Als we wakker regent het. Op zich is regen op je laatste dag niet zo
erg, maar als je nog een hele dag hebt, hoop je toch op een beetje
zon. We worden dus bevestigt in onze keuze om lekker nog een stukje te
gaan rondscheuren.

We ontbijten met een yoghurtje en pakken daarna de tassen in. Dat is zo
gebeurt en eigenlijk zijn we wel klaar om weg te gaan. We kunnen onze
bar/hotel-vriend echter nergens vinden, dus vlot uitchecken wil even niet zo lukken. Uiteindelijk laten we bij de
receptie de sleutel achter, met een briefje en hopen maar dat hij dat
snel vindt. Daarna rijden we naar het dorp. Daar is het dubbel zondag.
Niet alleen zijn hier op zondag de winkels nog gewoon dicht, maar deze
Paaszondag zien we vooral mensen op hun (jawel) Paasbest naar de kerk
gaan. Alle winkels zijn dicht en ook de tent waar we op koffie hopen
doet niet zoveel. Jammer, maar gelukkig hadden we er op gerekend en
veel water meegenomen.

Omdat we nog nauwelijks benzine hebben, rijden we eerst in de richting
van Agios Nicolaos, waar we de afgelopen dagen veel tankstations hebben
gezien. Dat blijkt geen overbodige luxe: uiteindelijk is het vierde
tankstation open en de rest van de dag komen we alleen in de buurt van
het vliegveld open tankstations tegen!
Na de tankstop rijden we een stukje terug richting Neapoli en daar
slaan we af de bergen in. We willen naar het Lasithi plateau, waar we
op dag 1 ook al een poging voor hebben gedaan. Wrang genoeg is het
zicht nog slechter dan op de eerste dag, maar we willen deze volgens
alle verhalen zo mooie hoogvlakte toch niet overslaan.

De route is inderdaad erg mooi: hij slingert de bergen in en ondanks
dat we niet overal van het uitzicht kunnen genieten, zijn alleen al de
dorpjes waar we doorheen rijden erg mooi. We zien huizen vol familie,
lammeren aan het spit en ezeltjes in de tuin. Langzaam slingeren we ons
de berg op. Uiteindelijk komen we bij een tent die open is en besluiten
daar van koffie te genieten. De eigenaar ontvangt ons hartelijk en we
krijgen koffie en zelfgemaakt gebak. Hij is het vuur al op aan het
stoken voor het lam en langzaam druppelt er familie binnen. Hij, zijn
tent en zijn grootvader blijken in de ANWB-gids te staan en vol trots
laat hij ons het boekje en het houtsnijwerk van zijn opa zien. Het is
inderdaad erg mooi, de koffie en het gebak zijn heerlijk en
uiteindelijk gaan we na anderhalf uur weg met een houten kom, een pot
thijmhoning en een zonnig humeur.
Gelukkig maar, want de zon is nog steeds in geen velden of wegen te
bekennen. Als we over de bergketen komen waar het plateau begint,
stoppen we voor lunch, maar het beloofde uitzicht is volledig verdwenen
in de wolken die als mist voorbij schuiven. We genieten wel weer erg
van het eten en van de Paassfeer die er in het restaurant hangt. De
familie druppelt langzaam binnen en beweegt zich ongedwongen tussen de
gasten en iedereen is enorm vrolijk en – als altijd – gastvrij.

Uiteindelijk rijden we verder het plauteau op en omdat we een
binnendoorweg kiezen, komen we in de mist zelfs heel veel van de
broemde molentjes tegen. In de buurt van de Dikti grot, waar Zeus
geboren zou zijn, stoppen we op de berg voor uitzicht en ineens is er
ook even ruimte in de wolken. Het is allemaal erg grauw en de opnieuw
naderende wolken zien er geweldig spectauculair uit. Ook de rest van de
route regent het en trekken wolken op ooghoogte voorbij, maar het is
wel erg de moeite waard. Als we opnieuw over de bergen komen zien we op
de bergkam de venetiaanse molentjes spookachtig in de mist staan, maar
100 meter verder is er ineens een gat in de wolken. Zon!

We scheuren terug naar de kust, waar we uiteindelijk in Hersonissos een
bakkertje vinden dat open is en waar we allebei een resuachtig broodje
halen (ons avondeten). Daarna zit het er echt op: we rijden terug naar
de luchthaven waar we zonder problemen de auto inleveren. Het gaat nog
sneller dan op de heenweg: zet ‘m daar maar neer en bedankt. Dan lezen
we een boek en checken in voor de terugvlucht.

Die verloopt snel, hoewel niet zo snel als op de heenweg, en
uiteindelijk zijn we om 12 uur ‘s nachts terug in Nederland. Daar staat
Harro te wachten, zodat we in een zucht thuis zijn. Slapen, want dan is
het wel over met onze energie. Maar: Kreta is erg de moeite waard. Het
eten, de enorm vriendelijke mensen, de bezienswaardigheden, het weer,
het landschap: we hebben er van genoeten. Als er een volgende keer
komt, gaan we ook weer in dit seizoen: alles staat in bloei en het is
heerlijk rustig. Bovendien regelen we dan alleen een vlucht, zodat we
nog makkelijker rond kunnen trekken. En die komt er wel, die volgende
keer!