Reisverslag.org

Om 7 uur staat taxi Tinus voor de deur, die ons in een half uurtje naar Schiphol brengt. Daar is het best druk maar toch zijn we binnen 10 minuten onze tassen kwijt en even later staan we achter de douane. Anderhalf uur later mogen we ons melden voor het kruisverhoor dat er tegenwoordig bijhoort als je naar of via de VS vliegt.
Tien uur later stappen we uit in Houston, na veel slaap en een halve film (Harro) en een beetje slaap en 2,5 film (Eveline).  Alles gaat volgens planning, dus we hebben 4 uur op George Bush International Airport… In Texas…tsja, daar kies je ook niet voor. Daar snuiven we wat Amerikaanse cultuur door een bezoekje aan de Starbucks en een sports bar. Daarna mogen we instappen voor de laatste 3 uur naar Costa Rica.

We komen aan op de luchthaven van San Jose, en krijgen toch zeker 10 hotels en 5 taxi’s aangeboden. We zoeken toch door naar een bordje met onze namen totdat een kleine Tico (=inwoner van dit land) ons aanspreekt en ons een envelop met onze namen laat zien. Hij heeft nog een stuk of 10 enveloppen, dus nadat we ons gewillig op “de Nederlandse stoep” hebben laten parkeren, rent hij nog een tijdje door de mensenmassa om alle Hollanders te lokaliseren. Vervolgens dirigeert hij ons naar een paar taxibusjes en een half uur later zijn we in het centrum. In het hotel weten we nog net vriendelijk “buenos noches” uit te brengen, maar binnen een kwartier liggen we in bed. Na bijna een etmaal reizen zijn we daar wel aan toe…

Om half 6 lukt het om ons nog even om te draaien, maar om kwart voor 7 zijn we echt klaarwakker. Gelukkig is hotel Rincon de San José niet anders gewend. De hoofdstad is begin- en eindpunt van bijna alle reizen door Costa Rica. In deze periode zijn er vooral Europeanen die dus vroeg wakker zijn. Het hotel blijkt bij daglicht charmant; het bestaat uit huizen die met elkaar verbonden zijn. Daartussen is een soort overdekte tuin waar je kunt ontbijten. Ons onbijt bestaat vers fruit, eieren, brood, sap en koffie of thee. We laten het nationale gerecht gallo pinto, rijst met zwarte bonen, deze keer staan. Na het onbijt wandelen we even door de oude wijk.
Om 9 uur worden we opgepikt door een taxibusje en naar het kantoor van de locale reisorganisatie gebracht. Hier vertelt de Nederlandse eigenaresse een uitgebreid verhaal over de reis die ons te wachten staat. Er zijn nog 2 andere stellen en 2 families die min of meer dezelfde reis maken en die we deze trip dan ook vast nog wel tegen zullen komen. Een stel heeft zelfs exact dezelfde trip voor de boeg. We krijgen allerlei verhalen te horen over accommodaties, de wegen, geldzaken, en tips over activiteiten op de verschillende plekken.

