Vandaag nemen we afscheid van Rovinj. Aangezien we op verzoek gisteren al hebben betaald gaat het heel snel: we laten na het ontbijt de sleutel achter en gaan er vandoor. Om te beginnen naar Porec. Dit stadje is ENORM toeristisch en van een soort dat we niet zo leuk vinden. Denk een hele volgebouwde kustlijn, een oud stadje platgelopen door talloze busladingen en cruiseschepen en een oud centrum waar niet meer echt geleefd wordt. Maar Poreč heeft een torefkaart: de Byzantijnse Euphrasiusbasiliek en daar wandelen we heen als we de auto op een volle parkeerplaats hebben gerparkeerd.

Deze basiliek is in de zesde eeuw na Christus gebouwd en is vernoemd naar een Byzantijnse bisschop. In 1997 is dit bouwwerk door UNESCO op de Werelderfgoed Lijst geplaatst. En als we er binnen komen, snappen we eigenlijk bijna meteen waarom. De route door het complex is goed opgezet, waardoor je steeds mooiere delen van het geheel ziet. Eerst een soort voorportaal, dan de klokketoren, een museaal gedeelte met onder andere een schitterend mozaïek van een vis. Dan allerlei mozaïeken die buiten liggen en vervolgens het oudste deel, de resten van een kapel uit de 4e eeuw, gebouwd door de eerste bisschop van Poreč. Het geheel is al indrukwekkend, maar de oude kapel is echt schitterend. Prachtige mozaïeken, resten van een oude vloer (met daaronder de heilige bisschop(pen), resten van muurschilderingen. En dat grotendeels meer dan 14 eeuwen oud… We zijn diep onder de indruk en heel blij dat we hier naartoe gekomen zijn. 

Als we klaar zijn vluchten we gauw de kerk uit: de toergroepen nemen het over… Wij gaan koffie drinken op een verrassend stil binnenplaatsje. Een ‘lapidarium’ (een verzameling stenen, leert Google ons) en inderdaad staan er allerlei (resten van) stenen uit de Romeinse en Venetiaanse tijd. De leukste vinden we een steen waarvan we denken dat het een grafsteen is, met allerlei ‘gereedschap’ van een kapper, zelfs een soort schaar! De koffie smaakt er ook prima, dus dit was een goede stop in dit toeristische stadje. Het is wel erg fris en eigenlijk net te koud voor buiten zitten, dus als we echt wat stijf beginnen te worden wandelen we er vandoor. Op naar de volgende stop en dat is een lunchgelegenheid vlak voor de grens met Slovenië.

Het is maar drie kwartier rijden dus vol verwachting stappen we uit… om teleurgesteld weer in te stappen. Bummer, dicht op woensdag, dat stond niet op Internet! Gelukkig zijn we niet voor één gat te vangen en anderhalve kilometer verderop vinden we een tent die net zo goed staat aangeschreven en die is wel open. En op de venijnige muggen na, is dat een uitstekende keuze! We delen er een portie truffelkaas (in Kroatië is kaas vaak ene voorgerecht) en daarna hebben we elk ons eigen voorgerechtje: Tijn een enorme kom maaltijdsoep (we vragen ons vertwijfeld af waarom alle porties hier zo enorm zijn… al is het eten heerlijk) en Karin roerei met truffel. Heerlijk! Tevreden stappen we na de lunch weer in de auto.

En zomaar ineens zijn we in Slovenië. Nouja, we moeten we door een grenspost, maar beide partijen kijken nauwelijks naar onze paspoorten. We worden door gewapperd. Hopla en nog geen vijf minuten na de grens vinden we nog een bezienswaardigheid. De zoutpannen van Piran. De zoutpannnen bestaan al eeuwen op deze plek en worden nog steeds met de hand bewerkt. We kopen een kaartje en wandelen over een steiger tussen de ‘waterbakken’ door. Rechthoekige uitsparingen, omgeven door aarden wallen of houten hekjes, via af te sluiten kanalen verbonden met watergangen waardoor het zeewater stroomt. Het is inmiddels warm en zonnig (ergens tijdens de lunch is de zon doorgebroken en de lucht is strakblauw) en we zien allerlei witte reigers vliegen (goed in staat om de zoute garnalen en visjes te eten, die voorkomen in de zoutpannen). Het winkeltje halverwege verkoopt zout in allerlei vormen: in scrub, als kookzout, als tafelzout èn verwerkt in pure chocola! We kunnen proeven en het blijkt verrassend lekker. Helaas gaan we dat niet goed houden tot Nederland met deze hitte, dus we houden het bij het proefstukje (al gaat Karin nog even door met manieren verzinnen waarop we de verkoopster al haar proefstukjes kunnen aftroggelen).

