Klaipeda

Klaipeda

‘s Ochtends om half zes opgestaan, snel ontbeten en om 06:45 uur zaten we in de trein naar Klaipeda. Die trein werd steeds voller, dus op een gegeven moment zaten we met z’n achten in een coupe (vergelijkbaar met van die hokjes waar je in Nederland met z’n zessen in zit).
Na 5 uur treinen door een afwisselend landschap van bos, dorpjes, steden en het Litouwse platteland kwamen we aan in Klaipeda. Een wereld van verschil met Vilnius. Klaipeda is minder groot en druk en een echt vakantieoord. Die sfeer ademt het ook uit. Er zijn ook veeeeel Duitsers. Dat heeft onder andere te maken met het verleden van Klaipeda. Tot 1923 is het Duits geweest en heette het Memel.
In Klaipeda is niet zo veel te beleven. Het heeft een klein oud centrum dat je in een kwartier hebt gezien. Er is een plein met een theater waar Hitler op het balkon heeft gestaan om net voor WOII de Duitse Anschluss van dat gebied uit te roepen. Klaipeda heeft wel een grote haven. Klaipeda is een beetje het Rotterdam van Litouwen. De buurt waarin ons hotel ligt (erg groot en luxe overigens) is erg gezellig: vol eettentjes enzo. Die eettentjes zijn wel minder op buitenlandse toeristen georienteerd dan in Vilniuw. Ze serveren bijna alleen maar typische Litouwse gerechten. Niet alleen de dumplings waar wij het al eens over gehad hebben, maar ook gekookte of gebakken varkensoren, varkensnek, tong, lever et cetera. Geen paradijs voor vegetariers dus (arme Karen).
De eerste hele dag in Klaipeda zijn we met het pontje naar de overkant van de lagune geweest. Daar begint de Curonian Spit, een nationaal park. De Curonian Spit is een 2 kilometer brede strook die van Smyltine naar Kaliningrad, de Russiche enclave tussen Litouwen en Polen, loopt. De Curonian Spit ligt tussen de lagune en de Baltische zee. Hij bestaat uit bossen, strand en heel veel duinen. Met name om die duinen staat de Curoninan Spit bekend.
Vanaf het pontje zijn we met de bus naar Nida, tegen de Russische grens, gereden. Daar zijn we naar een uitkijkpunt over de zandduinen gelopen. Een behoorlijke klim! Het uitzicht is geweldig. Je kijkt uit over enorme zandduinen, zover het oog reikt. Vervolgens zijn we door de duinen richting de Russische grens gelopen. Totdat we plotseling een fluitsignaal hoordden: een Litouwse grensbeambte die ons met heftige handgebaren terugmaande. Braaf als wij zijn, hebben we rechtsomkeerd gemaakt (wel eerst stiekum gefilmd) en zijn door de bossen naar de Baltische zee gelopen. In de duinen gelunchd en daarna nog even Nida ingeweest: souvenirwinkeltjes bezocht en ons internetdagboek bijgewerkt. Zometeen terug naar Klaipeda.
De volgende dag hebben we het rustig aangedaan. We zijn weer met het pontje naar de overkant naar Smiltyne gegaan, hebben daar een beetje rondgeslenterd langs de haven, wat oude schepen en een nagebouwd vissersdorpje bekeken en lekker aan het strand gezeten. Heerlijk relaxed! Verder niet zo bar veel gedaan. ‘s Avonds nog wel zogeheten zeppelins gegeten: aardappeldeeg gevuld met vlees in dit geval in de vorm van een zeppelin, een andere Litouwse lekkernij.
De laatste dag in Klaipeda hebben we een auto gehuurd om op zoek te gaan naar de roots van Karen (de Jakstassen). Eerst naar Girininkai gereden. Dat moet het geboorteplaatsje zijn van de betovergrootvader van Karen (dus de opa van haar opa), Kazimiras Jakstas. Girininkai is een heel klein, schattig dorpje in een mooie landelijke omgeving. We zijn de plaatselijke kruidenier binnengelopen om te informeren naar de naam Jakstas en de aanwezigheid van een kerk/begraafplaats. Dat veroorzaakte enige opwinding. Mensen kwamen uit alle hoeken en gaten aanlopen om zich ermee te bemoeien. Van de naam Jakstas hadden ze nog nooit gehoord en een begraafplaats was er niet. Nog een beetje rondgereden en foto’s gemaakt en toen doorgereden naar Vainutas. Vainutas is het dorp waar de overgrootmoeder van Karen is geboren en gedoopt. Tot onze grote vreugde hebben we kerk gevonden waar dat laatste is gebeurd. Dat weten we zeker want de pastoor die in de dooppapieren staat, ligt er begraven. Vervolgens nog even op het kerkhof rondgekeken. Wel een Jakstas (misschien familie?) gevonden (ze hebben hier trouwens alleen maar familiegraven) maar geen Kazimiras. Toen door naar Naumiestis ofzo iets. Dat moet indertijd de woonplaats zijn geweest van de betovergrootouders van Karen. Die Kazimiras en zijn vrouw dus. Ook daar op de begraafplaats rondgelopen. Die was echter zo groot dat we de hulp hebben ingeroepen van een mevrouw die daar werkt. Zij kende wel Kazimirassen en een Jakstas maar geen Kazimiras Jakstas. Helaas pindakaas. Toen hebben we het zoeken opgegeven, blij dat we toch nog iets gevonden hebben.
We zijn doorgereden naar Nemunas Deltas Regional Park, een waterrijk gebied met veel vogels helemaal in het zuid-westen van Litouwen. Heel erg mooi, maar ook heel ontoegankelijk. Het informatiecentrum was verdwenen en bijna alle toegangswegen waren afgesloten. Toen zijn we maar teruggegaan naar Klaipeda. Lekker uit eten geweest om onze laatste dag in Litouwen te vieren.

Nog even een paar opvallende dingen uit Litouwen: buitenlandse televisieprogramma’s worden niet ondertiteld maar live van commentaar voorzien. Dat komt erop neer dat een persoon alle personages continu live vertaalt. Mannen en vrouwen tegelijk dus. Wat ook opvalt is dat bijna alle vrouwen hun haar verven en hun wenkbrauwen in extreme mate epileren, op het enge af bijna.

Geef een antwoord

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd.