De wekker gaat op het vreselijke tijdstip van 4 uur. Het regent, is donker en de weersvoorspellingen zijn beroerd. Prima weer dus… voor een uitstapje naar de Oekraine. Harro is zo lief om ons om half 5 naar Schiphol te brengen, waar we ruim op tijd aankomen om de bagage te droppen, door te douane te gaan en iets te drinken in afwachting van het boarden. Tegen half 7 is het al behoorlijk druk en keurig op schema zitten we in de lucht: dag wolken, dag regen!

Na 2 uur en 10 minuten (ruim voor schema dus) landen we op de luchthaven van Kiev of Kyiv zoals je het hier schrijft. Geen minuut te vroeg want een groot aantal rijen voor ons is er een mevrouw onwel geworden. Ze kreeg in de lucht al zuurstof en wordt nu met de ambulance afgevoerd. Gelukkig kan ze wel lopend het vliegtuig uit.

We gaan door de douane (hoera een stempel! Tip: altijd een adres invullen, al is het je hotel van de eerste nacht) en pikken onze bagage op. Daarna beginnen we pas echt aan ons avontuur. Het blijkt heerlijk weer en het is warm (het lijkt wel echt zomer!) dus we heben het gevoel dat we de wereld aankunnen! Eerst maar pinnen. Dat gaat eenvoudig: we zien meteen een pinautomaat. Daarna lukt het ons met handgebaren, 1 woord Oekrains, 3 woorden Engels en gelukkig de hulp van onse Oekrainse buurvrouw uit het vliegtuig, een bus te vinden die ons in een uurtje naar het Centraal Treinstation brengt. En daar willen we wel zijn: we moeten immers nog treinkaartjes regelen.

Dat blijkt een wat grotere uitdaging. Volgens de gids moeten we balierij 40, 41 of 42 hebben (daar spreken ze wat Engels). Na 20 minuten wachten blijkt dat tegen te vallen, maar de behulpzame dame achter het loket brengt ons naar balierij 38. Die dame spreekt geen Engels en is ondanks hulp van een Frans-Russisch sprekende dame niet bereid om ons te helpen. Ze stuurt ons naar balierij 8. Dat blijkt in het hoofdgebouw van het station. Na daar weer gewacht te hebben blijkt ook deze dame geen Engels machtig te zijn. Maar terwijl Karin haar nog even aan het lijntje houdt, schiet Eveline de jonge vrouw die achter ons staat aan. Ondanks haar niet al te vriendelijke blik is ze van harte bereid te helpen en 2 minuten later hebben we de kaartjes! Het kost anderhalf uur, maar nu hebben we een 1e klas coupé, in de nachttrein van zondag op maandag naar Lviv (of Lvov, zoals het ook heet): precies zoals we wilden!

We trakteren onszelf op een flesje water, bekijken de reusachtige hal van het station en besluiten daarna dat het tijd is voor stoer plan nummer 3: een metro naar ons hotel. Met wat hulp vinden we de ingang en dan puzzelen we onszelf naar een metro de goeie kant op. De kaartjes zijn kleine, groene plastic schijfjes die je in het poortje stopt waarna er een lampje groen wordt. Ze kosten helemaal niets: 50 kopekhe of omgerekend een paar eurocent en je mag onderweg nog overstappen ook. Dat is mooi, want dat moeten we ook om bij ons hotel te komen. We vergelijken letters alsof het plaatjes zijn en vinden onszelf vreselijk stoer als we uiteindelijk zonder problemen keurig voor de deur van ons hotel blijken te staan. We checken in, waarbij we ook ontbijt voor morgen regelen en ploffen inmiddels toch wat vermoeid op onze keurige (hoewel een tikkie saaie) hotelkamer neer.

Toch willen we nog wel wat zien, dus na een opfrissessie pakken we een metro naar het Onafhankelijkheidsplein dat in 2004 het centrale punt voor de Oranjerevolutie was. Het is enorm, in het weekend niet toegankelijk voor verkeer en voorzien van de nodige imposante beelden. Op een zuil van het postkantoor blijken nog resten van de oranje grafitti bewaard gebleven, achter glas. We fotograferen en kijken bovendien onze ogen uit naar alle schaars geklede, met goud en merkspullen behangen dames. Zoals 1 van de reisgidsen zegt: it’s not a sin to be poor, but it’s a sin to look poor! Hoogblond haar (nep), hoge hakken, heeeeel erg korte en strakke rokjes en truitjes: jammer heren, jullie missen echt wat!

Als we het plein van alle kanten hebben bekeken, wandelen we door naar het Vriendschapsmonument, een grote titanium boog, met daaronder een groot beeld van 2 mannen die in een overwinningsgebaar een vuist omhoog steken. Het symboliseert de goede betrekkingen tussen Rusland en de Sovjet Unie, dus het is wat omstreden, maar nog steeds een populaire trekpleister. Het uitzicht achter de boog, op de Dnjepr, is ook leuk, dus we zijn blij dat we even door zijn gelopen.

Inmiddels is het eind van de middag en beginnen we te merken dat we zo vroeg zijn opgestaan. We pakken daarom een metro naar een plein een stukje verderop, waar we na even zoeken (niet op nummer 40 maar op 44) het restaurant vinden dat in de gids staat en plaatselijke specialiteiten serveert. Het eten is erg lekker: gevulde pannenkoekjes vooraf en als hoofdgerecht een gevuld stuk kip (Eveline) en in honing gemarineerde kipkluifjes (Karin).

Daarna is het echt op. We gaan naar het hotel, waar Eveline ontdekt dat het tijd is voor  stoere actie 312 van vandaag (men spreekt toch erg weinig talen over de grens, anders dan Russisch). In en dichtbij gelegen supermarkt koopt ze een nieuwe tandenborstel en dan vallen we na heeeel even lezen, bekaf in slaap. Wat een geweldige eerste dag!