Tja en aan alles komt een eind, dus ook aan deze heerlijke vakantie. Als we wakker worden (deze keer in een stille EN koele kamer) rekken we ons nog eens uit. Haast hebben we gelukkig niet. Na het douchen en aankleden pakken we alles in en gaan even pinnen. Ook in deze B&B moeten we met cash betalen: handig om even in gedachten te houden! Als we terugkomen, komt eigenaresse Sabrina ons tegemoet in een nachtpon. Het geld moeten we maar op het kussen achterlaten, de sleutel in de deur en we komen elkaar vast in de toekomst weer tegen. daag, goeie reis. En weg is ze. Een lief mens en we moeten een beetje lachen: volgens ons heeft ze gisteren ook een feestje gevierd, aan de licht geforceerde glimlach te zien!

We laden de tassen in de achterbak van de auto en strijken bij Roma neer, de beloofde koffietent. Die gaat elke morgen om 4 uur open (!) en op dit tijdstip (kwart over 9) is het er heerlijk druk en chaotisch. We laten de drukte over ons heenwaaien en vinden het eigenlijk wel leuk, deze Italiaanse gekte. Een koffie en twee croissantjes later wandelen we naar boven, naar het terras van gisteren, boven op de muren. Daar installeren we ons met koffie, rustige muziek op de achtergrond, een boek (Martijn) en tablet (Karin) om de tijd door te brengen tot we wegmoeten.

De tijd vliegt en als we echt iets moeten gaan doen hebben we daar eigenlijk helemaal geen zin in. Ruim boven de 20 graden, heerlijk zonnetje, ontspannen sfeer… In Nederland wachten verplichtingen en vooral regen en kou! 10 graden, hebben we gehoord! Maar goed: gelukkig wachten er ook leuke mensen en we hebben zomaar het gevoel dat we hier nog wel eens terug komen.

We rijden op het gemak naar de luchthaven waar we de auto achterlaten en na een broodje een prima vlucht naar Milaan hebben. Onderweg kunnen we Sardinie prachtig zien liggen (we zien Olbia en het eilandje waar we met de boot omheen gevaren zijn, net als de prachtig blauwe wateren en de strandjes en baaien!), maar ook het kleinere en nog bergachtigere Corsica. Boven Milaan houdt het uitzicht wel zo’n beetje op. Wolken en niet te zuinig ook.

Als we de gate uitlopen blijkt het dezelfde gate te zijn als waar we straks weer moeten inchecken. hetzelfde vliegtuig dus, hoogst waarschijnlijk. We (window)shoppen een beetje. halen en drinken een drankje en na een uur en een kwartier mogen we weer aan boord. Dan kijken we nog eens goed op onze instapkaarten en blijken we niet naast elkaar te zitten. Sterker: als Martijn bij zijn plaats komt, zit daar iemand. De steward grijpt in als de mevrouw die daar zit pinnig in antwoord op Martijn’s voorzichtige vraag zegt dat het wel degelijk haar plek is. Ze heeft wat fysieke problemen en wat meer ruimte nodig. Maar: het toestel zit niet vol, dus als Martijn even wil wachten, vinden ze vast een plek voor hem èn voor Karin, die nu nog naast twee Zweedse jongens zit.

Na een paar minuten is Karin Martijn kwijt, tot hij haar na ongeveer 15 minuten, als het boarden is afgelpoen, komt halen. We twee stoelen op een lege achterste rij en met een brede grijns krijgen we daar … twee biertjes en wat zakken zoutjes bij! Have fun guys! Opstijgen met een biertje in de ene en een zoutje in de andere hand is toch wel ons idee van luxe, dus met een grote grijns kiezen we het luchtruim. Na de verder rustige vlucht landen we na een uur en 20 minuten op een druilerig en koud Schiphol. Gelukkig hebben we snel onze tasen en meteen een trein. Nagenietend van onze indrukken van Sardinie vallen we ‘s avonds, onder een extra deken en met de verwarming aan, in slaap…