Anderhalf uur later worden we met het busje keurig terug gebracht bij het hotel en is het tijd voor een verkenning van de stad. Dat is nog best lastig, want in totaal hebben we maar een dag in San José en dat terwijl we toch lichtelijk jet-lagged zijn. Gewapend met de Lonely Planet en het daar in beschreven voorstel voor twee dagen gaan we op pad. We beginnen met een tocht door het centrum en door de markt en nu blijkt pas echt dat Costa Rica toch een stuk moderner is dan de omringende landen. Veel westerse winkels en de Amerikaanse burgertenten zijn op elke hoek van de straat te vinden (of dat nou een niveau van ontwikkeling aangeeft is overigens discutabel). Na een twee uurtjes dwalen door de stad is het dan toch tijd voor een lunch, we genieten van hamburgers en BLT sandwiches.
Het is goed te merken dat het land erg toeristisch is en vooral catert voor grote aantallen Amerikaanse toeristen. In juli is het land daaraantegen voorbehouden aan Europese toeristen die denken dat het regenseizoen ook best leuk is. Terwijl we onze broodjes wegwerken en dit soort dingen lezen in de Lonely Planet is het dan ook zo ver: het begint te plenzen. Rustig blijven we even zitten totdat het ophoudt met regenen, althans dat is de theorie. We besluiten dan dat zodra we afrekenen het toch echt wel klaar moet zijn. Helaas gaat ook deze vlieger niet op en begint het steeds harder te storten. We schuilen nog wat buiten onder een afdakje maar dan besluiten dat het lang genoeg heeft geduurd en gaan we op weg naar het nationaal museum voor de dagelijkse portie cultuur. Daar blijkt het ook binnen niet geheel droog te blijven en in onze regenjassen bekijken we eerst de vlinderhal (in eerste instantie zonder een enkele vlinder)  en daarna een aantal tentoonstellingen over de geschiedenis van Costa Rica. Na anderhalf uur scherven, potten, skeletten, jade en goud zijn we er klaar mee en is het ook eindelijk gestopt met regenen. Nou, ja gestopt… In Nederland zouden we het nog een best buitje hebben genoemd, maar voor hier tellen we het maar als droog. We lopen naar het nationaal theater waar we ons tegoed doen aan een prima bak koffie en een smoothie.
Daarna is het weer tijd voor daglicht, we willen tenslotte niet toegeven aan onze jetlag. We hebben gehoord dat je hier dollars kunt pinnen, en dat dat handig is voor het betalen van excursies. Helaas lukt dat niet, maar de plaatselijke valuta colonnes is geen probleem. Geld moet rollen, dus we vervolgen onze weg naar een mooie cocktailbar. Harro gaat voor de klassieke Margarita, Eveline neemt de Pura Vida. Dat betekent letterlijk “het pure leven” maar staat voor “het Costa Ricaanse leven waar we trots op zijn”. Deze uitdrukking kun je dus overal voor gebruiken: souvenirs, begroetingen of voor je cocktail.
Na de borrel eten we bij El Mundo. Dit is een erg goed en sfeervol restaurant met een Costa Ricaanse/Italiaanse kaart. De pasta’s zijn erg goed, we spreken af dat we hier aan het eind van de vakantie weer heengaan. Daarbij helpt het ook dat het restaurant letterlijk  5 meter van ons hotel is….

Vandaag staan we vroeg op, om 06:30 worden we door een bus opgehaald voor het eerste deel van ons reisprogramma. Gelukkig zijn we om half zes allebei klaarwakker en na een licht ontbijt staan we ruim op tijd klaar voor de bus. Na even wachten draait er een enorme tourbus de straat in en worden we erg efficient ingeladen. Deze efficiëntie toont zich in de loop van het tripje wat vaker: het is duidelijk een tripje wat door de organisatie dagelijks wordt afgedraaid, alles sluit perfect op elkaar aan en is erg goed geregeld… tot zover ons idee dat we nog enigszins zelf in de hand hebben wat we doen. Een busreis dwars door het regenwoud brengt ons iets na acht uur bij onze eerste stop, een keurig restaurant waar we uitgebreid ontbijten met gebakken eieren, vers fruit en natuurlijk bonen met rijst. Daarna hebben we nog even tijd om door het bos te dwalen en daar ontdekken we een luiaard en een van de beroemde kikkertjes waar Costa Rica bekend om staat… Vraag ons ff niet om een naam, maar het is ongeveer anderhalf centimeter lang, rood met blauwe poten en behoorlijk giftig (het kikkerlikken is hier nooit echt een succes geworden).

We duiken de bus weer in en na een tocht van dik twee uur door fruit en koffieplantages komen we aan bij de ‘steiger’. Met ons komen er nog 5 andere bussen aan en staan er zo’n honderd man te wachten totdat ze met onze bussen weer mee terug moeten. De daaropvolgende chaos lijkt compleet maar wordt door de heren die ons begeleiden keurig opgelost. Tassen in de ene boot, daarne per lodge ingedeeld in een andere boot en binnen een kwartiertje zijn we onderweg. Zoals gezegd, een erg efficiente operatie, waar werkelijk alles tot op de minuut is gedirigeerd. Niet echt ons idee van deze vakantie, maar we laten het maar even gelaten over ons heen komen. Onderweg zijn we ook vast gedrild in het programma van de komende dagen: Vroeg op, boottocht om 05:30, ontbijt, wandelen, boottocht in de middag, en dan s’avonds schildpadden kijken, en ja, we komen je wakker maken en je krijgt rubberlaarzen voor de wandeling…dus…
Een uurtje varen dwars door de jungle later meren we aan bij onze lodge waar we een cabin krijgen toegewezen. Die ziet er keurig uit en ook het resort zelf is netjes met een mooi zwembad. We lunchen op het daarvoor vastgestelde tijdstip, in het daartoe aangewezen restaurant en de voor ons gereserveerde tafeltjes en worden wat melig. Gelukkig hebben we tot 3 uur de tijd voordat we moeten aantreden voor de volgende trip: we gaan met de boot naar het dorp Tortuguero waar we tot 5 uur hebben om rond te struinen. Harro is brak en slaapt een uurtje terwijl Eef het reisverslag opnieuw typt omdat de eerste versie helaas verloren is gegaan.

