot Petra vormt. Links en rechts zijn al de eerste rotsgraven te zien.

Petra is gesticht door de Nabateers (hoewel de regio al eerder bewoond was) rond 600 voor Christus. In het jaar nul had de stad zo’n 30.000 inwoners en had de stad behalve huizen en winkels ook enorm veel van de rotsgraven die tot de dag van vandaag bewaard zijn gebleven. Van de overige gebouwen uit die tijd is niets meer over: ze waren vaak van leem gemaakt. Rond 100 n. Chr. overwonnen de Romeinen de Nabateers en kreeg de stad onder andere een amphitheater. In de eeuwen daarna raakte de stad in de vergetelheid en pas in 1812 werd deze opnieuw ontdekt door Jean Louis Burckhardt. De opgravingen gaan door tot vandaag de dag en men denkt dat er nog enorm veel graven onder steen en stof verborgen liggen.

De kloof is ook ongeveer anderhalve kilometer lang en op zich al een belevenis. Er zijn nog watergoten te zien uit de oudheid en afbeeldingen die bijna weggesleten zijn uit het zachte kalk- en zandsteen. Het licht is prachtig en Karin leeft zich (met camera) helemaal uit op de aparte rotsformaties en kleuren. En na een eind kronkelen sta je er dan ineens: voor de meest beroemde foto van Petra. De Schatkamer die in het ochtendlicht ineens opdoemt uit de smalle kloof. Adembenemend. De Schatkamer is overigens de naam die het enorme en meest bewerke graf van heel Petra later heeft gekregen, waarschijnlijk omdat ze dachten dat er ook echt een schat lag.

Na veel foto’s (van de rotsen en De Schatkamer, maar ook van alle ezeltjes en kamelen die er staan om mensen te vervoeren) lopen we langzaam het terrein verder op. Het is echte reusachtig: er zijn zo’n 800 geregistreerde sites, waaronder 500 tombes. De kleur van de rotsen is een van de dingen waarom de stad bekend is en het is echt heel bijzonder: roze, geel, rood, zwart, bruin. In strepen en golven en laagjes: je kijkt je ogen uit. Na de eerste tombes drinken we thee in een tent en daarna wandelen we verder langs tombes, het amphitheater en indrukwekkende rotsformaties. Na een korte klim staan we bij een pas in 1996 ontdekte Byzantijnse kerk, met een indrukwekkende mozaiekvloer. Hoewel we allebei al veel mozaieken hebben gezien, zijn we onder de indruk van de kleuren.

Twee tempels later (waarbij Brown University nog met opgravingen bezig is) is het tijd voor lunch. Uiteraard weer een buffet (ergens volgende week zijn we er wel klaar mee), maar het eten smaakt prima en we gieten genoeg suiker (drankjes) en zout (eten) naar binnen om al het zweten te compenseren. Na het eten lopen we door het kleine museum en dan splitst de groep.

Eveline gaat met Teja, Bernard, Killian en Siri op een ezel naar Het Klooster, een van de hoogst gelegen tombes. Dit indrukwekkende complex heeft een facade van bijna 50 meter hoog en is wat strakker dan bijvoorbeeld de rijkversierde koningsgraven. Het was waarschijnlijk een tempel in de eerste eeuw v. Chr. Het ezelritje naar boven en naar beneden is nog een belevenis, door de smalle paadjes, gladde stenen en toch vrij indrukwekkende afgronden. Jan had geen ezel nodig: hij rent bijna naar boven!
Karin vertrekt met Marja, Marjon en Connor naar het tweede museum en bezocht ook nog een man die op de site in een rotshuis woont! Hij vertelde ook daar geboren te zijn: tot 1982 leefden er bedouinen in de voormalige rotsgraven. Terug bij het restaurant vertrekken zij per kameel (Connor) en ezeltjes (Marja, Marjon en Karin) terug naar De Schatkamer. Na de wandeling door de kloof hijst alleen Karin zich op een paard (waarbij de eigenaren je bijna bespringen in een poging je een ritje en meer geld af te troggelen) en na een laatste wandeling is groep 1 terug bij de bus. Groep 2 (Met oa Eveline) is ongeveer 15 minuten later ook bij de bus en iedereen zit bezweet, erg stoffig, maar heel tevreden in de bus. Petra is nog mooier dan we hadden gedacht. 

Na een lange opfrissessie (douchen!) eten we een pizza en werken de site bij. Morgen gaan we naar de woestijn!