De waarschijnlijk minst leuke dag van de reis staat ons voor de boeg: een busreis van dik 12 uur, wederom een grensovergang naar de VS en definitief afscheid van Kris.
We staan om kwart voor zes op, de laatste restjes eten worden weggewerkt en er worden nog wat lunches gemaakt voor onderweg en om half acht zit iedereen klaar in de auto. De eerste twee uur rijden we nog met Kris mee, hij brengt ons naar een dorpje kort voor de grens met de VS. Om nog onduidelijke redenen mag hij de VS niet terug in met een tourgroep omdat hij Canadees is. We kunnen nu nog een aantal stops maken om naar beesten te kijken en worden op de valreep nog getrakteerd op een visarend en een bever. Kort na tienen zijn we er en nemen we definitief afscheid van Kris. De spullen worden overgeladen in een ander busje wat speciaal hiervoor is gehuurd door de reisorganisatie. Harro duikt voorin en een lange ruk van 10 uur achtereen in de bus met twee korte stops begint. De natuur blijft prachtig, maar de wegen worden wel minder. Het hobbelt aan alle kanten en overal worden we tegengehouden omdat er aan de weg wordt gewerkt. De grensovergang gaat meer dan soepel. Een lijst met onze namen is al gefaxt en een zowaar erg vriendelijke Amerikaanse douanier weet er zelfs een soort van grapje uit te brengen. We schatten dat hij ondertussen is ontslagen…
Eerste lunchstop is Toke, waar we al eerder op de Alaskan Highway hebben gereden. Veel wegen lopen er niet in Alaska en Yukon, en vrijwel iedere route brengt je uiteindelijk naar Toke Junction. We maken een korte stop, kopen wat snacks en rijden weer driftig door. Harro vermaakt zich door gezellig met de chauffeur te praten over van alles en nog wat, Eef ligt te slapen en achterin wordt er vooral gekaart, gelezen en vooral getukt. Om half acht stoppen we bij een McDonalds om wat te eten te halen, en dan is het gelukkig nog maar een uurtje naar het hotel in Anchorage.
Bij het hotel aangekomen blijkt er niemand aanwezig bij de receptie. Na wat telefoontjes weten we uiteindelijk toch iemand te vinden om er daarna achter te komen dat er voor ons geen kamers zijn geboekt… Na een half uurtje discussie en het optrommelen van een manager krijgen we het dan toch voor elkaar dat iedereen een eigen kamer met douche en toilet heeft. We duiken snel onze kamers en, springen onder de douche en duiken doodop ons bed in.