Het is half 6 als onze ogen voor de eerste keer open gaan, maar Karin weet er uiteindelijk een slaapje tot half 8 uit te persen. En dan zijn we weer een beetje mens. We douchen, kleden ons aan en wandelen terug naar Lincon Road. Daar hebben we gisteren Paul gezien, een Franse keten die Karin bijvoorbeeld ook in Dubai tegenkwam en waar ze heerlijke verse ontbijtjes serveren. We bestellen een enorm ontbijt. Onze magen zijn duidelijk nog ingesteld op Nederlandse tijd èn we ‘moeten’ straks heel Miami nog door. Hoe dan ook: het smaakt uitstekend!
Na het ontbijt (waar we rustig de tijd voor nemen) wandelen we langs de Wallgreens (een soort supermarkt) om een fles water (een grote en een kleintje) te scoren. Die brengen we terug naar het hotel en dan zijn we er klaar voor. Miami! Dat betekent Collins en Washington en natuurlijk Ocean Drive. En heel veel prachtige Art Deco gebouwen. Het is vandaag wat grijs, maar daar zijn we eigenlijk wel blij mee: zo kunnen we iets rustiger wennen aan de hoge temperatuur en luchtvochtigheid. We besluiten een zelfgekozen wandelroute vast te knopen aan een wandelroute uit Hokkie (de Lonely Planet met een lifeguard-hokje voorop).

En Miami Beach is echt veel leuker dan we dachten! De hoge gebouwen van downtown laten we voor wat het is en wat overblijft is een hippe, lage stad, met af en toe bijna een small town vibe. Prachtige art deco hotels op Ocean Drive worden voorbij gereden door de ene dure auto na de andere. Eindeloos veel joggers, bikers, skaters en ander sportief volk rent, schaatst of rijdt zich in het zweet (niet heel moeilijk met dit weer). Hoge-hakken-bling-bling wordt afgewisseld met hippe sportpakjes; druk met zien en gezien worden. En dan als je het wel gehad hebt met dat geglitter, kom je families tegen, in dunne zomerkleding, waarvan de leden zich vergapen aan de rich & famous, stellen die flaneren of dames en heren in pak die even een koffie grijpen bij de Starbucks voor ze aan het werk gaan.
Behalve de gebouwen bekijken we ook het Art Deco Center (waar we ons oog laten vallen op een mooie poster, die misschien wel mee mag naar Nederland; nog even over denken), Miami Ink (de tattoo-shop van tv, mèt één van de van tv bekende medewerkers), Starbucks (voor een bakkie, tussen veel andere, vooral Internettende mensen… Uiteindelijk landen we om half 1 bekaf weer in het hotel, om even af te koelen. We blijven een uurtje in de kamer, op het bed en pas als we in slaap dreigen te vallen gaan we verder.

Eerst naar Provence, een Franse bakkerij, die ontzettend lekkere broodjes blijkt te verkopen. Ze zijn enorm, maar heel erg lekker en met een originele ice tea erbij hebben we weer genoeg brandstof om een tweede ronde aan te kunnen. Eerst naar de Botanical Gardens. Daar hopen we de laatste dag van een tentoonstelling met Afrikaanse beeldhouwkunst te vinden, maar helaas is die gisteren al opgeruimd. Niet getreurd; de tuin is een welkome groen afleiding in de stad. En er achter ligt het holocaustmemorial. Een indrukwekkend beeld van een uitgestrekte hand naar de hemel, met er om heen de joodse slachtoffers, in beelden en (vooral) namen. Een druppel op de gloeiende plaat, maar nietemin een afschuwelijk lange lijst. Het is een mooie indrukwekkende plek, met zelfs een quote van Anne Frank gebeiteld in de muur.
En pfff, daarna is het wel even op. We wandelen terug naar het hotel en we gaan in het hotel een ijdje plat, met boek. We komen bij in de airco en van een drankje. Pas als het tijd is om wat te eten gaan we weer aan de wandel. Deze keer lopen we Washington af, op zoek naar het perfecte restaurant. Na wat heen en weer gemuts tussen andere restaurants vinden we de top choice van Hokkie: een Italiaans restaurant waarbij we eigenlijk al meteen denken dat er geen plek is. Het is stampvol binnen en alle gasten worden ‘welkom terug’ geheten. Ai, populaire tent dus. Voor we het opgeven vraagt Martijn toch even of er wellicht plek is. En zowaar, een tafel voor een uurtje, willen we dat? Nou, eigenlijk wel! En dat blijkt absoluut geen straf: lekker wit wijntje, prima gekruid broodje, heerlijke pasta met verse kreeft (Karin) en met vlees gevulde ravioli (Martijn) en omdat er een stel niet op komt dagen is er zelfs ruimte voor huisgemaakte tiramisu èn een kopje koffie. Meer dan tevreden wandelen we daarna terug naar het hotel. We hadden ons voorgenomen om het iets langer vol te houden vandaag, maar helaas: om half 10 is het op. Gauw slapen.