We slapen goed in ons kleine kamertje in het Anchorage Motel. Omdat onze tour pas om 13 uur begint doen we rustig aan. We slapen een beetje uit, douchen uitgebreid en pas rond half 10 zitten we in het dorp aan het ontbijt. Vandaag gaan we voor een echt Canadees ontbijt. Martijn eet twee scrambled eggs, met bacon, toast en koffie. Karin kiest pancakes. Voor wie nog nooit Amerikaans / Canadese pannenkoeken heeft gegeten: deze bijna wafeldikke ronde plakken lijken in niets op onze pannenkoeken of flensjes. Karin eet ze met boter en jam en als je er drie op hebt, hoef je vervolgens tot in de middag niet te eten!

Na het eten pakken we de auto en besluiten een rondje te rijden in de buurt. Ook groter Niagara on the Lake is idyllisch. Er staan kasten van huizen, maar zelfs de kleine huisjes hebben keurig verzorgde tuintjes (bloemen, overal bloemen), veranda’s met schommelstoelen en schattige naambordjes. We rijden langs het water, langs de de golfbaan en uiteindelijk rijden we naar Fort George. Dit fort heeft, net als Fort Erie aan de zuidkant van het schiereiland, een belangrijke rol gespeeld in de oorlog tussen de Britten en de Amerikanen, aan het begin van de 19e eeuw. Amerika viel toen het huidige Canada binnen, maar werd na een paar jaar terug gedreven achter de huidige grenzen. Bijzonder, want de Britten waren zwaar in de minderheid!

We wandelen naar binnen en worden welkom geheten door een man in kleding uit die periode. Hij wuift ons snel door naar het eerste gebouw: er is net een gratis rondleiding begonnen (ook de toegang tot het fort is gratis), dus als we willen aansluiten… We haasten ons naar binnen en sluiten aan bij een rondleiding die uiteindelijk drie kwartier duurt. Een man in gepaste kleding vertelt ons alles over de oorlog, het fort en het leven van de soldaten en offcieren in die tijd. Fort George was duidelijk bedoeld als bevoorradingslocatie. Het terrein is veel te groot en bovendien slecht verdedigd, om het in oorlogstijd lang uit te houden. De Britten wisten dit ook en trokken zich terug toen de Amerikanen in 1812 begonnen met schieten. Het fort werd kapotgeschoten, maar is sindsdien perfect gerestaureerd.
De rondleiding is erg leuk: we horen veel over de geschiedenis en door de restaurantie met zoveel mogelijk originele stukken, krijgen we een goed idee van het leven van de manschappen (niet zo denderend) en de officieren (stukken beter). Het feit dat de officieren het een stuk beter hadden kwam overigens omdat ze hun post en alles dat daarbij hoorde, van uniform tot huisinrichting, moesten kopen.

De rondleiding sluit af met het afvuren van een musket. We krijgen de uitleg mee, maar moeten helaas voortijdig afhaken. Het is bijna 13 uur en we worden om 10 over voor ons motel afgehaald! We haasten ons naar huis, waar we ons in een paar minuten klaarmaken voor vertrek. We eten het fruit dat we gisteren hebben gekocht, maar echt honger hebben we na het enorme ontbijt nog steeds niet. Na een laatste plaspauze en wat drinken, gaan we voor het motel staan wachten. Het weer is verrassend genoeg opnieuw geweldig: er was prutweer voorspeld, maar gelukkig zitten de weerdames en -heren ernaast!

Exact om 10 over 1 worden we opgehaald door Diane van The Grape Escape. Ze rijdt voor met een grote auto en behalve wijzelf gaan er nog 2 andere mee op tour. Dat is behoorlijk relaxt en na een korte rondrit door de stad, waarbij al snel blijkt dat de van oorsprong Britse Diane een geweldig gevoel voor humor heeft en erg aardig is, pikken we Mike en zijn vriendin op. De Vriendin krijgt de hele tour geen naam. Ze is een echte ‘city girl’ (zegt ze zelf) uit Toronto en ze vindt alles ‘soooo cute’ en ‘really great’ en ze ‘loves being in the country’. Mike maakt zichzelf onsterfelijk door aan te geven dat zijn rolmodellen Al Bundy en Homer Simpson zijn… Afijn, ze zijn vermakelijke groepsgenootjes voor een middag en we zijn al snel onderweg naar Palantine Hill Wine Estate. Deze kleine wijnboer maakt zelf dit jaar geen wijnen: de vrouw in de winkel (van oorsprong uit Quebec, met een zwaar Frans accent) vertelt dat haar man vorig jaar is overleden. Haar zoon en zijzelf houden de zaak draaiend, maar slaan het wijn maken een jaartje over. Ze laat ons een echt verrukkelijke witte wijn proeven, verschillende – niet heel bijzondere – rode wijnen en tenslotte een Ice Wine.