Stipt 3 uur zitten we in de boot en vertrekken we naar het dorpje en verzamelen op het strand. Hier krijgen we een korte uitleg over de schildpadden die hier aan de kust hun eieren komen leggen en die we hopelijk de volgende avond gaan zien. We struinen wat door het dorpje, waar iedere inwoner of een souvenirtent of een cafe runt, en vinden uiteindelijk een prima terrasje waar we in alle rust een drankje doen… Althans, tot iets voor vijfen, want om 5 uur moeten we bij de boot zijn en ondertussen beginnen we toch wat huiverig te worden voor eventuele represailles als we het schema in de war helpen.

Terug in het resort blijven we maar gelijk in de bar steken, die strategisch tussen de aanlegsteiger en de cabins is geplaatst en genieten van een biertje en een wijntje. Daar komt even later ook het lokale entertainment binnen gezeild: Een wat oudere heer die probeert saxofoon te spelen op een aantal deuntjes die de barkeeper op zet. Jeez, wat is deze man slecht, en dan serieus slecht: Geen goede toon te bekennen en zelfs Harro herkent dat deze man niet in de maat kan blijven. (en ja, we hebben een video…)
Om 7 uur melden we ons met een lichte lachstuip in het restaurant waar we genieten van een prima buffet. Daarna gaan we nog even… Niets dus, we zijn moe, guppies en we moeten er de volgende dag om 5 uur uit voor een boottocht. Terug in onze cabin besluiten dat  hoewel het allemaal erg strikt is geregeld, het wel goed is geregeld en dat we een prima dag achter de rug hebben.

Op het buitengewoon vriendelijke tijdstip van 5 uur gaat de wekker want er staat een boottocht op het programma. Om niets aan het toeval over te laten wordt er 5 minuten later door de gids op de deur geklopt om er zeker van te zijn dat zijn schaapjes op tijd opdraven. Een snelle kop koffie en dan duiken we een open 20 persoons boot in en gaan we op weg om beestjes te spotten. Dat lukt verrassend goed en na twee uurtjes heerlijk rondtuffen hebben we een behoorlijke lijst gezien: toekan’s, brul- en doodskop aapjes, veel verschillende vogels, een luiaard, een kleine alligator en een compleet assortiment aan reptielen. Het weer is heerlijk, licht bewolkt en daardoor is het qua temperatuur goed uit te houden, en vooral regent het een keer niet. (we begrijpen ondertussen uit het nieuws dat de regen naar Nederland is verplaatst, daarvoor onze verontschuldigingen, maar we wilden af en toe een droge dag…). We hebben ook een prima gids die geduldig alles uitlegt wat we zien en ruim de tijd neemt voor alles.

Om kwart voor zeven staan we weer bij ons hotel, waar we rustig ontbijten en ons daarna klaarmaken voor excursie nummer 2 van vandaag: de jungle wandeling. Ook hier wordt niets aan het toeval overgelaten en dus meet iedereen zich eerst een paar rubberlaarzen aan… het zou toch vervelend zijn als je schoenen vies zouden worden bij een wandeling. We stappen met onze eigen vertrouwde gids opnieuw de boot in en 5 minuten later worden we bij een ander hotel afgezet. Hier kunnen we direct de dichte jungle inlopen waar onze gids ons van alles vertelt over de plaatselijke flora en fauna. Waar we net nog relatief grote beesten zagen, zien we nu met name planten en insecten en fungeren  we tegelijkertijd als voederplaats voor de in overvloed aanwezige muggen (gelukkig geheel malaria-vrij). Na een tocht van een dik uur houden we het voor gezien.
Het weer is nog steeds prima dus besluit onze gids dat het wel een goed plan is om de voor de middag geplande tweede boottocht/beestenjacht te vervroegen en maar gelijk aan te laten sluiten. Wij vinden alles best (op het water zijn geen muggen)  en wat volgt is een twee uur durende boottocht waar we de score van de ochtend nog eens zuinigjes overdoen. Absoluut hoogtepunt is een leguaan die denkt dat ‘ie model is geworden en het geen probleem vindt dat dat toeristen op anderhalve meter afstand naar hem lopen te staren. Zelfs de gids is onder de indruk, begint zelf ook foto’s te maken en geeft aan dat hij dit nog nooit heeft meegemaakt.
Met nog een leuke verzameling schildpadjes, vogels, spinnen en apen sluiten we de trip af. Ruim op tijd voor de lunch komen we weer terug bij het hotel waar we de rest van de middag ‘vrij’ hebben.
 
