Het is een uurtje of 3 rijden naar Wroclaw (iedereen struikelt zich in de bus naar de juiste uitspraak, die ongeveer klinkt als ‘Vrotswav’) en Karin dut in de bus nog even verder. Het was geen beste nacht met een bed dat ongelooflijk veel herrie maakte. Gelukkig heeft Renske er niet zoveel van meegekregen, maar ook bij haar gaan af en toe de luiken toe. De bedoeling is om rond 12 uur / half 1 bij het hotel aan te komen. Dat mislukt. Dat wil zeggen; het is 10 voor half 1 als we er voor de eerst keer langs rijden en bijna 1 uur als we uiteindelijk achter het hotel op een parkeerplaats staan. Marek is tegen die tijd enorm gestressed en foetert zachtjes op alle reden voor de vertraging: weg dicht, werkzaamheden, eenrichtingsverkeer en dan OOK nog auto’s op ‘zijn’ (bus)parkeerplaats. We laten hem maar even: hij wil zo snel mogelijk naar zijn hotel en bijkomen.

Sonya neemt ons mee naar Hotel Europejski. Gebouwd rond 1880 ademt het de sfeer van ‘voorbije dagen’. We staan wat stuiterend in de rij om te horen of we al een kamer hebben. En zowaar. We ‘rennen’ naar boven, gooien onze tassen af, graaien haastig de sultana-voor-noodgevallen en een snelle jelle mee en stuiteren weer naar beneden. Daar wachten we nog een paar minuten op Sonya die gezegd heeft dat ze ook naar de free walking tour van Walkative (zie ook Warschau en Gdansk) wil. Helaas, ze komt niet opdagen. Jan sluit wel aan en we besluiten toch maar te gaan lopen. De tour start om half twee, maar dan wel twintig minuten lopen verderop. En we hebben nu nog precies twintig minuten. Dat wordt doorlopen dus! Om half 2 staan we wat hijgend op het centrale plein en 30 seconden later haakt Sonya aan. Ok, check, we kunnen.

Wroclaw (in het Duits heet deze voor een deel van haar geschiedenis Duitse stad Breslau) wordt rond het jaar 1000 voor het eerst genoemd in documenten en was een belangrijke handelsstad aan de Oder. Met grote hoeveelheid water en bruggen wordt de stad ook wel het Venetië van Polen genoemd. Vandaag ligt de stad er, in het zonnetje en de prima temperatuur, stralend bij. Ook deze Poolse stad heeft een bewogen verleden: in de loop van de geschiedenis is de stad achtereenvolgens Pools, Tjechië, onderdeel van het Pruisische Rijk, Duits en weer Pools geweest. De gids van Walkative neemt ons mee en vertelt ons in behapbare brokken over de geschiedenis en de bezienswaardigheden. Het platgebombardeerde en weer opgebouwde stadsplein (het op één na grootste van Polen), maakt indruk, net als schitterende kathedraal.

En naast deze enorme gebouwen vallen vooral op… een horde dwergen! Kleine bronzen beeldjes, een centimeter of 25 / 30, zijn op de gekste plekken in de stad te vinden. Er zijn er inmiddels meer dan 300 en ze vormen een eerbetoon aan de studentenpopulatie van de jaren ’60 en ’70 van de vorige eeuw. Die streden met dwergenacties tegen het communisme. Effectief, vertelt de gids, want de communistische leiders zagen er vrij belachelijk uit als ze probeerden een in een dwergenpak gehesen student op te pakken voor het scanderen van de kreet ‘vrijheid aan de dwergen!’.

We genieten van de wandeling en nadat we onze gids hebben bedankt met een fooi en een hand, bekijken we de kathedraal. Heerlijk koel: we zijn inmiddels wat verhit geraakt door de wandeling in het zonnetje. Samen met Jan en even later Sonya strijken we neer op een terras waar we bijkomen met wat drinken en kletsen. Daarna vertrekt Jan naar het hotel, gaat Sonya in haar eentje aan de wandel en dwalen wij nog een rondje voor we op zoek gaan naar een restaurant.

We komen terecht bij Konspira, een geweldige tent. Ze grijpen terug op de geschiedenis en laten met een menu kaart met verhalen, tekeningen en foto’s, een nagemaakte (lege!) winkel en zelfs een heuse jeep op het terras zien hoe het leven in de PRL (Polish People’s Republic, de naam van Polen onder het communistisch regime) er uit zag. Ook de hele menukaart is geïnspireerd op eten uit die tijd, maar dan gelukkig met heerlijk verse ingrediënten en voldoende kruiden. We zitten op het terras, lezen alle verhalen, drinken een borrel (een sliwowika, een sterke pruimenbrandy, voor Karin) en eten verrukkelijk en veel te veel. We vertellen onszelf dat dat is om alle in de wandeling kwijtgeraakte calorieën aan te vullen.

Als we zijn uitgegeten wandelen we via het enorme plein terug naar het hotel. Daar duiken we tevreden ons mandje in. Een nacht goed slapen, dat gaat er wel weer in. Weltrusten!