Nee, je schrijft het niet zo, maar met een o met een streepje er door en zegt dan ook Ruros. Maar waar de o met streepje zit….

Na een beetje uitslapen en een beter ontbijtje dan de eerste keer in Perminalen zaten we om kwart over 10 in de auto. De knoop was doorgehakt, we zouden naar Roros gaan, een klein mijnwerkerstadje, ongeveer 300 kilometer ten noorden van Oslo, op de weg naar Trondheim. We wilden toch echt nog iets van Noorwegen zien voor we af zouden buigen naar Zweden.

Dat lukte op die route prima. Na een stuk snelweg, werd de weg al vrij snel een 80 kilometer per uur weg en dat bleef het eigenlijk tot Roros. Het was nog steeds stralend weer en het uitzicht werd steeds mooier. Hoe verder weg we kwamen van Oslo, hoe heuvelachtiger de omgeving. Kaler ook; het deed ons een beetje aan de Veluwe in het kwadraat denken. De bergtoppen zijn, ondanks de geringe hoogte van in die omgeving zo’n 1000 tot 1200 meter, bijna helemaal kaal. Geen bomen, alleen stenen en mos. Wel veel water en prachtige doorkijkjes. Veel leuke rode en gele huizen: echt wat je je voorstelt bij een Noors landschap in de zomer.

We reden er tot ongeveer 4 uur ‘s middags over en toen ‘landden’ we op de HÃ¥gens-camping (spreek uit ‘Hogens’), waar de Lonely Planet juichend over was. Na enig rondkijken konden we ons dat wel voorstellen: tent en caravanplaatsen, cabins voor 2 of 4 personen en zelfs een soort hostelkamers. Wij kozen uiteindelijk voor het laatste, voor ongeveer 25 euro per nacht hadden we een prima kamer met bedden, tafel en zelfs een (werkende) koelkast!

Spullen dumpen en daarna nog even rondkijken in Roros zelf, een schattig klein plaatsje met veel houten huisjes uit de 18e eeuw. We deden wat kleine boodschappen bij de supermarkt, maar besloten bij het dichtstbijzijnde restaurantje wat te eten. ‘Papa’s Pizza’ had prima pizza’s en een heerlijke burrito, dus met een tevreden maag reed Karin terug naar het hostel. Karin? Ja, het was maar vijf minuten en ze wilde het na al die tijd weer eens proberen. Hoewel haar knie wel een beetje protesteerde, was het niet zo heel erg. Het voelde in ieder geval weer prima om eens te rijden!

Na lekker lui lezen en wat spelletjes Yathzee was het tukjestijd.