We luieren wat aan het zwembad, pakken vast een beetje onze tassen in en gaan dan een drankje pakken in de bar om wat te lezen en het verslag bij te werken. Ook vandaag krijgen we weer lokale snacks uitgedeeld. Ook dat lijkt op de resorts zoals we die van Cuba kennen maar we vinden de sfeer hier stukken beter.
Vanavond hebben we nog een druk programma : eerst gaan we om 6 uur samen met onze gids kikkers zoeken, en na het eten gaan we voor het hoogtepunt: de zeeschildpadden. Bezoek aan de zeeschildpadden is heel streng gereguleerd. In kleine groepen mag je met een gids mee naar een specifiek voor jouw groep toegewezen stukje strand. Daar wacht je totdat er een schildpad besluit op jouw deel van het strand een vracht eieren te leggen en zodra het beest ver genoeg het strand opgekropen is en met de klus aan de gang is mag je samen met de gids gaan kijken. Camera’s, zaklampen en enige andere elektronische apparatuur zijn streng verboden, maar als dat er voor nodig is om deze beesten te beschermen en dit soort trips nog mogelijk te maken werken we daar graag aan mee. Een aantal mensen die gisteren zijn geweest heeft twee van deze enorme groene schildpadden gezien op nog geen meter afstand…

Vervolg

Ok, laten we met het belangrijkste beginnen: we hebben een enorme groene zeeschildpad gezien op een meter of 2 afstand!!! Missie geslaagd, we kunnen naar huis:-)

Maar goed, waar we ons net er bij neergelegd hadden dat alles hier geregeld is en dat we er niet meer in dit verslag over zullen huilen, gaan we mee met het meest overgereguleerde tripje ter aardkloot… In dit geval zijn er meer regeltjes dan er volgens ons schildpadden zijn (en met een totale geschatte populatie van meer dan 30.000 zijn dat heeeeel veeeel regeltjes). We hadden al geschreven over het niet mee mogen brengen van camera’s en zaklampen, maar het verbod op fel gekleurde kleding, alcohollucht, het meenemen van alcohol en nog zo’n 20-30 andere zaken die je niet mee mag nemen hadden we geloof ik nog niet genoemd… Om stipt 19:35 worden we opgepikt door onze gids en samen met 20 andere zielen in een boot richting het strand gevaren, zodat we daar stipt om 20:00 uur aanwezig zijn. We zitten namelijk in time-slot 1 en die duurt van 20 tot 22:00 uur. Dat is de tijd die we hebben om een beest te zien en anders pech. Daarna volgt overigens timeslot 2, die ook 2 uur duurt en dan is het strand alleen nog maar voor de schildpadden. Er is een 21 mijl lange zone afgezet langs de kust waar de beesten hun nesten bouwen en beschermd worden, waarvan 5 mijl door toeristen bezocht mag worden.

Terug naar de exercitie: vanaf de boot lopen we ingedeeld in groepen  van 10 met gids naar  een landingsbaan die parallel aan de kust ligt. Hier krijgen de groepen hun instructie en een uitleg over de schildpadden en begint het wachten: het is namelijk zo dat er op de stranden ‘rangers’ rondlopen die de beesten spotten en dan de toeristen komen halen om er naar te gaan kijken, dit alles om het broedproces niet verstoren. In totaal zitten er 6 groepen op de baan te wachten, dus tsja, daar hoort dan een regeltje bij, want anders is de chaos natuurlijk niet te overzien. Wij zijn groepje nummer 2, wat betekent dat als het sein ‘schildpad veilig’ is gegeven wij als tweede groepje achter de juf aan mogen lopen om te komen kijken. Dat betekent dus ook dat als je groepje 6 bent de kans bestaat dat het beest al lang weer is verdwenen. Hoewel het hele proces van eieren leggen ongeveer een half uur duurt, worden er pas kijkers toegelaten gedurende de 10 minuten dat het beest daadwerkelijk de eieren legt, omdat ze dan in een soort van trance zou moeten zijn (vrij vertaald: als het eieren leggen eenmaal begonnen is, is er weinig te stoppen meer).

