Als we opstaan ziet het er goed uit: zonnig en niet meer zo ontzettend heet. We verheugen ons op ons plan van vandaag… en morgen! Het is de bedoeling dat we vanavond ergens anders slapen!

Na een cracker met kaas en sap (het begint wat saai te worden, maar
de rest van de maaltijden is zo uitgebreid dat dit wel zo gezond lijkt)
laten we een briefje achter bij de receptie dat we van plan zijn om
vannacht niet terug te komen. Stel je voor dat ze een zoekactie zouden
starten… We vertellen voor de zekerheid ook nog aan twee hotelgenoten
wat we gaan doen en stappen dan in de auto. Het eerste stuk, naar
Iraklio, kunnen we bijna dromen inmiddels, maar daar rijden we deze
keer snel voor bij. We volgen de snelweg langs de kust en onderweg
wordt het landschap steeds beter. We zitten duidelijk in het goede
seizoen: alles staat in bloei. Geel, roze, lila, paars, wit en
tussendoor de prachtig blauwe zee. Op sommige plaatsen begint het
strand op nog geen 50 m van de snelweg en ligt de zee daar weer 20
meter achter. Het weer is inderdaad geweldig en met een koffiestop
onderweg rijden we uiteindelijk in drie uur naar Hania.

We vinden een parkeerplaats in een parkeergarage net westelijk van
de muur rondom de oude stad, op nog geen 5 minuten lopen van
het plein met de cathedraal. In een leuk koffietentje achter de
kerk drinken we koffie en daarna maken we plannen voor de rest van ons
bezoekje. Gezien de sluitingstijden gaan we eerst naar de overdekte
markt. Niet heel groot, maar gebouwd in 1911 in de vorm van een kruis
(ze moesten er de grote toegangspoort in de vestingmuur voor slopen,
maar kleinigheidjes houd je altijd…) en met allerlei zaakjes naast
elkaar: leer naast vlees, kaas naast kruiden en souvenirs naast
eettentjes. Een aardige dame in het kruidenwinkeltje blijkt Nederlands
en vertelt dat het eind van de week Grieks Orthodox Pasen is. Ze vindt
ook dat we eigenlijk aan de zuidkant van het eiland moeten slapen: wel
zo rustig. We bedanken haar na een praatje van 5 minuten en vertrekken
– na een uitzichtstop bovenop het bastion – naar het museum.

Dat is gevestigd in een gebouw uit de 17e eeuw dat onder andere
dienst heeft gedaan als opslagplaats, filmtheater en
munitieopslagplaats voor de Duitsers. Het heeft een aardige collectie,
met onder andere mooie munten en plaquettes met Linear A en B, het
nog steeds niet geheel ontcijferde schrift van de Minoans.

Na dat bezoekje is het dringend tijd voor lunch. We dwalen wat
langs het water, maar vinden uiteindelijk een geweldig tentje net een
straatje van het water af: uitzicht op het water, heerlijk eten en erg
aardig personeel, dat ons waarschuwt dat onze eerste keus wel erg veel
is. Als we wat hebben geschrapt moeten we haar na het eten gelijk
geven. Het was heel erg lekker, maar genoeg!

We sluiten ons bezoek aan Hania – vroeger overigens de hoofdstad van
het eiland – af met een rondje dwalen langs de haven, het arsenaal, de
oude venetiaanse pakhuizen en de stad. Achter elke hoek die we omslaan
vinden we opgravingen, restjes stadsmuren en andere ‘oude resten’. Het
geeft de stad een heel eigen charme: hier wordt duidelijk als heel lang
geleefd!

We vinden zonder problemen de auto terug, betalen en besluiten naar
Rethymno te rijden. Het is inmiddels eind van de middag en hoewel het
nog tot zeker half 8 licht is willen we vooral eerst een slaapplaats
vinden. We rijden na een kleine toeristische omleiding (per ongeluk erg
leuk, maar we worden wel wat moe van de beroerde manier waarop de
weg bewijzerd is) zonder verdere problemen naar Rethymno. Op aanraden
van de LP vinden we een slaapplaats bij pension ‘Atelier’. Een dame
verhuurt daar 3 kamers , boven haar pottenbakkersatelier. Het
blijkt echt een keurige kamer (en erg betaalbaar), met een nette
badkamer, een keukenblokje, een balkon en zelfs een flatscreen tv! 

We gooien onze tas neer, parkeren de auto achter het vlakbij gelegen
archeologische museum en besluiten eerst nog maar eens een drankje in
de zon te doen. Westelijk van het fort (op nog geen 5 min lopen van ons
hotel) staat een rij tafeltjes vlak aan het water in de zon. We wagen
ons aan Grieks bier en rode wijn (allebei per glas al een enorme
hoeveelheid) en zitten heerlijk een uurtje te genieten. Daarna lopen we
om het fort heen naar de andere kant en ploffen neer op het terras van
een restaurantje ter hoogte van het fort, dat uitkijkt over de haven en
de stad. Het is inmiddels wat fris geworden, maar we krijgen geen spijt
van het eten. De eigenaar vertelt ons dat hij net open is (2e dag) en
vindt het wel leuk, twee geinteresseerde touristen. Op zijn aanraden
eet Karin (na een heerlijk voorgerecht) risotto met verse mosselen en
ze eet er bijna haar vingers bij op. Na het eten krijgen we Halva van
hem, een soort cake, en na de koffie ook nog raki. Bovendien vertelt
ook hij ons dat we dringend ook naar het zuiden van het eiland moeten.
We beginnen alle hints nu toch serieus te nemen!

Als we uitgegeten en gedronken zijn, proberen we in een Internetcafe
onze avonturen online te zetten, maar na 1 dag houden we het voor
gezien. De verbinding is vreselijk traag, de tekens en sommigeletters
staan op de verkeerde plek: we krijgen er de kriebels van en ons bedje
roept. Met het geluid van een avond die voor sommige mensen nog maar
net lijkt te beginnen, vallen we in slaap.