Vandaag staat de langste rit tot nu toe op het programma, met een duur van dik 5 uur langs de kust naar nationaal park Manuel Antonio. Dit betrekkelijk kleine park staat bekend om zijn grote hoeveelheid apen en de zeldzame capucijneraapjes die hier zitten. Om 8 uur zitten we aan het ontbijt na een lekker lange nachtrust en na het uitchecken vertrekken we richting Nicoya en vanaf daar verder naar Manuel Antonio. We zijn nu wel blij dat we een goede kaart hebben meegebracht, want de routebeschrijving die we hebben gekregen laat voor dit stuk nogal wat te wensen over.

Met tussendoor een milkshake landen we rond half twee bij ons prachtige hotelletje. Een omgebouwde hacienda met 7 kamers en een zwembad. Het ziet er allemaal meer dan netjes uit, en de ontvangst door de eigenaar is ook allervriendelijkst. Nadat we snel onze spullen op de kamer hebben gedumpt, gaan we op zoektocht naar een lunchplek, want ondertussen sterft Eef van de honger en lust ook Harro wel een hapje. We vinden al snel een prima plek bij El Avion: een bar/restaurant wat om een militair transportvliegtuig heen gebouwd is. Het vliegtuig ziet er uit alsof het daar gecrasht is, maar dat is niet waar. Het echte verhaal is daaraantegen nog mooier: Het vliegtuig is voor 3000 dollar gekocht toen het op het vliegveld van San José stond weg te roesten. Daar was het achtergelaten door ene Oliver North, bekend van de Iran-Contra affaire. Dit vliegtuig maakte deel uit van de door de heer North zelf aangeschafte luchtmacht van 6 vliegtuigen waarmee hij wapens transporteerde vanaf een CIA vliegveldje in het noorden van Costa Rica. Nadat het hele handeltje aan het daglicht kwam doordat het zustervliegtuig van het vliegtuig in de bar crashte werd alles opgedoekt en bleef dit vliegtuig achter. In onderdelen naar Marco Antonio getransporteerd vormt het vliegtuig nu het hart van een prachtig restaurant, de romp zelf is verworden tot de ‘contra-bar’.

Het uitzicht uit het restaurant op de baai is fantastisch, en de brulapen die op nog geen 10 meter van de bar staan te schreeuwen dragen goed bij aan het sfeertje. We eten er heerlijk met een steak en een tonijn-steak sandwich en blijven nog rustig even zitten om te genieten van de apen.

We besluiten om terug te gaan naar het hotel, om daar nog rustig wat te lezen en het verslag bij te werken. Daar aangekomen begint het te stortregenen en houd het de rest van de middag ook niet meer op.
Aan het eind van de middag zijn ook twee van onze ‘reisgenoten’, een stel wat exact dezelfde reis volgt als wij in het hotel aangekomen. Al snel besluiten we met z’n vieren een hapje te gaan eten. Onze eerste stop, een Italiaans restaurant direct om de hoek van het hotel overtuigt niet echt, dus stappen we in  de auto en rijden naar het tot nu toe erg goed bevallen ‘El Avion’. We zitten op de bovenste verdieping, onder een overdekt gedeelte van het restaurant en zien het aan alle kanten om ons heen flitsen en horen het fors donderen. Met dit fantastisch uitzicht weten ze ook dit keer weer een prima maaltijd op tafel te toveren: een zalmsteak voor Eef en een dikke rode tonijnsteak voor Harro. Bij terugkomst in het hotel drinken we op de veranda nog een biertje en kletsen nog wat verder met onze reisgenoten. We maken het goed laat en liggen uiteindelijk pas om elf uur (!) in ons nest.