Heerlijk geslapen, zonder meer, dus als we wakker worden en zien dat het volledig grijs is, halen we onze schouders op en schuiven aan het ontbijt aan. Blijkbaar hebben we genoeg mazzel gehad en is het tijd voor minder weer. We hebben zoveel zno gehad dat we niet durven te mopperen.

Het ontbijt is heerlijk en met enige spijt checken we uit. Het was een pirma hotel op een prachtige plek en hoewel veruit het duurste deze week, zeker de moeite waard! Maar goed, de rest van The Moor roept en eigenlijk maakt die mist, want dat blijkt het te zijn, het wel af. We kunnen ons zo de spookverhalen wat beter voorstellen in ieder geval. Om te beginnen rijden we een klein stukje terug in de richting waarvan we gisteren aankwamen en gaan op zoek naar de Merrivale Stonerows. De naam zegt het al: rijen stenen (en steencirckels) van circa 2.500 v. Chr.

Het is even zoeken, maar uiteindelijk vinden we de juiste steenhopen (er zijn zo’n 5.000 archeologische vondsten gedaan op de Moor, dus het is soms even de vraag naar wat voor soort steen je tuurt) en de parkeerplaats die er het meest handig voor is. We wandelen een stukje het veld in en eigenlijk is het behoorlijk indrukwekend.Zo van een afstand leek het wat tegen te vallen, maar we zien duidelijke circkels met stenen dicht bij elkaar (volgens de archeologen de basis van een huis) en stenen ver van elkaar (onduidelijk doel: religieus?). Ook zien we burial mound (nog met afdekstenen) en de beroemde steenrijen waarvan de bestemming helemaal ondudielijk is. Het heeft iets heel bijzonders, zo midden in dit verlaten veld, tussen de schapen en de koeien.  Als het zonnetje ineens door de mist breekt genieten we een tijdje in stilte van het schouwspel.

Tijd voor iets drinken en bij de Information Centre in Postbridge drinken we iets, plassen en zoeken we net zo lang tot we in een boekje een kaartje van de volgende site zien, zodat we een idee hebben van waar we moeten zijn. Daarna bekijken we eerst de bezienswaardigheid van Postbridge zelf, de clapperbridge. Dat is een stenen brug, die is ‘afgedekt’ met grote platte dekstenen. De brug  bij Postbridge stamt waarschijnlijk uit de 14e eeuw en ziet er uit of hij er een jaar of 10 ligt. Keurig afgewerkt, stevig en je mag er nog steeds overheen lopen. Auto’s mogen op de brug ernaast.

Na een tijdje zoeken we de auto weer op en gaan we op zoek naar Grimspound, de overblijfselen van een volledig prehistorisch dorp. Uiteindelijk geven we het op: er staan nergens bordjes en we hebben al drie keer bijna een suf op de weg liggend schaap in kebab verandert. We planten de auto op een kleine parkeerplaats en besluiten alleen een klein stukje naar boven te lopen richting de Hound Tor. … Uiteindelijk blijkt de wandeling simpeler dan gedacht en voor we het weten staan we bovenaan, waar een kleine kudde ponies ons onderzoekend aanstaart (de schapen houden afstend zoals je begrijpt…). Het is er schitterend en als we klaar zijn met naar beneden turen kijken we opzij… en zien Grimspound op de volgende heuvel liggen. Eigenlijk vinden we het wel prima zo: we kunnen de omtrekken goed zien en zo te zien is er van dichtbij meer van hetzelfde te zien. Juist, stenen. Maar: het is oprecht een mooi gezicht en bovendien een gaaf idee dat er zo lang geleden al mensen in dit landschap woonden. En nog wel meer dan nu, al zal het aantal toeristen wat minder zijn geweest.

Als we uitgekeken en uitgefotografeerd zijn, wandelen we rustig naar beneden. Tijd om er vandoor te gaan. Inmiddels zijn de laatste mistflarden vertrokken, is het ongeveer 20 graden en tijd voor lunch en daarna… het strand!

