We slapen een klein beetje uit en verzamelen dan al onze zooi. We hebben voor we weg gingen redelijk bescheiden gepakt, dus ondanks dat de kleding altijd wat de neiging heeft groter te worden, past het iedere keer toch verrassend eenvoudig in de tassen. Keurig om 9 uur leveren we de sleutel in bij de dame van de receptie die wat gestressed aan komt rennen. Daarna rijden we met de auto naar het dorp, waar we opnieuw bij het kleine ontbijtrestaurantje eten. Deze keer geen enorm ontbijt, maar eieren en toast voor Martijn en een bagel met jam en vers fruit voor Karin.

Na het ontbijt nemen we afscheid van Niagara on the Lake en rijden we westelijk naar het Welland Canal. De eerste versie van dit kanaal werd in 1829 aangelegd om het voor schepen mogelijk te maken de Niagarawatervallen te passeren en de Amerikaanse (of andersom, de Canadese) meren te bereiken. Het kanaal is 42 km lang en loopt van Port Colborne (aan de kant van Lake Erie) naar Port Weller (aan de kant van Lake Ontario). Schepen moeten door 8 sluizen en stijgen daarbij 100 m. Sinds de aanleg van het oorspronkelijke kanaal zijn er tot drie keer toe wijzigingen aangebracht in de loop van het kanaal. Het nieuwste kanaal stamt uit 1932.

We hebben geluk: als we aankomen bij Lock 2 gaat er net een schip doorheen. Dit schip is – leren we – speciaal gemaakt voor het kanaal en de meren: het heeft hoge, rechte zijkanten en past met 200 m precies in de 8 sluizen (elk 233,5 m lang). Dit schip begint net aan zijn tocht door het kanaal: het gaat omhoog van Lake Ontario naar Lake Erie. Het is een geweldig gezicht om het schip met een behoorlijke snelheid omhoog te zien komen. We parkeren snel de auto en maken veel foto’s. Als het schip wegvaart komt het zo dichtbij dat we het bijna aan kunnen raken. Het torent dan inmiddels ver boven ons uit.
Nadat het schip uit het zicht is, maken we een snelle stop bij St. Catharines, het dorpje waar de schepen vroeger aankwamen. Het oude haventje is piepklein: we kunnen ons voorstellen dat de huidige schepen niet eens door de oude versie van dit kanaal heenkunnen! Het ziet er wel erg schattig uit, met een mooi vuurtorentje. Daarna rijden we terug naar het huidige kanaal, waar we de Welland Canal Parkway opduiken, naar het zuiden. Het schip dat we daarstraks zagen is inmiddels aangekomen bij Lock 3. Daar is een soort museum en een verhoogd uitkijkplatform. We blijven bijna een uur op het platform staan, waarbij we het schip zien binnenvaren, aanleggen, omhoog komen en uiteindelijk weer wegvaren. Het is een machtig gezicht. En dat vinden duidelijk meer mensen: er stoppen in de tussentijd wel drie touringcars, hoewel de meeste mensen niet langer blijven dan15 minuten. Gelukkig zijn we duidelijk langer dan de meeste Amerikanen, dus we kijken over het algemeen makkelijk over de massa’s heen.

Na deze stop rijden we door naar Lock 7, waar we een bezoek aan de Kissing Rock brengen. Er hangt een wat onduidelijke legende aan deze rots: het is ons volkomen onduidelijk waarom, maar bij deze rots zoenen betekent volgens de verhalen eeuwigdurend geluk in je relatie. Vooruit, een klein kusje kan vast gaan kwaad. Aansluitend drinken we koffie, in de zon op het terras, met uitzicht op een schip van de Coast Guard dat door de sluis wordt getransporteerd. Tenslotte rijden we door naar Port Colborne, waar we na enig zoekwerk een leuk cafe vinden waar we – opnieuw laat – lunchen.

Dat was het einde van de Welland Canal Parkway: hoewel het misschien wat suf klinkt vinden wij de geschiedenis en vooral al die enorme schepen erg leuk. En nu we toch in de geschiedenismodus zijn, vinden we eigenlijk dat een bezoekje aan Fort Erie er ook bijhoort. We rijden over Highway 3 naar het Westen, waar we om kwart voor 4 aankomen bij het fort dat – net als fort George – een belangrijke rol heeft gespeeld in de Brits-Amerikaanse oorlog van 1812. Het fort werd ingenomen door de Amerikanen, maar vervolgens in 1813 weer door hen verlaten, waarna de Britten het weer inpikten.

Wordt vervolgd