Vandaag krijgen we van Denis een omelet met toast en fruit die hij heeft opgemaakt als een Quetzal, een bijzondere vogel uit het oerwoud van Zuid- en Midden Amerika. Het ziet er geweldig uit en het smaakt nog beter. We zitten aan tafel met twee Japanse meisjes die ook walvissen gaan kijken. Ze vinden het nogal eng, dus we proberen ze te overtuigen dat het vooral heel gaaf is. Suzanne gooit wat roet in het eten, door enthousiast over onze springende vriend te vertellen, net als ze wat ontdooid zijn. We hopen voor 1 keertje dat de walvis niet springt bij deze meiden…

Wij gaan vandaag niet varen; in plaats daarvan rijden we een stukje naar het noorden, naar Bergeronnes. In dit minuscule plaatsje (660 inwoners) staat een soort museum over de oorspronkelijke prehistorische bewoners van dit gebied. Hoewel bijna alle uitleg in ingewikkeld Frans is, genieten we toch ruim een uur van de prachtige gebruiksvoorwerpen van de verschillende indianenstammen die hier ruim 8.000 jaar geleden al leefden. Bijlen en pijlpunten, maar ook resten van prachtig bewerkte vazen, bekers en borden. Er schijnen in de buurt ruim 130 sites gevonden te zijn en niet zo lang geleden hebben 2 toeristen bij toeval rotstekeningen gevonden. De autoriteiten houden voor nu de vindplaats geheim tot duidelijk is hoe die beschermd en bewaard kunnen blijven. We worden er wel nieuwsgierig van! Na deze leuke stop, rijden we door naar Cap de Bon Desir.
Dit stukje park (we moeten een paar dollar betalen om het terrein op te kunnen, zoals in veel provinciale en nationale parken) is vooral beroemd om de prachtige kustlijn. Het zou bovendien dé plek zijn om walvissen vanaf de kant te kijken. We bekijken het informatiecentrum en lopen dan door naar de rotsen. Daar zitten al heel wat mensen te kijken, dus op goed geluk gaan we ergens tussen zitten. Voor de kust zwermen heel veel kanoers, die duidelijk ook wachten op de walvissen.

We zitten nog maar net 5 minuten als we een luide snuif horen en op 15 meter vanaf de kust glijdt in al zijn elegantie een bultrug voorbij… We zitten iets hoger en kunnen alles perfect zien. De walvis zwemt rustig schuin van de kust weg, dwars tussen de kanoërs door. Uiteindelijk duikt hij op een meter of 100 vanaf de kust, op nog geen 3 meter van 2 kanoërs, die het beste uitzicht op een walvisstaart ooit hebben. Ook ons uitzicht is niet slecht: met de kanoërs in beeld is pas goed te zien hoe groot zo’n staart eigenlijk is… laat staan het hele beest! Na deze bijzondere start zitten we uiteindelijk ruim 3 uur op de rotsen. We worden getrakteerd op Minke Whales, zeehonden en een dolfijnensoort die we niet zo snel herkennen. We halen ondertussen wat drinken en stellen de lunch gewoon uit. Wat is dit genieten! Het weer is vandaag weer perfect (half bewolkt, zonnig en warm) en we genieten met volle teugen. Uiteindelijk lunchen we laat, rond 2 uur, in Les Ecoumins. Vervolgens rijden we terug naar Tadoussac, waar we de rest van de middag gebruiken om de site bij te werken!