We hebben vandaag niet echt een programma en besluiten met twee groepsgenoten er een rustig dagje van te maken. Na kort uitslapen, we staan om 8 uur op, en een ontbijt worden we door Kris in de stad gedropt. Onze eerste doel is een bezoek aan de SS Klondike, een van de raderboten die vroeger op de Yukon voer en nu op de kade te bezichtigen is. Al snel blijkt dat we alleen met een gids de boot kunnen bezichtigen en de volgende tour pas om 11 uur begint., Tijd voor een bakkie koffie dus en met z’n vieren struinen we door het stadje naar een Starbucks waar we ons tegoed kunnen doen aan een “Vente Non fat skimmed Soya American Cappucino with an extra shot and some almondsyrup” of zoiets. Harro houd het maar bij een koffie en Eef bestelt een frappucino en tot onze grote verbazing zien we hier het huwelijksreis stel uit Dawson terug. Het valt ons al snel op dat met name de dame zonder een fles wijn in haar mik toch een stuk verlegener is… De wereld blijkt hier weliswaar erg groot qua afstand maar qua mensen erg klein. Keer op keer komen we mensen tegen die we dagen eerder ook al hebben gezien of gesproken.
Na de koffie slenteren we weer terug naar de raderboot die er ondertussen prachtig bij ligt in de stralende zon, het is zelfs zo warm dat we voor het eerst in t-shirtjes buiten rondlopen. Dat is weer heel andere koek dan vannacht, want het heeft ook vannacht weer lekker gevroren. Bij de boot bekijken we eerst een video in een tent over de boten, die tot 1960 op de Yukon gevaren hebben. In eerste instantie werden de boten gedurende een periode van 5 maanden alleen gebruikt om voorraden dieper de binnenlanden in te brengen, later werden ze ook wel gebruikt voor vervoer van toeristen. De Yukon zelf is zo’n 7 maanden per jaar dichtgevroren en gedurende die tijd werden de schepen in Whitehorse op de kade getakeld. Geen eenvoudige operatie want zo’n bootje is al snel een meter of 15 breed en een meter of 80 lang.
De Klondike die we gaan bezichtigen is een van de grootste van deze boten en werd gebruikt om eten en ander noodzakelijke voorraden naar Dawson te brengen en op de terugweg zilvererts uit de omgeving van Mayo mee terug te nemen. De dame die ons door de boot gidst verteld ons veel over de geschiedenis van de boot en laat ons de stookketel en de machines zien die dit prachtige schip aandreven. Boven zien we de cabines van het personeel en de eerste klas reizigers en natuurlijk de brug van waaruit dit schip werd bestuurd. Al met al een leuke trip die ons weer wat meer inzicht geeft in de spannende tijden van de goldrush die zo bepalend zijn geweest voor dit gebied,
We besluiten dat het tijd wordt voor een wandelingetje en lopen richting de 3 kilometer verder gelegen waterkrachtcentrale waar ze een vistrap hebben gebouwd om de zalmen een kans te geven om naar de verder gelegen stromen te zwemmen. Het leuke van de vistrap is dat ze onder het water glazen ramen hebben gebouwd waardoor je de zalm goed kan bekijken die hier omhoog komt gezwommen. Alle vissen worden hier nauwlettend geteld en kunnen pas doorzwemmen als ze met de hand over een barrière in het water zijn gezet. We zijn precies op tijd om te zien hoe de medewerkers enorme knalrode zalmen met visnetten uit het water scheppen, ze registreren en aan de andere kant weer in het water uitzetten. Een erg mooi gezicht en het levert dan ook weer mooie plaatjes op. Aan de andere kant van de rivier lopen we weer rustig terug naar het stadje en lunchen met zijn viertjes bij een koffietent. Daarna is het voor ons tijd om een beetje te gaan shoppen en we gaan snel op zoek naar een outdoorzaak in de buurt. We bekijken nog wat andere winkeltjes, eten nog een ijsje en besluiten dan een bezoek te brengen aan het McBride museum. Dit blijkt een flinke verzameling oude voorwerpen zonder structuur of samenhang. Volgens ons heeft ook de eigenaar van het museum geen idee waar het over gaat en dat blijkt ook wel uit een plaquette waarop staat dat er eens in de zoveel tijd andere oude objecten uit de enorme verzameling worden tentoongesteld. We zien best een paar leuke dingen (een grasmaaier uit 1960?), maar geheel duidelijk wordt het ons niet. Desalniettemin vermaken we ons prima en na deze enerverende ervaring is het tijd om terug te gaan naar onze camping. We bekijken in het Visitor Center nog snel een video over het gebied en worden dan opgepikt door Kris. Hier volgt weer het dagelijkse ritueel van koken, afwassen en opruimen onder het genot van een drankje en een prachtige zonsondergang.