De wekker gaat om kwart over 7 en door de hitte (gecombineerd met een te luidruchtige en onhandig geplaatste airco) hebben we niet geweldig geslapen. Maar: het uitstapje wacht en we douchen, kleden ons aan en eten een ontbijtje in het restaurant van het hotel. Om kwart over 8 wandelen we richting de verzamelplaats en daar treffen we ook Valerie, onze Duitse vriendin, die zegt ook niet geweldig geslapen te hebben. Rustig wachten we in de schaduw (het is nu al 30 graden) tot de kerel waar we gisteren onze tickets geboekt hebben ons komt halen. Samen met een Deens stel en een aantal mensen dat met koffers en tassen aan boord gaat, vouwen we ons in een klein bootje met zonnendakje en zo blijkt al snel, ongelooflijk lawaaiige motor. We krijgen nog wat uitleg en ticket-man stelt ons voor aan gids-man. We hoeven vandaag alleen tickets voor de watervallen, de dolfijnen (een soort ecotax) en lunch te betalen: voor de rest is alles geregeld.

Stipt om half 9 varen we weg en het is meteen heerlijk om op het water te zijn: een briesje en de wereld trekt aan ons voorbij. Het gebied waar we doorheen varen heet Si Phan Don, ‘Vierduizend Eianden’ en is het breedste stuk van de hele Mekong. Op dit 50 kilometer lange stuk van de reusachtige rivier bereikt de waterweg op zijn breedste punt een breedte van 14 kilometer. Er liggen talloze eilanden, waarvan een aantal grote het hele jaar bewoond zijn, zoals Don Khong (waar we slapen), Don Det (waar we vandaag alleen even wat mensen afzetten) en Don Khon (waar we de Li Phi watervallen gaan bekijken en waar vandaan we dolfijnen gaan proberen te spotten). Andere eilanden zijn vele malen kleiner en het grootste aantal (kleine) eilanden is alleen zichtbaar in het droge seizoen. In deze maand, net na het regenseizoen, staat het water nog behoorlijk hoog. Maar op een paar plaatsen zien we eilandjes die al boven gekomen zijn, maar de bomen en struiken steken op veel plaatsen al wel boven water! Een vreemd, maar mooi gezicht. In ongeveer anderhalf uur varen we tussen de eilanden door, om uiteindelijk wat mensen af te zetten en er 2 Nederlanders bij te krijgen. Met deze club varen we door, langs een zeer schilderachtig stukje rivier, naar Don Khon, waar we rond kwart oover 10 van boord gaan.
De twee Denen gaan zelf rondkijken en wij krijgen… een fiets. Dat wisten we gisteren ook en Karin besloot toen dat het de fysieke ellende waard zou zijn, maar we zijn wat overvallen dat we alles op de fiets gaan doen! De wegen op Don Khon blijken gedeeltelijk erg goed (een soort keiharde zandweg, die zo stevig is aangestampt dat het asfalt lijkt). Andere wegen zijn ronduit beroerd: stofpaadjes met mul zand, of hobbelige wegen, zo vol stenen dat we verrast zijn dat we geen platte band krijgen. Maar, Harro sleurt Karin er door geen (soms letterlijk) en de fysieke ongemakken daargelaten is het een prachtige route.

