Opnieuw slapen we uit. Na het eten stampen we onze zooi weer in de tassen, die we achterlaten in de bagageruimte van het hotel. Vanavond pakken we immers de trein terug naar Kyiv!

Na het uitchecken lopen we naar Rynok Square, waar aan bijna elk huis een verhaal kleeft. In elk gebouw heeft wel een rijke wijnhandelaar, een ambassadeur of een andere handelaar gewoond. De mensen die hier woonden hadden geld en hoe breder een huis, hoe meer. Voor elk raam meer dan de drie die een huis er standaard mocht hebben, moest de eigenaar belasting betalen. Natuurlijk waren er een aantal opscheppers die huizen lieten bouwen met meer ramen, hoewel de huizen over het algemeen redelijk éénvormig zijn. Het weer is goed (nog meer zon dan gisteren en ook wat warmer) dus we nemen onze tjid met het bekijken van elk nummer en het lezen van de bijbehorende verhalen.

Op nummer 6 gaan we naar binnen. Daar zit behalve een schattige Italiaanse binnenplaats, met cafe, een deel van het historisch museum van Lviv. Na een drankje bekijken we uitgebreid de binnenplaats en de “Royal Halls”. De complete bovenverdieping van het gebouw bevat behalve allerlei schilderijen en porcelein van de adel uit de 17e en 18e eeuw, een werkelijk prachtig ingelegde houten vloer. Elke bezoeker mag alleen met een soort sloffen om zjin of haar schoenen naar binnen, dus we schaatsen over de gladde vloer door alle zalen. Het is niet enorm groot, maar wel erg mooi.

Als we het hele plein rond zijn bekijken we nog de Boim Kapel, in de zuid-west hoek van het plein. Deze drukversierde kapel heeft een beeld waar Jezus met zijn hoofd in zijn handen zit onder de Latijnse tekst: “laat ieder die hier voorbij komt zich afvragen of zjin zorgen groter zijn dan de mijne”.

Na een plaatje van deze kapel met voorbijsnellende non, gaan we op zoek naar “de blauwe fles”, een piepklein lunchcafé aan een verstopt binnenplaatsje. Het is enorm schattig, met maar 5 tafels die op 1 na allemaal bezet zijn. De serveerster begrijpt niets van ons maar na een tijdje langs elkaar heen praten haalt ze een Engels menu voor ons. Met wat wijzen en glimlachen krijgen we uiteindelijk een prima boterham met beleg uit de magnetron. Vers en het smaakt uitstekend. Karins drankje ariveert niet en omdat het erg klein en donker is zoeken we al snel het zonlicht weer op, maar we hebben absoluut het gevoel tussen de locals te hebben gegeten!

Na de lunch is het tijd voor Internet en de rest van de middag staan nog een museum en “lezen in de zon” op het programma. Wordt vervolgd!