In een klein plaatsje waarvan we de naam maar niet kunnen onthouden eten we lunch bij een bakker annex tea room en daarna scheuren we in iets meer dan een uur naar Lymes Regis, in het midden van de Jurrasic Coast. Deze kust is het enige landschap dat in Engeland op de wereld erfgoed lijst staat (de andere items zijn allemaal cultureel. De kust laat door de unieke opstuwing ervan, miljoenen jaren geologische geschiedenis zien, De rotsen zijn rood (200 tot 250 miljoen jaar oud), grijs (140 tot 200 miljoen jaar oud en tjokvol fossielen) of geel (65 tot 140 milljoen jaar oud) en Lyme Regis ligt middenin deze bijzondere kuststrook van in totaal 85 km lang en is DE plek om fossielen te jagen. Iets dat overigens volkomen legaal is hier en zelfs wordt aangemoedigd, omdat de fossielen anders met hoog tij door de zee worden meegenoen.

Als we aankomen is het nog steeds prachtig weer en we hebben al helemaal zin in wat strandwandelen en fossielen jagen. Maar eerst checken we in in de Blue Sky B&B. Er hangt een briefje op het raam dat we moeten bellen en als we dat doen vertelt een heel aardige eigenaresse ons hoe we binnen moeten komen, welke kamer we hebben en dat ze straks nog even langskomt. Onze kamer is prima: lekker ruim, met een enorm bed en een piepkleine badkamer. We gooien onze spullen neer, frissen ons wat op en zetten de auto op een andere parkeerplaats (waar we wel tot morgenochtend mogen blijven staan).

Daarna besluiten we toch maar weg te gaan en wandelen we – nadat we een briefje hebben achtergelaten – het meer dan schattige dorpje in. Het enige nadeel is dat er werkelijk geen plat stuk weg te vinden is, maar verder tekenen we voor nog een weekje hier. Langs winkeltjes en de boulevard en uiteindelijk naar binnen bij de tourist office. Daar vertellen ze ons dat het kustpad niet meer bestaat! Het is ingestort, maar we kunnen wel landinwaarts lopen. Dat was niet direct wat we in gedachten hadden, dus we besluiten er via het strand op uit te trekken.

We controleren netjes dat het inderdaad afgaand water is en pas na 7 uur weer opkomt en wandelen dan het strand op. De rotsen zijn een machtig gezicht en via een rij betonnen golfbrekers klimmen we het strand verder op. Daar gaan we eerst rustig zitten met een fles water en een zakje chips. In het zonnetje smikkelen we alles op. Lekker! Daarna klauteren we verder en al snel zien we in de rotsen waar we overheen klimmen de eerste fossielen. In de blauwgrijze rotsen zien we lichtgrijze en witte resten van schelpen, maar ook van enorme nautilus-achtige schelpen. Sommigen zijn wel30 of 40 cm in doorsnee!

Nu slaat de koorts natuurlijk toe en al zijn we nog wat sceptisch of we echt wat gaan vinden, het zoeken is er niet minder om. En met succes: al snel vinden we zelf de eerste stenen met afdrukken! Het lijkt bijna te mooi om waar te zijn en aangezien de stenen te groot zijn om mee te nemen, maken we foto’s als bewijs. We vinden in totaal zo’n 6 stenen met ‘resten’. De mooiste geven we aan een meisje dat wat gefrustreerd rondsnuffelt en ons met grote ogen bedankt voor de ‘schat’, die zij misschien wel mee kan nemen naar huis. Behalve fossiele afdrukken vindt Karin iets dat lijkt op versteend hout en Martijn een soort versteend koraal. We nemen de mooiste stukjes mee, maar de stenen met afdrukken blijven te groot. We laten alles achter en terwijl we ons omdraaien om weg te gaan, valt Karin’s oog op een stukje van 2 cm doorsnee… Jawel, bingo, ons meeneemstukje! We bergen het op en klauteren terug naar onze B&B.

Wat een dag. Tevreden en bekaf eten we een heerlijk hapje bij Jurrasic Seafood Grill: verse makreel (Martijn), krab (Karin), een visschotel (allebei) en een gedeeld stukje cheesecake toe. Terug op de kamer wacht ons een klein flesje wijn! Tevreden kruipen we in bed waar we lezen, de site bijwerken en bedenken wat we morgen gaan doen.