We fietsen door het miniscule dorpje (het hele eiland is 2 bij 3 kilometer, de dorpjes zijn navenant klein) en door een soort bostunneltjes (bomen en struiken aan alle kanten maken een soort tunnel) naar de Li Phi watervallen. De naam betekent (vrij vertaald) ‘geestenval’ en de lokale mensen geloven dat in deze rotsige watervallen (niet heel hoog, maar woest en erg breed) de kwade geesten van dode mensen en beesten worden gevangen. Het is heerlijk rustig bij de watervallen (al zien we aan het aantal eet- en drinkstalletjes dat het hier over een maand, als het toeristenseizoen volledig op gang is, een heksenketel kan zijn) en we zijn gepast onder de indruk van de watervallen. We klikken plaatjes, drinken nog maar eens een flesje water leeg en daarna gaan we verder.
Via een gelukkig steeds beter wordende weg fietsen we achter onze gids aan naar het zuidelijke puntje van het eiland. We denken eigenlijk dat we nu pauze gaan houden, maar niets daarvan: we worden in een bootje geladen en we gaan het water op ‘to see many dolphins’.
Met deze herriebootjs geloven we daar helemaal niets van, maar we knikken eens vriendelijk en zitten geduldig in de boot. Tot onze verrassing worden we eigenlijk alleen naar de overkant van het water (officieel trouwens op Cambodiaans grondgebied!) gebracht en naar een uitkijkbankje (Met schaduw en blikjes fris) gedirigeerd. ‘Here you sit, dolphins will come’. Tja, Harro zegt dat hij net in de boot al wel iets heeft zien glinsteren, maar eigenlijk zijn we allebei heel sceptisch. Van deze dolfijnensoort, de Irrawaddy dolfijn, die alleen in de Mekong voorkomt, zijn er nog zo’n 150 over (volgens de tellingen uit 2007) dus het zou wel erg… Wacht, wat was dat? We zien kringen op het water, maar het gaat in eerste instantie te snel. Tot Karin roept ‘ jaa, daar’ en we inderdaad een vinnetje boven het water zien komen! Ongelooflijk, wat hebben we een mazzel! De gids glimlacht maar eens: hij zie het toch? We zijn al helemaal blij, maar worden de drie kwartier erna getrakteerd op nog meer dolfijnen, waarvan sommigen op zo’n 25 meter van de kant! Het gaat vrij snel (een vin, soms een staart) en ze fotograferen blijkt bijna onmogelijk (al doet Harro een heel serieuze en we hopen goede poging), maar we genieten van elke glimp! We dachten dat deze dolfijnen wittig of rozig zouden zijn, maar ze zijn een soort blauw-groenige kleur. Misschien de lichtinval, maar heel bijzonder om te zien in elk geval.

Na een uurtje moeten we weer verder, maar wat een traktatie was dit! Wat ons betreft is deze excursie nu al een succes en we zijn nog niet klaar. Nadat we zijn over gevaren worstelen we ons over de weggetjes dapper terug naar het startdorpje, waar we in een klein restaurantje een heerlijk limoen-honing shake drinken en samen een bordje loempiatjes en een bord nasi delen. En afkoelen niet te vergeten, want mensen wat is het weer heet.

Nadat we zijn bijgekomen gaan we opnieuw in de boot en via een prachtige route vaart onze gids ons naar de oever van de Mekong waar keurig een busje staat te wachten. Tot onze verrasing zit er een dame achter het stuur (dat zie je hier bijna nooit) die ons soepel in ongeveer een kwartiertje naar de Khon Phapheng watervallen brengt. Deze watervallen zijn naar verluidt de grootste van zuidoost Azie en of dat nu klopt of niet: ze zijn inderdaad enorm. Met open mond staan we te kijken hoe de Mekong zich hier met donderend geraas naar beneden stort. Via een aantal ‘treden’ stort het water een meter of 30 naar beneden en de breedte van de watervallen en de enorme hoeveelheden water die voorbij komen zetten zijn adembenemend. We klikken ons suf, tot ons oog valt op… verpakte ijsjes! Dat maakt onze dag helemaal af en met een heerlijk (en lekker koud!) ijsje genieten we van het uitzicht en alle mensen die foto’s komen maken.

Om 4 uur zijn we terug bij het busje en worden we in een half uurtje terug gereden naar het pontje… om daar onze gids en zijn bootje weer te treffen! Hij neemt ons aan boord en in het prachtige middaglicht varen we in een half uurtje terug naar het startpunt van onze trip. Moe maar voldaan. We drinken samen met Valerie een drankje, frissen ons op in het hotel en eten uiteindelijk met z’n drieen, terwijl een dikke, gelige maan opkomt over de Mekong…