Letterlijk een van de hoogtpunten van de reis staat op het programma, de Ben Nevis. Althans, voor Harro dan, Eef vermaakt zich in Fort William, outdoor capital van de UK en met een winkelstraat en diverse vreettentjes 🙂 Ook niet gek: in het zonnetje aan zee en op een grasveldje plannen maken voor de komende dagen en een boekje lezen.

Om kwart over negen begint de trip aan de voet van de Ben Nevis, bij het visitor centre van Glen Nevis. Na de nodige waarschuwingen en de weerberichten te hebben gelezen verteld een korte check op de GPS me dat het startpunt zo’n 97 meter boven de zeespiegel ligt, wat betekend dat er een klim van zo’n twaalf en een half honderd meter aan zit te komen. Bepakt met veel water, voer, regenvaste kleding, GPS, kaart, kompas en andere benodigdheden start ik aan het eerste stuk. Zoals gewoonlijk besluit ik in de eerste 10 minuten dat ik de berg op moet rennen, maar daar kom ik snel op terug en ga verder in een wat rustiger tempo. Door het lekkere weer is het vrij druk op de berg en zo kan  ik lekker van groepje naar groepje oplopen. Tempo zit er lekker in en na ongeveer een uur en een kwartier zit ik op de helft. Dat belooft in ieder geval een lekkere tijd te worden. Het eerste stuk blijkt echter nogal vriendelijk ten opzichte van het tweede gedeelte: Alleen nog maar rotsen, veel gravel en erg steile paden. Ook de wind begint aardig op te zetten en de temperatuur schiet naar beneden. Maar goed, ook dit gedeelte is (met het nodige zweten) na een uur en een kwartier bedwongen en ik kom uit op de top van de Ben Nevis. Daar zitten al een man of twintig uit te puffen en te lunchen, dus daar sluit ik me maar bij aan.

Een half uurtje later vindt ik het welletjes, twee t-shirts, een windstopper en een winddicht jack ten spijt begin ik het toch nog koud te krijgen dus tijd om de stokjes weer op te pakken en snel naar beneden te lopen. Ook dit blijkt een forse klus en het duurt dan ook bij elkaar weer twee en een half uur om heel beneden (zonder te joggen 🙂 ) aan te komen. Al met al een erg prettige wandeling, waar je zeker niet zomaar aan moet beginnen! De twaalfhondervijftig meter gaan over zo’n negen kilometer in een stuk omhoog, zonder een vlak stuk en de terugweg ziet er dus precies zo uit.

‘s Avonds duiken we maar weer onze favoriete vreetschuur / kroeg in en rond een uur of acht is het dan voor Harro echt bedtijd. Dit keer in een Bed & Breakfast vlak om de hoek bij het hostel waar we de nacht ervoor zaten.