Op het afschuwelijke tijdstip van half 5 gaat de wekker. Ok, natuurlijk: we gaan iets leuks doen… maar eerst moeten we nog héél veel uur vliegen en dat is een iets minder gezellig vooruitzicht. Het kost dus wat moeite, maar we sleuren onszelf onder de douche door, langs de keuken (mini-ontbijt en wat drinken), door het huis (tassen naar beneden, thermostaat ingesteld) en uiteindelijk naar buiten. Daar blijken nog twee van die mafketels actief: Harro en Eveline brengen ons naar Schiphol en rijden dan door naar Duitsland voor een weekendje weg. Perfect!

Op dit tijdstip zijn we binnen een minuut of twintig op Schiphol. Nog een kwartier daarna hebben we onze tassen ingeleverd en zijn we door de douane. Bij de gate is het enorm druk en er zijn twee dames met mobiele incheckbalies bezig. Ze controleren of iedereen de juiste papieren heeft om de VS binnen te komen. Het inchecken zelf gebeurt  daarna ook nog in twee stappen: eerst worden we ondervraagd (is dit uw bagage, heeft u één van de volgende items bij u, etc.) en daarna moeten we door een scanner èn worden we volledig gefouilleerd. Tikkie overdone wat ons betreft, maar goed.
Aan boord zitten we niet naast elkaar. Het vliegtuig zat zo vol dat het Karin alleen gelukt is ons allebei aan een gangpad te krijgen. We zitten niet ver van elkaar en als er een alleenreizende man binnen komt vraagt Karin of hij wil ruilen. Zo kunnen we allebei aan een kant van het gangpad toch nog naast elkaar zitten. De man wil ruilen, maar het zorgt er bovendien voor dat  het meisje dat naast Tijn zit aanbiedt om te ruilen en ineens zitten we toch naast elkaar. Fijn; het is een hele vlucht en dit is wel zo gezellig.

We hebben wat vertraging omdat er een stoel in de eerste klas gerepareerd moet worden, maar dan vertrekken we toch. Voor heel veel uur vliegen naar Detroit. We kijken films (Shawshank Redemption en Now you see mee voor Karin en Wolverine en Now you see me voor Martijn), lezen een beetje, eten twee keer een ontbijt (terwijl de tijdzones langzaam door elkaar gaan lopen) en komen na 8 1/2 uur aan op Detroit. Daar is het half 11 ‘s ochtends en we hebben tot kwart over 12 om op onze vervolgvlucht terecht te komen. We hebben er niet zo’n vetrouwen in aanvankelijk, want we moeten niet alleen naar een ander deel van de luchthaven, maar ook door de douane èn onze bagage ophalen.
Maar: Detroit heeft dat uitstekend voor elkaar. De vlucht zit vol Amerikanen, waardoor we in de speciale Visitorsrij zo aan de beurt zijn. De bagege rolt binnen vijf minuten van de band en we zijn binnen 10 minuten daarna door de bagagecontrole. Hop, een paar gangen door en tien minuten voor het inchecken begint zitten we te wachten bij de gate.

Nog drie uur later landen we in Miami. En zo soepel als de vlucht en de aankomst gaan (niet eens een paspoortcontrole meer), zo traag gaat het ophalen van de auto. Er staat een ENORME rij en het kost bijna een uur voor we onze ‘wheels’ kunnen ophalen. Maar dan krijgen we tot onze verrassing een joekel van een Toyota Camry. Wauw, da’s wat groter dan we hadden besteld, maar ons hoor je niet klagen.
We stellen Foonie in (de nep – phoney – tomtom op Martijn’s telefoon) en rijden naar Miami Beach. We staan eerst een tijdje in de file, maar als we dat achter de rug hebben en Washington Avenue opdraaien hebben we meteen het Miami-van-tv-gevoel te pakken. Palmbomen, lage winkels, the hip & happening die over de stoep flaneren… Er staan prachtige Art Deco gebouwen langs de weg (vooral het postkantoor vinden we prachtig) en hoewel we langzaam behoorlijk moe beginnen te worden, zijn we heel tevreden als we rond 5 uur de parkeerplaats van ons hotel opdraaien.

Hotel 18 is een kleinschalige hotel, aan een rustige straat. We krijgen van een wat gestresste man (het is duidelijke spitsuur) een prima kamer en dankbaar ploffen we in de airco. Even bijkomen. Na een paar minuten kijken we elkaar aan: dat moeten we duidelijk niet te lang doen, anders vallen we meteen in slaap! En dat is nog even niet de bedoeling. We pakken een paar dingen in een tasje en lopen naar buiten: Miami here we come!
Het is buiten warm (graadje of 25) en vochtig. Het begint ook al donker te worden: we zitten een stuk dichter bij de evenaar, dat is duidelijk.
Voor dit moment willen we eigenlijk alleen een hapje eten. We wandelen naar Lincon Road. Een begrip in Miami, want ‘an 8 block mall’! … bij ons ook bekend als winkelstraat 😉 Overal klinkt muziek uit de winkels en restaurantjes. Alles is open en bij elk restaurantje worden we aangesproken: HIER moet je eten! We negeren het een beetje en zoeken uiteindelijk Havana 1957 uit, een gepolijste tent met – zo blijkt – prima Mojito’s en toegankelijk Cubaans eten. We ploffen op het terras (buiten eten in november!), drinken een drankje, eten een hapje, swingen op onze stoel op de muziek… We zijn bekaf, maar zo krijgt een mens het vakantiegevoel aardig te pakken!

Als alles op is (inclusief wijzelf) gaan we haastig – door een beginnend buitje en flink wat wind – naar het hotel. Het is ongeveer 9 uur als het licht uit gaat. Weltr…zzzzzz