Karin wordt wakker omdat Martijn aan haar schudt. Ehm sorry, ik ga even hardlopen. Karin maakt een geluid dat het midden houdt tussen een knor en een grom, maakt een handbeweging die opgevat zou kunnen worden als een zwaai en draait zich om. Martijn kiest eieren voor zijn geld en verdwijnt. Ongeveer een uur later zijn we allebei gedoucht en wandelen we naar beneden naar het ontbijt. Martijn heeft 8 kilometer gelopen: de geplande route, plus een doodlopende straat heen en terug. Maar het was lekker lopen en tevreden lopen we de eetzaal binnen en staan verbijsterd stil. Wauw, we dachten dat Kristiansund het meest uitgebreide ontbijtbuffet ooit had, maar dit hotel (zelfde keten) gaat daar nog overheen!

Na een uitgebreid ontbijt wandelen we naar Jacobsen og Svart, wat de beste koffietent van Trondheim zou moeten zijn. Nou en afgaand op het bakkie dat we er oppikken zou dat wel eens waar kunnen zijn! Mjammie. De spetters en kou zijn meteen minder vervelend. Via Bakklandet, de oude wijk, wandelen we naar Nidaros Cathedral, waar we een combi-kaartje kopen voor drie bezienswaardigheden.

We beginnen met de kathedraal zelf. Gebouwd over de begraafplaats van Koning Olav (later: de heilige Olav) in de 11e eeuw, is er bijna 1000 jaar af en aan aan de kerk gebouwd. Hij werd twee keer deels en één keer grotendeels verwoest door brand, uitgebouwd, omgebouwd, herbouwd, gerestaureerd… De kerk werd uiteindelijk voor het laatst in 2001 (!) opgeleverd, volledig gerestaureerd. Maar nog steeds werken tientallen mensen aan het continue onderhoud van het enorme gebouw. Het oudste deel van de kerk dat tegenwoordig nog bestaat èn zichtbaar is, stamt uit de 12e eeuw. Het is al eeuwen een bedevaartsoord; na de route naar Santiago de Compostella is de route naar Nidaros één van de beroemdste pelgrimstochten in Europa.

De kerk is van binnen erg donker en tot Karin’s teleurstelling mag je er binnen niet fotograferen. Maar hij is prachtig: grote grijze steenbrokken verraden het oudste deel, de glas in lood ramen geven kleur aan de donkere muren en het altaar straalt in wit marmer en lijkt licht te geven. We wandelen een vlot rondje, bekijken een informatiefilmpje en sluiten dan aan bij de start van een Engelstalige tour. Gegeven door Magne, de man die ons ook met een nogal zalvende stem welkom heette, dus we zijn aanvankelijk een beetje kriebelig van hem.

Maar hij blijkt fenomenaal te kunnen vertellen en vertelt ons in 45 minuten die voorbij vliegen over de markeringen van de steenwerkers uit de 12e eeuw (zodat de opzichter de stenen kon tellen en aan de hand daarvan kon uitbetalen). Over de kruisjes in de vloer die de begraafplaatsen markeren van aartsbisschoppen en per ongeluk één koning (hij lag ineens binnen de muren toen de kerk werd vergroot). Over de blauwgekleurde glas-in-loodramen in de ene muur en de warm-geel gekleurde ramen in de andere muur. De voorstelling van de hel was in Noorwegen een stijfbevroren land, in plaats van een brandend inferno: de blauwige kleuren verwijzen dus naar de verhalen waarin het kwaad een rol speelt! En over het feit dat de kerk niet recht is… en niemand weer waarom!

