Vandaag staat er weer een redelijke rit op het programma: Eerst weer een kilometer onverharde weg om op de Pan-American highway te komen, dan dik 70 kilometer naar Liberia (de tweede stad van het land) en dan nog een keer 25 km onverharde weg. Het hotel en het einddoel klinken goed: een mooie kleinschalige hacienda, op 20 minuten loopafstand van het nationaal park rond Rincon, een vulkaan met veel heet water poelen en blubberbaden.
Na wederom een prima ontbijt vertrekken we rond half negen en de reis verloopt voorspoedig. Weer worden we verrast door een luiaard die zich over de stroomdraden vlak langs de weg voortbeweegt. Dit keer hebben we ruim de tijd om er foto’s en een filmpje van te maken. Tot nu toe hebben we de luiaards in de parken alleen als grijze haarballen in verre bomen gezien, en langs de weg nu al twee keer van erg dichtbij…

De rest van de reis verloopt prima en met een korte stop voor een kop koffie komen we na een kleine drie uur aan bij ons hotel. Van het kleinschalige is alleen niet echt veel terug te vinden: We zijn in een soort resort geland, waar ze allerlei activiteiten hebben die met name bedoeld zijn voor families met kinderen. In totaal meer dan honderd bungalows, 4 restaurants waar ze allemaal hetzelfde buffet serveren, en wel één kroeg. Daarbij ook nog eens op 25 kilometer afstand van de bewoonde wereld. In eerste instantie vinden we het niet wat, maar laten we het maar even zo. We pakken wat spullen en gaan naar de receptie om te vragen waar de ingang van het nationaal park zich bevindt. Daar worden we wel erg raar aangekeken en wordt ons verteld dat dat wel een heel eind weg is, maar dat je ook prima op het terrein kunt wandelen… Dat proberen we dan maar even maar zijn het dan wel snel zat. Dit klopt werkelijk van geen kanten en is niet hetgeen dat ons is beloofd! De reisorganisatie krijgen we niet te pakken en dan zijn we het zat: Met behulp van de LP en een telefoon regelen we een leuk hotel in Liberia (de ‘our pick’ van de Lonely Planet, een bed en breakfast gehuisvest in een oude school genaamd El Punto). We melden bij de receptie dat we vertrekken en dat we het niet wat vinden. Dit levert behoorlijk verbaasde blikken op, maar daar trekken we ons niets van aan. We gooien de spullen in de auto, en na wederom 25 kilometer onverharde weg en nog eens een kilometer of 10 highway staan we bij ons hotelletje. Daar worden we prima ontvangen en krijgen een erg mooie kamer. De kosten maken we ons maar even niet zo druk om, dat gaan we tzt wel met de reisorganisatie uitvechten. We zijn erg tevreden met ons zelf, en nog meer als we er achter komen dat er een een super restaurant in hetzelfde voormalige scholencomplex is gevestigd.

Eerst gaan we op ontdekkingstocht de stad in. Het centrum ligt op ongeveer 5 minuten lopen, dus dat is snel gedaan. Aangezien Liberia werkelijk niets te bieden heeft op cultureel vlak (het enige museum is in aanbouw) en er ook voor de rest weinig bezienswaardigheden  zijn, eindigt de tocht al vrij snel in een leuk tentje. Met uitzicht op het centrale plein drinken we rustig wat en maken gebruik van het draadloze internet om even bij te lezen. Terug bij het hotel lopen we maar gelijk door naar het restaurant waar we genieten van een werkelijk heerlijke maaltijd. Eef begint met een ‘Azteca’ soep (volgens haar de lekkerste soep ooit) en Harro met een gebakken camembert met bramen compote… Eh ja, we zitten nog steeds in Costa Rica… Hierna volgen twee heerlijke steaks en zitten we bomvol. Wat een super tent! De bij het eten gedronken bellen wijn slaan ook fors in, dus we duiken weer op tijd ons bed in in ons oh zo mooie hotelletje.