Vroeg uit de veren, want vandaag wachtte ons opnieuw een reisdag, hoewel niet zo’n vreselijk lange. Via highway 5 gingen we verder omhoog, via Valemount, naar de Mount Robson Lodges, net aan highway 16 naar het oosten. De weg was een stuk makkelijker te rijden. In plaats van slingerend met 60 lekker rustig op de cruise-control met 100 op het doel af. Genieten! Het uitzicht werd er bovendien niet minder om, dus dat was een prima deal. 🙂

We waren al om 11 uur op onze bestemming, maar de lodges bleken nog niet schoongemaakt. Of we ze het genoegen wilden doen om een “normale” tijd terug te komen, zoals een uurtje of twee. Nou was er genoeg te doen, dus dat was geen probleem. De lodges lagen met een uitzicht op Mount Robson (ja echt), met 3954 meter de hoogste berg van de Rockies. Hij was bijna helemaal helder, iets waarvan we later hoorden dat dat maar een paar keer per jaar voorkomt. Hij is zo hoog en ligt zo “alleen” dat hij zijn eigen weer maakt en blijkbaar houdt hij van wolken. We boften dus opnieuw en maakten snel een paar foto’s.

Daarna togen we naar het Visitors Centre een kwartier rijden verderop. Daar regelden we een kaartje van de omgeving en daarna vetrokken we naar een waterval. Ja, het stikt ervan, maar ze zijn allemaal anders en we genieten er nog steeds van. Het zijn niet van die kinderachtige stroompjes, maar er stort tenminste een plons water over de rand! Het paadje ernaartoe was ook leuk: heel veel eekhoorntjes!

De tweede stop was “Reargard Falls” waar de zalmen tegenop springen. Ze springen wat snel voor een foto (misschien hebben we nog een roze streepje op de gevoelige plaat) en wat mij (Karin) betreft mogen ze meteen de pan in springen, maar het was wel een heel erg bijzonder gezicht!

Bij terugkomst waren de lodges klaar en bleken we ingedeeld in de enige cabin met een rechtsreeks uitzicht op de berg! Martijn ging boodschappen doen en tanken in de dichtstbijzijnde plaats: dat was dus Valemount, een half uur rijden verderop. Daar moeten we erg aan wennen, maar het heeft ook wel wat. Bovendien is zo’n plaatsje dan ook niet echt een wereldstad hoor: 1000 mensen is veel! Maar een tankstation en een supermarkt zijn er altijd.

‘s Avonds kookten we, na een borrel met Hilde en Paul, als enigen zelf (pasta) en aten we met uitzicht op de voorbijspringende konijntjes en eekhoorntjes. Daarna een handwasje en lezen en om 10 uur ging echt het licht uit: letterlijk en figuurlijk!