Na het ontbijtbuffet zitten we op tijd in de bus om naar Wadi Rum, de rotswoestijn in het zuid-oosten van Jordanie, te gaan. Na een klein stukje rijden stoppen we bij een uitzichtspunt dat uitkijkt over de rotsen waar Petra in is verborgen. We kunnen van bovenaf de toegangsweg en een enkele uitgehakte tombe zien, maar verder is het goed te begrijpen waarom de stad zo lang “kwijt” is geweest. Achter de rotsen zien we in de verte opnieuw  vaag Israel / de Palestijnse gebieden liggen en op 1 van de rotspunten ligt de tombe van Aaron (voor de bijbelfans: de broer van Mozes).

Daarna vervolgen we de hobbelige, bochtige Koningsweg naar Wadi Rum. Het is goed te begrijpen dat Killian wagenziek wordt en waarschijnlijk zijn we allemaal stiekem blij als we op de lange, rechte Desert Highway terecht komen voor het laatste stuk. Na een korte stop bij een klein supermarktje (water!) rijden we door naar het visitors centre van Wadi Rum. Karin sprint de bus uit: geen toiletstop op het hele stuk was een beetje weinig!

Na een koffiestop met een fantastisch uitzicht op The Seven Pillars of Wisdom (de beroemde berg uit het boek van TE Lawrence) bekijken we een film/dia presentatie over het gebied en bekijken het kleine, maar mooie museum. Wadi Rum is pas goed bekend geworden in het buitenland, sinds een klimteam er in 1984 aandacht aan besteedde (je kunt er fantastisch rotsklimmen). Sinds een aantal jaar is het een natuurreservaat, waar onder andere de in het gebied bijna uitgestorven Oryx en Caracal voorkomen. Het landschap wordt gevormd door rotsen die uit graniet (onderop) en zandsteen (bovenop) bestaan en vlaktes met rozerood en geel zand.

Na een lunch (sandwich: een keer geen buffet!) stappen we in twee jeeps (met een “dakje” tegen de hitte) voor een rondtour van 3 1/2 uur. Het landschap is adembenemend. Door het veranderende licht veranderen de kleuren van de rotsen en het zand in de loop van de uren en er is genoeg te zien. Zo zien we inscripties van de Nabateers (zie het stuk over Petra) die ongeveer 1000 jaar oud zijn. We zien zowel letters die niemand meer kan lezen als afbeeldingen van een barende vrouw, handen, voeten, dromedarissen en mensfiguren. Ze zijn te vinden op een rots in de buurt van de Bron van Lawrence, maar ook in een smalle kloof die we inklimen en op een enorm stuk vlakke rots.
Verder beklimt Eveline samen met wat anderen de natuurlijke rotsbrug, die tussen twee enorme rotsen inhangt. Na een theepauze zien we nog iets dat het huis van Lawrence geweest zou moeten zijn (eerlijk gezegd zijn het landschap eromheen en de stilte indrukwekkender) en bekijken de wandelende duinen. Ze heten zo, omdat ze onder invloed van de wind elk jaar een stukje opschuiven. Ze zijn prachtig rood en natuurlijk heerlijk klimmateriaal voor Killian, Siri en Connor.

Warm, bezweet, maar erg tevreden over de fantastische trip komen we bij het visitors centre terug. Daar wacht Isam, die ons met de bus naar Captain’s Camp brengt: het tentenkamp waar we vannacht zullen slapen. Het is stukken luxer dan we gedacht hadden van een tentenkamp: “rijtjestenten” met keurige bedden per tentruimte, een open lucht en overdekte eet- en loungeruimtes en zelfs aparte wc’s en douches!
We zullen hier vast goed slapen, maar eerst is het tijd voor een kamelentochtje! We gaan per kameel van de zonsondergang genieten. Eveline zit voor de eerste keer een kameel en straalt en ook Karin zit met een grijns van oor tot oor in de langzaam zakkende zon te genieten van het rijden, de kleine jongetjes die hier met een charmante grijns geboren lijken te worden en het fantastische landschap. De zonsondergang, die we vanaf een rots bekijken, is prachtig en daarna mogen we ook nog terug per kameel. De jochies hebben hun fooi verdiend wat ons betreft!

Het eten laat even op zich wachten, maar gelukkig kunnen we genieten van de sterren. De melkweg ligt als een witte streep over de hemel en er lijken elke minuut dat het donkerder wordt meer sterren bij te komen. Het eten is heerlijk: salades, gegrild vlees en een soort ‘bedouin pizza’; een geroosterd pitabroodje met een vleesvulling. 

Na het eten genieten we nog eindeloos van de sterren en daarna gaan we vroeg slapen. Zou het ons lukken om onszelf uit bed te krijgen voor de zonsopkomst…?