Magne krijgt een welverdiend applaus als hij klaar is. Dat was interessant! We lopen zelf nog een rondje en vinden in een hoekje de toegang tot de grafkelder. Alle doden zijn in de 17e eeuw uit de kerk gehaald. Er lagen er zoveel dat de stank niet te harden was en tijdens een mis de toen nog houten vloer het begaf en de gelovigen tussen hun voorouders belandden! Genoeg, riep de koning en op St. Olav na (die ze overigens kwijt zijn sinds de 16e eeuw) en twee andere rijke stinkerds, werd iedereen buiten de kerk herbegraven. In de grafkelder liggen nu allerlei restjes van deksels van grafkisten. De oudste bevatten nog runen en stammen uit de 11e eeuw. Een deel ziet er bijna kinderlijk uit en de teksten zijn soms hartverscheurend en soms hilarisch. ‘Deze kist is geschonken door X, bekend van A, B en C en duidelijk een goed man, in de hoop dat onze lieve heer dit gebaar in gedachten houdt als X zelf omvalt. Oh en nu ligt Y er.’

Als we weer bovengronds komen in het half 12! Eerst maar eens een kop koffie in het café buiten de kathedraal. En daarna de kroonjuwelen. Die liggen in een deel van het oude aartsbisschoppelijk paleis. Het meisje waarschut ons. Ehm, de juwelen zelf liggen achter een gesloten deur. Je kan niet zo dichtbij meer komen, tegenwoordig. Ah, zegt Karin, nadat die van Zweden zijn verdwenen (zie nieuws van juli 2018, toen de Zweedse kroonjuwelen werden gestolen) besloten jullie dat jullie de kroonjuwelen liever zelf wilden houden. Het meisje lacht: ja, inderdaad. Snappen we; we kijken wel door een hekje. Eigenlijk zijn de kroonjuwelen niet zo heel erg boeiend. Interessanter is de tentoonstelling over de rol van de koningin in de Middeleeuwen. Met voorwerpen en via de verhalen van vier vrouwen wordt het verhaal verteld. Vooral cultureel en sociaal hadden ze veel invloed en één koningin werd zelfs voor regentes voor het leven benoemd toen na het overlijden van haar man en (volwassen) zoon uitstekend in staat bleek het land te regeren. Erg boeiend.

En na deze tentoonstelling duiken we onder in (de rest van het) aartsbisschoppelijk paleis. Hier staan allerlei originele beelden van de kathedraal (die te beschadigd of kwetsbaar waren om te blijven staan), er zijn allerlei voorwerpen die zijn gevonden tentoongesteld en er is een interessante film over de restauratie van de kathedraal. Het meest bijzondere onderdeel is de vondst van een originele werkplaats waar munten werden geslagen. Er liggen drie lagen ‘vloer’ op elkaar, die meerdere honderden jaren terug gaan, tot ongeveer 1300! De rest van de tentoonstelling is er omheen gebouwd en het geheel wordt constant nat gehouden, omdat ze denken dat het de beste manier is om het hout en de tegels te bewaren. Maar zeker weten doen ze het niet!

Na dit geheel zijn we een beetje op. Ons hoofd zit vol met informatie en we hebben trek! Het is inmiddels 2 uur en dringend tijd voor een late lunch. We wandelen naar Bror. Rustig: Karin’s pootje gedraagt zich al wat beter dan gisteren, maar het gaat nog wel even duren voor het echt over is zo te voelen. Bror heeft inderdaad voor lunch wel plek, of nouja, iets meer plek. We vinden één klein tafeltje en genieten van een burger, nacho’s met guacemole en frietjes met truffelmayo. Inderdaad: niet echt een evenwichtig menu, maar we hebben allebei in in ‘vette bek’ en we genieten er van!

De rest van de middag gaat voorbij met een beetje winkelen (Martijn vindt een leuke trui, Karin vergaapt zich van een afstandje aan allerlei design-spul), het bijwerken van de website, een bakkie drinken, wat lezen… Uiteindelijk schuiven we in het restaurant aan bij het ‘complimentary dinner’. Elke avond tussen 6 en 9 staat er een warme hap, brood, kazen, vleeswaren, wafels… De tomatensoep en broodmaaltijd smaakt prima en we houden het na de enorme lunch zeer bescheiden. En na nog een paar rondjes thee vallen we om.