Na een uur komt dan het verlossende woord: Een van de rangers (overigens over het algemeen voormalige schildpadden jagers die door nieuwe regels plotseling geen baan meer hadden) heeft een schildpad gespot die zich richting de bomenrand aan het worstelen is! Enorme opwinding alom en overal beginnen de groepjes op te staan. Helaas is het dan toch loos alarm, de schildpad heeft zich omgedraaid en is weer terug de zee in gekropen…
Bij ons begint dan langzaam het gevoel te ontstaan dat dit geintje ook wel een 30 dollar voor een nachtje landingsbaan-zitten kon gaan gaan betekenen. Ook de organisatie ziet dit probleem langzaam opborrelen, en met 60 man die net 30 dollar de neus hebben betaald zou dit pr-technisch wel eens lastig kunnen worden…
Op de valreep dan toch het goede nieuws dat er nog een schildpad is gevonden! En nu is het dan tijd om alle regeltjes maar in een keer overboord te gooien. De gidsen halen hun zaklampen te voorschijn en leiden 60 man tegelijk (of we wel graag 2 aan 2 willen lopen…) richting het strand. Daar zien we nog net de schildpad onder een boom kruipen, waarna het beest verwoed begint te graven. Met 60 toeristen, 6 gidsen en een handvol rangers om haar heen, heeft ze er weinig zin in en na een minuutje graven besluit ze het voor gezien te houden. Dat komt dan voor ons wel zo lekker uit, want wij staan er met ons neus bovenop als het enorme beest dan langzaam richting zee kruipt. Met een prachtige volle maan en wat rode zaklampen van de gidsen kunnen we het beest prima bekijken.

Wat overblijft is dan enerzijds een tevreden gevoel dat we een schildpad hebben gezien, en anderzijds het idee dat het toch wel eens heel goed zou kunnen zijn dat eieren leggen met een man of 70 om je heen wel eens als plassen met kijkers kon zijn… Volgens de gidsen komt dat allemaal goed en is het heel normaal dat ze een aantal keer het strand oprennen om even ‘proef te draaien’. We nemen het maar voor waar aan…

De vrijheid lonkt! Vandaag krijgen we onze huurauto en gaan we geheel zelfstandig verder op pad. We mogen uitslapen tot half acht en tegen acht uur zitten we aan een uitgebreid ontbijt met vers fruit, kaneelbroodjes en pannenkoekjes. De tassen staan al zo goed als klaar, en na het betalen van de drankrekening stappen we in de boot die ons terug zal brengen naar de bus. Een wederom prachtige tocht door Tortugera National Park, met een mooie alligator als bonus brengt ons in een uurtje tijd bij de aanlegsteiger. Daar zien we dezelfde chaos als de vorige keer, alleen nu vanaf de andere kant. We gaan met de bus mee tot halverwege San Jose, waar we bij een restaurant onze auto krijgen.

Na een prima lunch bij dit restaurant komen de heren van het verhuurbedrijf binnengelopen. Binnen de kortste keren hebben we al onze handtekeningen gezet en zijn we geheel zelfstandig… En dus paniek 🙂 
Die valt gelukkig mee, we hebben namelijk een prima routebeschrijving en een nog betere kaart. Vandaag gaan we naar La Fortuna, een dorpje aan de voet van de Arenal vulkaan, een vulkaan die in de top 10 van meest actieve vulkanen ter wereld staat. De reis zou volgens de beschrijving ongeveer 4 uur zou moeten duren.
We hebben een prima auto, lekker ruim en we vragen ons een beetje af waarom een tocht van nog geen 150 kilometer 4 uur moet duren… Totdat we de eerste twee dorpen zin gepasseerd waar we er achter komen dat je bij een school maar 25 km/h mag. En aangezien ze volgens Eef op iedere hoek bijles geven, gebeurt dit nogal vaak.
De reis verloopt dan toch vrij vlot en terwijl het voor de verandering weer eens stort van de regen rijden we na een uurtje of 3 La Fortuna binnen. Overigens spotten we onderweg ook nog wat wildlife: in de zeikende regen zien we hoe een luiaard zich ongestoord aan een stroomkabel langs de weg voortsleurt. Werkelijk een bizar gezicht.

Het hotel, een verzameling villa’s, is eenvoudig maar prima en ligt ongeveer 2 kilometer buiten het dorpje. We gooien snel onze spullen in de kamer en vetrekken dan richting het dorpje voor een drankje en een hapje en om te kijken of er voor morgen iets actiefs te verzinnen is. Gehuld in onze regenjassen lopen we bij een van de grotere outdoor bedrijfjes binnen en besluiten onder het genot van een drankje dat we morgen gaan raften. Dit wordt voor Eef de eerste keer en met een rafttocht van ongeveer 4 uur, met grade 3 en 4 rapids gelijk ook maar het betere werk. We eten daarna uitgebreid bij een door de lonely planet aangeraden restaurant en verkassen dan richting hotel waar we nog een drankje doen, bij gebrek aan bar dit keer op ons eigen balkon.