Vandaag is het stralend weer en we willen iets van Slovenië zien èn een beetje van het weer genieten. Na een ontbijt in het zonnetje pakken we daarom eerst de auto naar de Skocjan Caves. Deze grotten waren vorige keer één van de highlights van het bezoek van Karin aan Slovenië en ze wil het graag delen met Martijn. De grotten liggen op drie kwartier rijden van  Piran en we scheuren er vrolijk op los door het prachtige groene landschap. Tot we het bordje ‘vignet’ tegenkomen. Oeps, moeten we betalen?! De vroge keer had Karin een huurauto uit Slovenië waarbij dat allemaal was geregeld. Nu niet dus. Als we (10 kilometer verder) de weg afdraaien stoppen we dus netjes bji het tolhokje. Een mevrouw doet het raampje open. We leggen ons probleem uit en gelukkig kunnen we bij haar een vignet voor 7 dagen kopen. Op de ruit plakken en hoepla, geregeld. Opgelucht rijden we verder: dit had ons op hoge boetes kunnen komen te staan, dus fijn dat we het hebben kunnen oplossen.

De grotten zijn minder druk dan de vorige keer (al komen we nog steeds in een Engelstalige groep van ruim 30 man terecht) en de schoolklas die rondrent en schreeuwt is gelukkig al geweest. En kijk, daar zien we het Engelse stel van gisteren, deze keer met dochter en schoonzoon. we maken een praatje, maar willen ons niet opdringen dus als de tour begint laten we ze met rust. In de grotten mogen we helaas nog steeds geen foto’s maken (Karin droomt van een statief en een half uurtje grot zonder mensen), maar het is nog net zo indrukwekkend. De rivier die door de het tweede deel van de grot stroomt is veel kleiner, zo aan het begin van de herfst, maar de enorme ruimte, de wandelpaden en bruggen van eeuwen geleden (de grot was al in de 18e eeuw open voor de eerste bezoekers) en de brug over de rivier zijn geweldig. Ook Martijn geniet en zeer tevreden, maar ook bekaf en Karin met zeer pijnlijke pootjes, komen we terug bij ons startpunt. Tijd voor lunch en Martijn regelt een wrap, een portie frietjes, drinken en als toetje, als we klaar zijn, twee flensjes met honing! Helemaal bijgekomen scheuren we daarna terug naar Piran.

Daar wandelen we langs het kustpad terug waarna Karin zich bij café Neptun installeert, met een heerlijk vers sapje en uitzicht op zee en Martijn zich na een sneller verkleedpartij in het appartament in zee stort. Een frisse duik, maar heerlijk zegt hij. Karin spint bijna in het heerlijke zonnetje en vindt het allemaal wel best. Als Martijn is gedoucht en ook wat heeft gedronken begint het naar eind van de middag te lopen en wandelen we samen eerst naar het hostel (waar we alvast afrekenen) en dan naar hotel Piran. Café Neptun is prima, maar door de ligging vlak bij het busstation wel erg lawaaaiig. Hotel Piran ligt schitterend, aan de rand van de haven en het terras heeft een pachtig uitzicht op zee en de ondergaande zon. We bestellen een uitstekende cocktail en daarna nog één en blijven zitten tot de zon helemaal onder is. Daarna gaan we eten bij Bottega dei Sappori, waar Karin vorige keer ook at. Het eten is nog net zo lekker: vooral de viscarpaccio is om te smullen. Zeer tevreden gaan we naar ons appartement. Daar wonen vandaag alleen maar stille mensen en we vallen tevreden in slaap.