Het was snertweer gisteren en na een bezoek aan het Internetcafé (waar we overigens onze mail niet konden lezen) besloten we dat het tijd was voor wat lezen op bed. Bijna 3 uur later, 1 hoofdstuk lezen en 2 uur slapen verder voelen we ons een stuk beter en is het dringend tijd voor een hapje. De eerste aanrader uit de gids lijkt ons niet wat, maar restaurant Amadeus, naast de kathedraal, ziet er goed uit. Het eten blijkt er heerlijk. Karin waagt zich aan de traditionele borscht (bietensoep) en Eveline aan de tomatensoep. Het hoofdgerecht van zalm, krab en avocado is heftig maar wel erg lekker.

Na het eten zoeken we nog even een ander Internetcafé op en daar komen we er tot onze teleurstelling achter dat het niet gaat lukken om Odessa in het reisprogramma op te nemen (zie nieuwsflits vorige pagina)! De reisorganisatie die we inschakelden om dat te regelen geeft aan dat alles vol zit. Terug in het hotel bedenken we 2 alternatieve plannen: een andere stop, in Kamyanets-Podilsky (een klein plaatsje dat geheel op de Wereld Erfgoed lijst staat) of een extra dag in Lviv en een extra dag in Kiev. We besluiten morgen wat extra info in te winnen en na nog wat hoofdstukjes lezen vallen we in slaap.

Na een prima nacht slaap zitten we om half 9 aan het ontbijt, dat overigens ondanks de waarschuwingen best in orde is. We informeren na het eten direct bij de receptie of het eventueel mogelijk is een dag langer te blijven en als dat blijkt te kunnen spreken we af daarover vanavond een knoop door te hakken. Daarna wachten we op Diana, onze gids voor vandaag en de chauffeur. Keurig op tijd worden we opgehaald. Onze chauffeur (die overigens naamloos blijft en geen woord Engels spreekt – behalve “bye” blijkt op het eind) scheurt er direct op een zeer Oekrainse manier vandoor: hard, gebruik makend van voordringen en ongeduldig. Diana barst meteen los in een waterval van informatie. Ze vertelt honderduit over de stad en daarna over de dorpjes waar we doorheen rijden. Ze spreekt uitstekend Engels en lijkt het wel leuk te vinden dat we alles willen weten. Nadat we haar hebben overtuigd van het feit dat we geen studenten zijn, denkt ze dat we journalisten zijn! Ze vindt het in ieder geval erg stoer dat we zomaar samen deze voor ons lastig te volgen wereld verkennen.

Het landschap is kaal en heuvelachtig. Diana vertelt dat na het vertrek van de Russen de economie van het land is ingestort en het land dat eerst van iedereen en niemand was, nu te koop is. Het kost elk jaar 20% meer en veel gezinnen vertrekken naar het buitenland omdat het lastig is een gezin te onderhouden. Langs de weg zien we veel vervallen “community farms”, boerderijen die vroeger door een hele gemeenschap tegelijk werden bewoond en bewerkt, maar na het vertrek van de Sovjets leeg raakten en nu spookachtig in het landschap staan. De wegen zijn veelal slecht, maar er wordt hard aan gewerkt. De verwachting is dat de snelweg van Kiev naar Warshaw (in Polen), waar nu nog hard aan gewerkt wordt (24 uur per dag, 7 dagen per week) volgend jaar af is.

Na ongeveer een uurtje zijn we bij onze eerste stop. We komen er niet achter wat de exacte naam is van dit kasteel dat deels fort, deels paleis is. Ook hier wordt hard gewerkt aan de restauratie van het monument uit de 16e en 17e eeuw dat volgens een gedeeltelijk Nederlands ontwerp is opgetrokken. De wallen werden vroeger omgeven door een slotgracht. Het hoofdgebouw is gedeeltelijk gerestaureerd en heeft een echte wc binnen, die vroeger boven de slotgracht uitkwam! In het bijgebouw, dat in Chinese stijl is opgetrokken worden we langs een behoorlijke verzameling schatten uit alle delen van de wereld geleid. We zijn veel geschenken van ambassadeurs en Diana is trots op dit begin van de wederopbouw van haar land. In de tuin zien we twee enorme stenen: 1 met Latijnse letters en veel puntjes (een puzzel wat daar ooit heeft gestaan) en 1 met een gat waarmee je – als je de juiste vinger de juiste kant op draait – je spirituele of materiele wens kunt laten uitkomen.

De tweede stop is een kasteel dat in de jaren ’50 volledig is uitgebrand. Ook hier wordt (door mannen en vrouwen) hard gewerkt aan het herstel en de planning is dat er over 2 weken een klein museum in 1 van de kazematten open gaat. Voorlopig mogen we er niet in (en worden we dus ook binen 15 seconden weer vriendelijk doch beslist naar buiten gestuurd als we het toch proberen), maar er om heen lopen  mag wel. Diana laat foto’s zien van hoe het kasteel er vroeger van binnen uitzag en we zien de enorme terrastuinen, die er kaal bij liggen. Toch heeft het wel wat, dat vriendelijke spookkasteel aan het einde van een lange oprijlaan met bomen, waarover een aantal werklui met paard en wagen zand vervoert.

De laatste stop is kasteel Olesko en het absolute hoogtepunt van de reis. Nadat we onderweg een korte stop hebben gemaakt voor een foto van een zowaar best aardig Sovjet monument, blijkt het kasteel dat aan de buitenkant vrij eenvoudig is, van binnen prachtige kunstschatten te bevatten. We zien zalen met ikonen uit de 14e en 15e eeuw, beelden, houtsnijwerk en nog veel meer moois, waaronder een met hout ingelegd tafelblad met een kaart van het Heilige Land. Indrukwekkend mooi en jammer dat we geen foto’s mogen maken.

Na wat drinken en een lunch is het tijd voor de terugrit. Een uur later komen we in Lviv aan. Inmiddels hebben we op basis van verhalen van Diana besloten dat we niet naar Kamyanets gaan (te ingewikkeld), maar donderdagnacht met de trein naar Kiev terug gaan. Dus het is tijd om deze tickets te kopen, we strikken Diana om voor ons te tolken. Ze maakt zich drukker dan wij en wil ons maar nauwelijks achterlaten als het geregeld is, maar binnen 20 minuten hebben we 2 eersteklas tickets terug naar Kiev!

We pakken na afscheid van Diana de tram terug naar de stad en regelen dat we inderdaad een extra nacht in ons hotel mogen blijven. Daarna is het tijd voor terras (ja, het weer was vandaag weer heerlijk!) en een hapje in een hip restaurant met lekker eten. Na nog even mailen met wat hotels, is het zometeen tijd voor wat extra hoofdstukken lezen!