Nou, net zo diep slapen als gisteren is niet gelukt, maar na een toch heel verdienstelijke nacht zitten we om 7 uur aan het ontbijt en 8 uur in de bus, die even verderop staat (een nare afgesloten smalle weg maakt het Marek wel heel lastig deze keer). Sonya zegt, onder de indruk, dat ze oprecht nog nooit zo’n nette groep als die van ons heeft meegemaakt. Echt niet. Er is altijd uitloop. En bij ons is een hele minuut uitloop al een uitzondering. Wauw. Karin is stiekem blij dat de toilet-vertraging van gisteren alweer vergeten lijkt. Henk en Michel helpen Marek uitparkeren en dan gaan we op pad.

Om te beginnen naar Westerplatte. Dat ligt op een schiereiland, net ten noordoosten van Gdansk. Een triest aanblik, deze ochtend, want het regent natuurlijk weer eens. Gelukkig brengt een familie zwijntjes wat vrolijkheid! Moeder-zwijn en wel zes jongen (waaronder een lichtgrijze met zwarte vlekken) rent haastig voor de bus langs en rechts van de bus het kreupelhout in. Wauw, wat gaaf! Dat hadden we niet verwacht, dat ze zo dicht bij de stad ook zouden zijn!
Maar goed, Westerplatte dus. Er staat een monument op deze plek, er zijn restjes te zien van bunkers en een serie informatieborden vertelt het verhaal van de start van de Tweede Wereldoorlog op 1 september 1939.

Een kleine groep Polen hield tegen alle verwachtingen in een week stand tegen een enorme Duitse overmacht. Nadat de Duitsers alsnog hadden gewonnen, wilden ze eerst niet geloven dat er geen ondergrondse tunnels en verdedigingswerken waren. Vier Polen kwamen om bij de gevechten, tegen meer dan 50 Duitsers. Onverwachte aantallen en we bekijken het monument en de de informatieborden geïnteresseerd, ondanks de regen. Dan nog een snelle stop op een Dixie (de normale toiletten zijn dicht en gaan niet open, wordt ons verzekerd… tot we er twee minuten voor vertrek langslopen en ze open staan…) en we gaan op stap. Dag Gdansk, we hadden nog wel twee dagen langer willen blijven, maar dat moet een andere keer. Het is half 10 en 2,5 uur later zijn we na een korte toiletstop, in Torun.

Het oude middeleeuwse centrum van voormalige Hanzenstad Torun staat op de Werelderfgoedlijst. Het stadje ligt aan de Wisla en achter de deels nog in tact zijnde muren ligt een uitstekend geconserveerd en gerestaureerd stadje. Copernicus werd hier in 1473 geboren en heeft er een standbeeld en een museum. En tegenwoordig is de stad ook bekend vanwege de ‘pierniki’ of peperkoek. De lekkernij heeft zelfs twee musea en wordt op eindeloos veel plekken verkocht. Genoeg redenen voor een bezoek dus en we zijn blij dat het in de reis is opgenomen. Na een introductie van Sonya trekken we er zelf op uit. we hebben tot 3 uur de tijd voor onze verkenning.

Aangezien het nu 12 uur is, beginnen we met een lunch. Bij de Bread House, een café nèt buiten de muren waar ze heerlijk vers brood hebben, belegde bagels en een uitstekende bak koffie. Als het ‘zwembad’ leeg is (de grote cappuccino is ook echt een gróte cappuccino) gaan we op pad. Het is iets warmer dan de afgelopen dagen en voorlopig is het droog. En we gebruiken de tijd vooral met dwalen. Door de poort(en), langs de muren, over de kinderkopjes van de kleurrijke straten. De huizen zijn grotendeels keurig gerestaureerd, in allerlei pastelkleurtjes en met meer of minder barokke krullen en frutsels. Er tussen staan huizen die wel een opknapbeurt kunnen gebruiken, maar daardoor soms interessanter zijn. Of fotogenieker: seringen tegen een gevel waar geen raam meer in zit bijvoorbeeld. We kijken, we dwalen. Het oude stadhuis, een klooster, de fundamenten van een kerk en een glimmend gewreven beeldje van een ezel. Die staat op de plek waar vroeger wachters die zich misdroegen op een houten ezel werden gehesen, met een stalen rand bovenop. Met gewichten aan hun voeten. Auw, jammert een meisje dat er op gezet wordt voor een foto. Ook deze ezel heeft een richel. En na een laatste blik in een kerk en een toiletstop (deze keer met een groep Italianen voor Karin’s neus, tot haar grote ergernis) zijn we als de klok 3 slaat bij Copernicus terug.

We moeten even lopen naar de bus, die net buiten het door schoolklassen onder de voet gelopen centrum staat te wachten. Onderweg begint het te regenen. Eerst wat druppels, dan wat harder en als we allemaal in de bus zitten en Marek weg rijdt, hóóst het ineens! Pfoe, dat was geen verkeerde timing. Marek zet de ruitenwissers op vol vermogen en we vervolgen onze weg naar Poznan. En als het droog wordt, trekt het open… en is het ineens bijna zomer! De zon straalt aan de steeds blauwer wordende lucht en de temperatuur loopt op tot 23 graden! Wauw, vergeten zijn de regen en de kou: hallo zon, fijn dat je er weer bent!

Met een korte toiletstop komen we rond half 7 aan in het Don Prestige hotel in Poznan. Ook al zo’n interessant stadje en we gaan er nauwelijks iets van meekrijgen. Morgen vertrekken we weer om 9 uur zegt Sonya. We nemen ons voor Poznan als een bonus te beschouwen en nadat we onze zooi in onze ‘balzaal’ hebben gegooid, gaan we er vandoor. We zitten op een minuut of 5 lopen van het centrale plein en als we daar aankomen vallen onze monden tegelijk open. Wauw… Het stadhuis licht op in het avondlicht en ook de kleurrijke huizen aan het plein worden letterlijk in het zonnetje gezet. De oude markt, zoals hij officieel heet, werd aangelegd in 1253 en is de op twee na grootste van Polen. Alleen Wroclaw en Krakau hebben grotere pleinen en die gaan we allebei nog zien. We wandelen met open mond een rondje en ploffen dan op het terras van een tapas-tent. We bekijken de kaart wat aarzelend… Nee, vandaag willen we toch wat anders. We verexcuseren ons bij de serveerster en gaan op zoek naar een optie die beter bij onze trek past.

We komen uit bij Lavenda, waar we nog net een terras-tafeltje kunnen en mogen inpikken. Dat blijkt een heel gelukkige keuze. We eten en drinken heerlijk en zitten lekker te beppen. Ok, als we klaar zijn met eten hebben we het inmiddels wel echt koud, dus na een kopje koffie gaan we er vandoor. Maar we hebben buiten gegeten! Heel tevreden maken we al fotograferend een bonusrondje over het enorme plein en via wat steegjes (de ene met een jezuïtenklooster de ander met een kroeg met dj’s achter het raam) wandelen we terug naar ons hotel. Tijd om te tukken.