Grumpf… na vandaag is het ècht op! Tijd om er nog even iets leuks van te maken. We pakken onze zooi voor de laatste keer goed in, gooien de tassen in de auto, checken uit en gaan er vandoor. We hebben allebei geen zin in ontbijt (we hebben alleen wat drinken genomen): dat doen we straks wel ergens. Of niet. Op dit moment rijden we eerst door de spits dwars door een druk Vancouver, over de bruggen, downtown en uiteindelijk naar Stanley Park… waar het meteen weer heel rustig is. Dit enorme stadspark ligt op de landpunt die het centrum (downtown) van de stad vormt. Met  400 hectare is het een stuk West Coast regenwoud midden in de stad. Het kent een ‘seawall’ (een wandel en fietspad) van 8.8 kilometer er om heen, een aquarium, tuinen, prachtige bospaden, wildlife, mooie uitzichtspunten en een verzameling van 9 prachtige totempalen. En dat is onze eerste stop. We hebben ze al eerder gezien, maar we genieten er opnieuw van. Vooral in het heerlijke zonnetje dat aan de strakblauwe lucht staat. Lekker cadeautje, op de laatste dag.

Na het bekijken van de totempaal lopen we een klein rondje van een dikke kilometer, langs een klein vuurtorentje en met uitzicht op de stad en de industrie van Vancouver. Als we bijna terug zijn bij de auto steekt een zeehond nog even zijn kop boven water. Dag, tot de volgende keer! We zwaaien naar ‘m: daag! We rijden naar de tweede stop: het uitzichtspunt op de Leeuwenbrug, waar we een lekkere bak koffie en een koek halen, die we opsmikkelen in het zonnetje bij het uitzicht op de brug. En op busladingen toeristen, die de bus uitrennen, snel een foto maken en de bus weer in rennen. Amerikanen en Aziaten. Klik, klik, gauw weer verder. De laatste stop is bij een uitzichtspunt bij een klein restaurantje. Helaas blijkt dat op zaterdag en zondag wèl ontbijt / brunch te hebbe, maar op vrijdag niet.

Hmmm, na een beetje zitten in de zon besluiten we het voor gezien te houden. We rijden terug, door de inmiddels wat minder hectische stad, naar Richmond. Voorbij de luchthaven ligt op 10 minuten rijden de werf van Stevenson, waar we de auto parkeren. Dit is leuk! En druk, maar daar trekken we ons niet zoveel van aan. Hier ligt een nog grotere cannery (een national heritage site) dan in Port Edward in het noorden, er is een enorme houten promenade, met allerlei vissersbootjes die vannacht gevangen vis van de achterkant van hun boot verkopen, restaurantjes en een stuk verderop nog een historische site. We hebben niet zoveel tijd meer, dus we vermaken ons vooral met een uitgebreid rondje over de promenade en langs de bootjes. Die zalm ziet er spettervers uit… en die tonijn trouwens ook! We kunnen er helaas niets mee, maar leuk om te zien is het wel. En het maakt hongerig. We vinden naast alle fish & chips tentjes een cafétje waar we onze brunch vinden. En dan is het op.

We rijden naar de luchthaven, waar we de auto inleveren. We hebben ongeveer 4200 kilometer afgelegd de afgelopen weken! Niet slecht in dit toch niet heel krachtige koekblik. We leveren onze tassen in, zwaaien nog een keer naar Vancouver en gaan door de douane. De vertrekhal is prachtig: er stroomt een beekje doorheen (!), dat uitkomt bij een enorm aquarium. Er staan planten. En we kunnen er nog iets drinken en een minihapje eten voor we uiteindelijk inchecken. We hebben economy comfort stoelen rechts vooraan in het vliegtuig en eerlijk is eerlijk: het zit heerlijk. Veel beenruimte, de stoel kan verder naar achter… En nu gaan we een vreemde ‘nacht’ tegemoet. We vliegen er als het ware dooreen. Na het eten gaan de lichten uit en we doen ons best om in slaap te vallen. Dat lukt; Martijn eventjes en Karin wat langer. Ze wordt wakker omdat Martijn aan haar schudt: noorderlicht! De zonnestorm zou vannacht op veel plaatsen het noorderlicht zichtbaar moeten maken en we hebben ongelooflijk mazzel. Uiteindelijk genieten we dik 25 minuten tegen het raampje geplakt van dit steeds mooier wordende en daarna weer afnemende spektakel. Dansende lichtgordijnen in groen en geel trekken langs de hemel. Naast ons, onder ons, boven ons… Het is een fantastisch gezicht en we lijken één van de heel weinigen in het vliegtuig die ervan genieten. Veel mensen slapen of kijken tv. Eén man zit nieuwsgierig naar ons te kijken en uiteindelijk haalt Karin hem op om even door ons raampje te kijken. Hij straalt en bedankt ons. De piloten plaatsen van 10 minuten een berichtje op alle tv schermen: ‘look, northern lights!’ We kunnen ons hun enthousiasme voorstellen: wij stuiteren ook onze stoelen uit!

Als de ‘show’ voorbij is, worden we langzaam weer rustig en proberen in slaap te vallen. Bij Karin gaat dat goed (zelfs geen pijn in haar nek deze keer, door de fijne stoelen!), bij Martijn helaas niet. Hij maakt Karin uiteindelijk wakker als het licht is en er ontbijt aankomt. Uiteindelijk landen we om 10 uur op Schiphol. Harro en Eveline halen ons op: erg fijn en erg gezellig! Rond half 12 zijn we weer thuis. Gelukkig is het heerlijk weer; zonnig en bijna zomerse temperaturen. Allemaal dingen die helpen om ons een beetje minder sip te zijn dat deze GEWELDIGE vakantie er op zit. We praten nu al niet over óf we terug gaan, maar over wanneer…