Niagara is beroemd om deze erg dure wijnsoort. De wijn wordt gemaakt door een deel van de druiven aan de rank te laten tot ze de eerste nacht -10 (ja echt) hebben gehad. Dat kan in oktober zijn, maar ook in februari. Als de druiven storm, vogels en ongedierte hebben overleefd worden ze, voor het licht is en de druiven zouden kunnen ontdooien, geplukt (met de hand) en geperst. De druiven zijn enorm zoet en de wijn smaakt erg zoet en is zeer geconcentreerd. Twee druppels staat gelijk aan 1 druif! De wijn is dan ook erg duur, omdat hij veel werk vergt en er zo’n lage opbrengst is. Sommige jaren is er geen ijswijn! Het is een soort ultieme dessertwijn die koud geserveerd wordt, bijvoorbeeld met sterke kaas, chocola of zoet fruit.
We verwachten er niet zoveel van (we zijn allebei geen grote fan van zoet), maar tot onze verrassing is de wijn eigenlijk heel lekker. Ja, hij is erg zoet, maar ook heel rijk van smaak. We kunnen ons een klein glaasje met de bovengenoemde eetwaren helemaal voorstellen na een luxe diner! We drinken dit glas helemaal leeg en bedanken de dame achter de balie uitvoerig die helemaal opleeft van alle complimenten.

Na deze stop doen we nog twee ‘estates’ aan, waaronder die van de Nederlandse wijnmaker Marynissen. Zij dochter staat tegenwoordig in de winkel. Hoewel zij er ook niet is, wordt er vreselijk enthousiast gereageerd op de opmerking dat wij Nederlands zijn. We proeven bij beide wijnboeren drie soorten wijn en natuurlijk een Ice Wine. Vooral een Merlot uit 2002 is erg lekker. Dit jaar was een uitzonderlijk wijnjaar horen we, net als 2007. De jaren tussenin waren minder, hoewel we voor de tweede keer een wijn uit 2004 ook erg lekker vinden. Behalve de Merlot zijn vooral de Caberbet Franc en de Meritage wijnen die we veel tegenkomen. De Ice Wine is vaak Vidal, maar we proeven ook een Gewurzstraminer die we eigenlijk nog veel lekkerder vinden.

We sluiten de tour af met een bezoek aan de Jackson-Trigg wijnboerderij, een hypermoderne wijnboerderij waar we een uitgebreide rondleiding krijgen door de velden, door de hallen waar wijn wordt gemaakt en door de kelder met de houten vaten waar we veel uitleg krijgen. We vinden het allebei erg leuk om dit ook te zien: hoewel we allebei een aardig idee hebben  hoe wijn maken er aan toe gaat, is het ‘live’ zien wel erg leuk. We leren ook allerlei dingen, bijvoorbeeld dat houten vaten soms wel 1000 dollar per vat kosten! De tour duurt bijna een uur en wordt afgesloten met een proeverij. De wijnen vinden we niet zo heel erg bijzonder hoewel ook deze Ice Wine weer erg goed is. Wat verrast over onze eigen smaak stappen we weer in de auto.

En daarmee is de tour ten einde! We hebben een heel erg leuke middag gehad en dat vertellen we Diane dan ook. Ze zet ons, op ons verzoek af in het dorp, waar we eerst maar eens een frisje gaan drinken. Daarna besluiten we dat het een goed idee is om vroeg te eten. We hebben nauwelijks geluncht en na alle proefacties is iets eten misschien geen slecht idee. Diane heeft ons de tip gegeven om REST uit te proberen, een restaurant dat er in onze ogen – toen we er vanmiddag langsreden – absoluut niet uitzag. We besluiten het er toch maar op te gokken en wandelen vanuit het dorp de 15 minuten naar het restaurant. Na enige aarzelen gaan we toch maar naar binnen.
We zijn volkomen verbijsterd dat het binnen enorm druk blijkt en er heel leuk uitziet! We krijgen het laatste niet-gereserveerde tafeltje en vervolgens krijgen we een echt heeeeeerlijke maaltijd voorgezet. Alle ingrediënten zijn vers, alles wordt zelf bereid: het is echt geweldig. Soep vooraf (gazpacho voor Karin en soep van gerookte tomaten voor Martijn), daarna een malse steak voor Martijn en drie soorten varkensvlees voor Karin en vervolgens delen we een heerlijk chocolade en frambozen toetje, met iedereen een eigen kop prima koffie.

Daarna dreigt er explosiegevaar: we kunnen geen pap meer zeggen en zijn bang dat elke hap extra tot een vreselijke knal zal leiden. We rekenen af en gebruiken het half uur lopen naar het motel om de spijsvertering in beweging te krijgen. Dat lukt prima en al napratend over de geweldige dag komen we in het motel aan, waar we vroeg in slaap vallen.