We hebben wat onrustig geslapen vannacht. Geen idee of het door de herrie komt, maar het kost uiteindelijk wat moeite om op te staan. Toch sleuren we onszelf uit bed en wandelen, nadat we de tassen in de auto hebben gezet en de sleutel in de deur hebben achtergelaten, naar een pub. Ja echt, een pub waar we kunnen ontbijten en prima ook. Allebei een sapje, een koffie en een bak met yoghurt en fruit en we kunnen er weer tegen. De pub heeft bovendien gratis Internet, dus we kunnen mooi even het verslag van gisteren afmaken en posten. De voormalige-White-Horse-Inn-nu-Qudos had wel Internet, maar het was gisteravond niet helemaal het moment om te vragen om de toegangscode…

Met een volle maag en een bijgewerkt verslag nemen we afscheid van Salisbury en rijden we naar Stonehenge! Jawel, deze wereldberoemde stop mag natuurlijk niet op ons lijstje ontbreken en nu we zo dichtbij zijn… Vooruit dan betalen we ook de (wat ons betreft wel erg hoge) toegangsprijs om echt dichtbij te kunnen gaan kijken. En – je mag het op het gevaar af zwevend te worden gevonden bijna niet meer zeggen – het is toch echt een indrukwekkend bouwwerk. Stonehenge is in verschillende stadia gebouwd, tussen 3.000 en 1.600 v. Chr. De stenen zijn enorm (makkelijk meerdere tonnen) en zitten via een ingenieus systeem van uitsteeksels en deuken (je, ik weet het, enorm technisch deze beschrijving…) aan elkaar. Het doel van de site is overgens nog steeds onbekend. Door de ligging van verschillende stenen (precies in de baan van de midzomer zonsopkomst en midwinter zonsondergang) is het idee dat de site religieus is, maar zeker weten doet niemand dat.

We kunnen om de stenen heenlopen, op een afstand van ongeveer 20 tot 40m. waardoor we weliswaar niet heel dichtbij kunnen komen, maar tegelijk weinig last hebben van de andere mensen op de site. En dat zijn er nogal wat. We komen binnen voor de echt grote drukte, maar als we binnen zijn worden er steeds meer busladingen losgelaten op de site. Ook ontstaat een enorme file op de wegen die langs de site lopen. Overigens heel dichtbij: de weg splitst zich om de site heen en aan een kant is de afstand tot de stenen zo’n 60 m schatten we!

Maar goed, ondanks dit wat erg toeristische karakter van de site is het toch gaaf om het een keer echt gezien te hebben. Als we uitgeken en gefotografeerd zijn, wandelen we erug naar de auto en rijden we 5 minuten verder, naar Woodhenge. De naam zegt het al: deze circkel was van hout en betonnen paaltjes geven aan waar de oorspronkelijke ppalen hebben gestaan. Er is bijna niemand… met uitzondering van een vrouw die plat op de grond ligt, op haar rug, naast de centrale steen… Ze ligt daar de hele tijd dat we er zijn en staat op als we weer in de auto stappen… hopelijk helemaal eh… opgeladen?

Na Stonehenge en Woodhenge hebben we vandaag nog een must-see op het programma: Avebury! Na nog een half uurtje rijden parkeren we in dit bijzondere dorpje dat gedeeltelijk in een steencirckel ligt! Hoewel er absoluut ook bezoekers zijn, is het lang niet zo belachelijk druk als bij Stonehenge. Nadat we een hapje lunch hebben gegeten bij The Circle Restaurant (…) wandelen we zo de site op. Het is een heel bijzonder gezicht. Een deel van de stenen is in de Middeleeuwen weggehaald, toen Engeland zich wat schaamde voor zijn heidense verleden, maar de stenen die er nog staan laten het plaatje goed zien De cirkel is de grootste ter wereld, met bijna 350 meter doorsnee, en is gebouwd zo rond 2.500 v. Chr. De stenen staan is een grote, losse cirkel. Er zijn geen dekstenen, maar het heeft ets bijzonders om de schapen te zien lopen tussen een deel van de stenen en de huizen te zien staan achter de rest.

We volgen de circkel rond en maken veel plaatjes, al is het de vraag hoeveel ervan overkomt op de foto. Het licht is ook wat minder, voor het eerst in een week is het (bijna) helemaal bewolkt! Na alle plaatjes en de wandeling gaan we terug naar de parkeerplaats waar we het parkeerkaartje en ons paarkeerplaatsje overdoen aan een dankbare dame die wat verhit probeert haar auto in een te klein vakje te proppen. Wij rijden door naar Bradford-on-Avon, het superschattige plaatsje waar we vannacht slapen in Elbury House.

Het is nog te vroeg onm in te checken dus we bekijken eerst wat van het dorpje en drinken thee in het schatigste Victoriaanse theehuisje dat we ooit hebben gezien. In 2009 is het verkozen tot ‘thee-locatie’ van het jaar voor heel engeland en we begrijpen helemaal waarom. Alles klopt, van de kromgebogen muren en de houten meubels, tot de Victoriaanse jurken van de serveersters en de enorme lijst theesoorten. We kiezen een blend van Darjeeling en Assam en drinken genietend een pot leeg. Daarna is het wel tjd om in te checken.

Joy, de eigenaresse, heet ons van harte welkom in haar werkelijk fenomenale huis, met een schitterend uitzicht op de omliggende velden. We krijgen een mooie kamer, een badkamer met bad en vervolgens ook nog thee met iets lekkers in de salon. Ze belooft morgen om kwart voor 8 ontbijt klaar te hebben staan, zodat we op tijd op de luchthaven zijn en toch rustig kunnen ontbijten. Daarna laat ze ons met rust en drinken we de thee, rommelen wat in de kamer en werken het verslag bij tot het tijd is om te gaan eten.

Met de auto rijden we het stadje in naar de Fat Fowl, een tapastent dat ons zeker 21/2 uur gevangen houdt met heerlijke tapas en een toetje. Als we geen pap meer kunnen zeggen wandelen we teru naar de auto en rijden we terug naar the Elbury Hous. Het enige dat we er horen is af en toe een auto… we horen ons bed nu al roepen!