Heel blij waren we niet met de ‘afgepakte’ vakantiedag, maar het heeft wel tot gevolg dat we lekker rustig aan kunnen doen. We slapen een beetje uit, ruimen het huis op, stoppen de laatste spullen in de tas, Martijn gaat zelfs nog even naar de kapper en om kwart voor 12 gaan we op het gemak met bus en trein naar Schiphol.

Daar zijn we een beetje onder de indruk van de drukte. Door op donderdag weg te gaan hoopten we eigenlijk de meute voor te zijn, maar daar denkt de meute heel anders over! Het is overal erg vol en we nemen onze toevlucht tot een apparaat om de tassen in te checken. Domweg de instructies volgen blijkt prima te werken en binnen no time staan we in de rij voor de veiligheidscontrole en daarna voor de broodjes. Als we om kwart voor 2 aan boord gaan van het KLM-toestel zijn we blij dat we de drukte uit zijn.
De vlucht verloopt voorspoedig en zonder noemenswaardigheden. Ook de vlucht van Rome naar Cagliari verloopt prima. Binnen een half uur zien we het eiland liggen: het noorden volop in de zon, maar het zuiden verstopt onder enorme onweerswolken. Na een scherpe draai over de baai van Cagliari raken we keurig de landingsbaan. En dat ziet er best spannend uit: de landingsbaan begint zo’n 50 meter van de kust, dus tot het laatste moment zien we alleen maar water! Gelukkig IS het niet spannend, dus zonder problemen raken de wielen het asfalt en terwijl er een paar spatjes regen op de ramen vallen, rollen we uit naar de aankomsthal.

Een doolhof aan gangen en dan binnen een paar minuten de bagege van de band: dat is het betere werk. Als we de tassen hebben scoren we twee flesjes drinken en een pakje zoute koekjes en daarna de gereserveerde auto. Dat blijkt een donkergrijze fiat punto die zo nieuw is dat het plastic nog om het stuur zit. Tevreden scheuren we de lchthaven af en richting het noorden. SopSop (nog steeds de naam van onze TomTom) doet het prima (op dit moment,de trouwe lezer weet dat dat wel eens anders is geweest) en over de snelweg scheuren we in minder dan een uur naar Collinas, een klein gehucht halverwege tussen Cagliari en Oristano (dat halverwege op het eiland aan de westkust ligt). Onderweg krijgen we nog wat spatjes regen, maar ook veel zon en een regenboog. Het is rustig op de weg en hoewel het mooiste stuk van het eiland nog moet komen zien we al wel hoe bergachtig het is: veel meer dan we bedacht hadden.

Dat merken we ook de laatste kilometers naar Collinas: de haarspeldbochten vliegen om onze oren. Maar Martijn draait er zijn hand niet voor om en na even zoeken in wereldstad (kuch) Collinas, staan we voor de deur van Sa dom’e forru, onze B&B.
Mauricio (begin 30) heet ons in een charmante mix van Engels en Italiaans welkom, met koffie, zelfgebakken koekjes en de opmerking dat het enorm heeft geregend (belachelijk natuurlijk, voor de tijd van het jaar) en dat er in Collinas echt niets te doen is. Gerustgesteld (het is nu droog en we willen niets, zelfs niets meer eten, alleen maar slapen) krijgen we een prima kamer toegewezen. Na nog een korte rondje benen strekken waarin we vaststellen dat er in Collinas echt NIETS te doen is, kruipen we met een extra deken in bed: tijd om vroeg te gaaa…zzzzz