Aan het einde van het wandelpad, als we tussen de zo te zien recent gebruikte zoutpannen doorwandelen (er liggen nog grote hopen zout tussen de pannen in), is een multimedia presentatie over het geheel. Daar leren we dat zoutpannen elk voorjaar worden ingesmeerd met een soort ‘smurrie’ (bij het gebrek aan kunnen onthouden van de wetenschappelijke naam) wordt gesmeerd op de ondergrond van de bakken. Die smurrie zorgt ervoor dat er geen schimmel, bacteriën of andere rotzooi in het zout terecht komt. Daarna wordt er een laag zeewater in elke pan gezet, die in de weken erna verdampt. Eerst wordt de ‘fleur de sel’ (het beste zout, dat wordt gebruikt als tafelzout en wordt gevormd door kristallen die op het opppervlak ontstaan) er af geschept. Het grovere zout wordt bij elkaar geschraapt en zien we in de grote bergen liggen. Allemaal handwerk: in deze zoutpannen worden bewust de tradities / het ambacht in stand gehouden en we zijn het zout al door heen Kroatië tegen gekomen.

Na deze verrassend interessante stop (geen idee dat zout zo interessant kon zijn) is het tijd om ons appartement in Piran op te zoeken. We bellen de receptie van het hostel dat ook dit appartement beheert. We mogen nog een keer bellen als we voor de deur van Fonda House staan. Tien minuten later zijn we in Piran, parkeren in de auto in de garage Fornace en nemen het gratis busje naar het centrale plein. Karin herkent het allemaal nog van de vorige keer dat ze hier was. Dan even wandelen en als we voor het appartement staan, is Luka, de receptionist er zoals beloofd binnen twee minuten na ons telefoontje. Het appartement ziet er netjes uit. Luka doet de uitleg-van-twee-minuten en gaat er dan weer van door. Ok, dat was wat kort door de bocht, maar dat geeft ons wel de tijd aan onszelf.

En die gebruiken we om naar het plein te lopen, een ijsje te eten (ja, de eerste van de vakantie en hij is heerlijk) en ons daarna aan te sluiten bij Jan, een Sloveen die elke avond om 18:00 uur voor € 9,= een wandeltour door Piran verzorgt. Vandaag heeft hij een klein groepje: een Engels en een Iers stel sluiten aan, dus met zes man zijn we klaar voor Piran. Het is wel venijnig koud geworden, dus we zijn blij dat we niet alleen een fleece, maar ook een jas bij ons hebben en aan kunnen doen. Het eerste kwartier is de tour niet zo leuk: het is wat veel informatie over de geschiedenis van Slovenië in één keer en we staan op de snijdende wind. We zijn dan ook blij dat we na 15 minuten gaan lopen. En dan is het al snel erg interessant. Jan neemt ons mee naar het oudste Venetiaanse huis op het Tartini Plein (waar hij een verhaal vertelt over een romantische liefde tussen de een koopman en de mooiste vrouw van het dorp), een kloosterkerk (waar hij het verhaal vertel over Tartini, een beroemde Sloveense componist die geboren is in Piran), de kathedraal (waar hij vertelt over de kerk zelf) en naar het uitzichtspunt, waar de zon net achter de zeemist is gezonken. Niet getreurd, zegt hij: er is wijn! Hij laat ons een witte (Malvazia) en rode (Rofusk) wijn proeven, begeleid door respectievelijk kaas (sir) en prsut (ham). Lekker en erg leuk dat het onderdeel is van de tour. Na deze stop wandelen we nog naar beneden, naar de oudste kerk (die tegenwoordig dienst doet als vuurtoren) en door wat smalle straatjes terug naar het plein. Het is half 8 en dat was erg leuk!

We betalen, bedanken en besluiten te gaan eten bij Pirat, een restaurat vlak bij ons appartement dat goed staat aangeschreven. Helaas valt het nogal tegen: het is niet vies, maar echt lekker is het ook niet en we besluiten de koffie over te slaan en lekker naar ons appartementje te gaan. Dat blijkt erg gehorig: we kunnen de buren bijna verstaan over de gang heen en boven ons stampt er een kudde olifanten heen en weer. Gelukkig hebben we lang geleden al de waarde van oordopjes op reis leren kennen, dus tevreden met de stilte èn het lekkere bed, draaien we ons om en vallen in slaap.