Na een prima ontbijt (fruit en roerei zijn hier een soort landelijke standaard, wij kunnen ermee leven) verzamelen we bij de receptie waar we om 8 uur zullen worden opgehaald. Onze kamer ligt nogal een eind bij de receptie vandaan: wij zitten zo goed als aan het strand, op zo’n 50 meter er vandaan. De receptie bereiken we door een fors aantal trappen tegen de steile wand omhoog te nemen en dan nog een stuk verder te lopen. We lachen ons dan ook kapot als we door een pickup worden opgepikt en op ongeveer 20 meter van onze kamer aan het strand worden afgezet, waar een boot ligt te wachten met nog 4 andere toeristen en twee gidsen.

Eenmaal op de boot vertrekken we gelijk de zee op. We hebben van onze afgelopen ervaringen geleerd, dus we zitten allebei aan de anti-zeeziekte tabletten en dat blijkt geen overbodige luxe. Hoewel het bijna windstil is deint het bootje toch aardig en later horen we van andere reizigers die eenzelfde tripje hebben gedaan dat ze toch goed ziek zijn geweest. Bij ons gaat het mede dankzij de tabletten prima, en we zijn nog geen kwartier onderweg als een van de heren de eerste dolfijnen spot. Ze blijven keurig op enige afstand en we kunnen de beesten goed bekijken als ze langs de boot zwemmen. Ondertussen worden we gestalkt door een ietswat suicidale pelikaan die het geen punt vindt om zich af en toe zo’n beetje dwars voor de boot te smijten. We blijven een beetje om de dolfijnen heen toeren, en vertrekken als er meer boten bij komen. Kort daarna zien we in de verte een schildpad en weer iets later zien we drie schildpadden van heel dichtbij. Twee zijn er met name met elkaar bezig en storen er zich geen moment aan dat wij op ongeveer 2 meter afstand naast hun liggen. Sterker nog, ze hebben zo weinig interesse voor de omgeving dat ze zelfs tegen de boot aanbotsen en er half onder komen te liggen. Compleet onverstoorbaar gaan ze gewoon door en geven ons de mogelijkheid om prachtige plaatjes te schieten.

We scheuren daarna rustig nog een half uurtje verder met het bootje, maar de hengels die de heren hebben uitgegooid blijken nutteloos: Er bijt werkelijk geen enkele vis. Ons boeit dat persoonlijk helemaal niet, en ook de rest van het volk in de boot lijkt het niet erg te vinden. Onze schipper geeft dan wat meer gas richting een eilandje kort voor de kust, waar we goed kunnen snorkelen. Harro heeft het allang gehad op de dobberende boot en ligt in het water zodra hij maar de kans krijgt. Na enige overtuiging springt ook Eef overboord, die ook al wat bleek om haar neus begint te worden. Een varende boot gaat nog, maar zodra het ding stil ligt gaat het werkelijk alle kanten op… Het snorkelen is prima, hoewel het zeker geen koraalrif is, zien we toch veel verschillende prachtig gekleurde vissen en een mooie blauwe zeester. De temperatuur van het water is met een graadje of 27 ook niet bepaald een straf te noemen en we blijven er met plezier dik een half uur in ronddobberen.

De terugweg gaat wat vlotter, waardoor het bootje wat minder tekeer gaat en binnen een kwartiertje staan we weer aan ‘ons’ strand. Dat was een prima tochtje waar we veel mazzel hebben gehad met het zien van de dolfijnen en de zeeschildpadden. We besluiten dat lunchen en een strandsessie in Samara toch wel een erg goed plan is, en vetrekken met onze enorme 4wd richting het dorpje. We landen na de prettige ervaring van de vorige dag weer bij dezelfde tent, waar we genieten van een lekker sandwich en nacho’s. Het volgende plan om een paar uur surflessen te nemen valt helaas in het water: door het getijde kunnen er alleen in de ochtend lessen worden gegeven. Jammer, maar nu hebben we wel iets gevonden voor een volgende vakantie.
We landen met onze handdoekjes aan het strand en blijven daar een paar uurtjes liggen en zwemmen nog wat in het heerlijke water, maar na twee uurtjes hangen houden we het wel voor gezien. Terug in het hotel duiken we nog even het zwembad in en drinken wat in de bar en besluiten we op tijd wat te gaan eten. De Lonely Planet rept van een prima Italiaans restaurant in Samarra en na enig zoekwerk landen we bij het het restaurant waar we worden opgewacht door een kleine krokodil die in het slootje voor het restaurant rond zwemt.
De Lonely Planet heeft (alweer) gelijk, en we genieten van een heerlijke salade en prima pizza’s. Na het eten is het bij Harro echt klaar, hij heeft slecht geslapen en een tochtje op zee werkt ook nooit echt lekker mee. Hoewel het nog erg vroeg is duiken we ons bedje in.